The Fifth Son

Ichi

~1~

“Sand, kain tayo sa labas. Libre ko,” yaya ni Kuya Kei sa akin habang nakaupo ako sa isang wooden reclining chair na nakapwesto sa garden ng bahay namin.

The shade of a parasol tree that my mother imported from China protected me from direct sunlight as I read an issue of Marvel comics. Sa tabi ng chair ay isang steel table and on it, a glass of lemonade was place- along with a few issues of my favorite marvel comics na nakalagay sa isang plastic case.

Tiningnan ko lang si Kuya. With such action, I trusted that he already know what my answer is- no.

Hindi ako malabas na tao. I’m a home-buddy and a couch-potato so it’s rare for me to go loitering outside our house.

Why leave? Our house has a relaxing Japanese zen garden around it. Inspired ang garden namin sa garden ng Katsura Detached Palace sa Kyoto. Why would I leave this piece of paradise for the smoky hell outside?

Hindi naman agad sumuko si Kuya Kei sa pagkumbinsi sa akin. “Come on, Sand. My treat naman.Vikings tayo.Maraming pagkain dun. Eat all you ca-”

“Let’s go.” I immediately answered.

Masamang tumanggi sa grasya. Nag-e-echo sa utak ko ang ‘eat-all-you-can.’ Eat all you can! Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Marahan kong ipinasok ang binabasa kong comics sa plastic case ko. I love my comics and so I would do extra measures to make sure na protektado sila sa ano mang destructive forces.

“I want pepero and nutella too, Kuya,” dagdag ko as I walked along the graveled path towards a veranda na connected sa living room ng bahay.

Nakatayo si Kuya Kei sa may veranda, impatiently tapping the polished wooden floor gamit ang suot n’yang Domo-kun slippers. Hindi yata bagay sa aura ni Kuya Kei yung Domo-kun slippers n’ya.

“Ha?” pagrereact n’ya while naka-cross against his chest ang mga braso.

He was dressed in a clingy black, V-necked shirt at gray casual shorts. His eyebrows were closed to each other habang hinihipan ng hangin ang spiky, brown hair n’ya.

“You heard me. I want pepero and nutella,” ulit ko nang makarating na ako sa tabi ni Kuya.

I know he can’t resist my request, no, it’s not a request. It’s more like a compensation sa pagsama ko sa kanya. Hahaha.

Matangkad si Kuya Kei. Nasa six-feet yata ang height n’ya sa pagkakaalala ko, kaya naman kailangan ko pang tumingala to make an eye contact with him.

Nakaka-insecure nga ang height ng mga kuya ko na namana nila kay Oto-sama. Matangkad si Oto-sama. Kung titingnan mo nga silang dalawa ni Oka-sama eh parang kapre at dwende.

Kidding!

I got my height from my Oka-sama’s genes. Sa aming magkakapatid, ako ang pinakamaliit at isa yan sa mga reasons why they bully me. Lagi nilang pina-pat ang ulo ko, pinaparamdam talaga na isa lamang akong puny 5 feet-tall human being. Pero umaasa pa rin akong tatangkad pa since third year high school student palang naman ako ngayon. May oras pa.

Speaking of my siblings, may apat pa akong nakatatandang kapatid. Panganay namin si Kuya Kei or known to most people as Niccolo Xavier. Ang layo sa palayaw n’ya diba? Well it’s because kinuha ang palayaw n’ya mula sa Japanese name n’ya.

Yep. Lahat kami ay may dalawang names- English name at Japanese name. Kinuha ang kei mula sa Japanese name ni Kuya Kei na Keisuke. Now you know.

Next in line was Kuya Jei. It goes without asking na kinuha rin ang palayaw n’ya mula rin sa Japanese name n’ya which was Genji pero he goes by his English name- Nigel Henri. Isang taon lang ang tanda ni Kuya Kei kay Kuya Jei.