'Mara' ismi annesinin ona tek hediyesiydi. İsminin anlamı acı olsa da, annesi ona bambaşka bir amaçla vermişti bu ismi.
Her seferinde bir şeytan olduğunu vurgulamak için...
Babası ise ona Angelina derdi çünkü o babasının meleğiydi.
Ama Mara ne annes...
🔱 "Benim sonum olmayacak. Ben son olacağım. Dünyanın sonu, senin sonun." 🔱 (Mara Kingston)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🗝
Saniyeler içinde aklımda dönen düşüncelerin bu kadar fazla olması şaşkınlık vericiydi. Öğrendiğim gerçekleri hazmetmem bile böylesine zorken Lucifer'ın ölüm listesinin başında olmak aklımın ve hayalimin ötesindeydi ama onun bana bahşedeceği ölümü bile beklememe gerek kalmamıştı. Artık sürekli kendimi ölümün soğuk fırtınasına kapılmak üzereyken buluyordum.
Gözlerimi o kadar sıkı kapatmıştım ki kirpiklerim birbirine kaynamıştı. Korku ise öylesine yoğundu ki nefes almayı bile unutmuştum. Korkunç yaratığın vereceği acıyı düşündükçe titremelerim daha da arttı. Sadece çabuk olmasını istedim. Ne kadar acı olursa olsun, hızla bitsin istedim.
Ve yine onun sanki üzerinde oynanmışçasına korkunç sesini duydum. Çığlığını...
Kollarım dizlerimin etrafını daha sıkı sardı ve başımı dizlerime yasladım. Dizlerimde eller hissettiğimde midem bulandı. Yaratığın görüntüsü zihnime doldu, yanmış teni ağzımda safra tadını hissetmeme neden oldu.
"Melekcik!" diyen ses bile sanki çok uzaklardan geliyordu. Dudağımdaki dişlerim çoktan bir yaraya sebep olmuş, dilime kendi kanımın bulaşmasını sağlamıştı. "Mara!" dedi bu kez. "Bana bak!"
Yakından gelen sesini idrak edemeden dizlerime dayalı yüzüm yukarı kaldırıldı. "Bana bak!" Gözlerimi açtığımda siyah gözleriyle karşılaştım. "Şimdi nefes al!" Gözlerim istemsizce etrafı taradı ama yaratık yoktu. Sadece bir kaç dakika önce durduğu yerdeki tahta zeminde yoğun bir yanık izi vardı.
Damien'ın gözleri tamamen kızıla büründü ve, "Mara nefes al!" dedi bu kez sesini yükselterek. Derin bir nefes doldurdu ciğerlerimi, benden izinsiz. "İşte böyle."
"Yaratık..."
Gözleri sol eline kaydı. O an elindeki kılıcı fark ettim ama bu cennet silahından farklıydı. Yakından daha net inceleme fırsatı bulduğum bu silah gri bir metaldendi ve üzerindeki yazılar cennet silahındaki yazıyla aynı alfabeden olsa da aynı yazı değildi. "Kolay işti." dedi Damien. "Bu kadar korkman anlamsız."
"Kusura bakma!" dedim alayla. "Her gün gözlerimin önünde biri yanmıyor ve bana saldırmıyor."
Dudakları yana kıvrıldı. "Hala espri yeteneğinin yerinde olması güzel ama feci titriyorsun." Elindeki kılıç küçülerek aynı cennet silahı gibi kıvrıldı ve bir yılan gibi süzülerek Damien'ın bileğine dolandı. Şimdi siyah gümüşi ve göz alıcı bir bileklik gibi bileğini sarıyordu. Tıpkı cennet silahı gibi... Bunu daha önce nasıl fark edememiştim?
