Mishandeld

Hoofdstuk 5

Ik word wakker in een donkere kamer en knipper met mijn ogen. Even weet ik niet meer wat er gebeurd is, maar dan schieten de beelden weer door mijn hoofd. Langzaam begin ik te wennen aan het licht en kom ik er achter dat ik in mijn bed lig.

Ik kijk op mijn wekker hoe laat het is en zie dat het 6 uur in de ochtend is. Normaal wordt ik rond 7 uur wakker gemaakt. Ik besluit om alvast op te staan, zodat ik snel te horen kan krijgen hoe het met Laura gaat. 

Ik open mijn gordijnen en kleed me om. Snel check ik nog even of de grote blauwe plek nog zichtbaar is en wanneer dit niet het geval is besluit ik om mijn haren alvast te gaan doen. Ik open de deur van mijn slaapkamer en zie dat de deur van Laura's slaapkamer wagenwijd open staat, met geen Laura in haar bed. De deur van de kamer van mijn ouders staat ook open en besluit om rechtstreeks naar beneden te lopen om te vragen waar Laura is. Ik loop zonder erbij naar te denken de keuken binnen en zie dat mijn ouders samen aan het ontbijten zijn. 

"Waar is Laura?" Vraag ik meteen. "Lieverd, ga even zitten." Zegt mijn moeder, ik kijk haar vreemd aan en ga met tegenzin aan tafel zitten. "Laura moest vanwege haar verwondingen in het ziekenhuis blijven. We mogen er vandaag op bezoek, daarna zal de dokter beslissen waar Laura heen gaat." Legt mijn moeder rustig uit. "Hoe bedoel je, waar ze heen moet?" Vraag ik aan haar. Mijn vader zucht diep en mijn moeder staart naar haar bord. 

"Wat bedoelen jullie?" Vraag ik na een paar minuten nog een keer. "De dokters denken dat ze niet van de trap gevallen is, maar dat er meer aan de hand is. Ze gaan haar vandaag van top tot teen onderzoeken en kijken of de verwondingen echt door de val van de trap zijn gekomen. Daarna kunnen wij op bezoek komen en aan de hand van dat onderzoek zullen ze gaan kijken of ze thuis mag blijven wonen of naar een pleeggezin moet." Verteld mijn moeder rustig.

Ik kijk mijn ouders met tranen in mijn ogen aan. "En ik dan? Ik heb toch ook verwondingen? Word ik ook onderzocht?" Vraag ik hoopvol, mijn vader knikt. "Daarom moet je mee als we naar Laura gaan. Ze willen jou ook gaan onderzoeken om uit te sluiten dat wij het gedaan hebben." zegt mijn vader. Ik haal opgelucht adem en vraag of ik wat mag eten. Ik weet nu dat alles goed zal komen, mijn ouders zullen eindelijk boeten voor wat ze Laura en mij aangedaan hebben en Laura en ik worden eindelijk in veiligheid gebracht.

Ik snij mijn broodje open en smeer er wat boter op, ik doe er een dikke plak worst op en eet mijn broodje vrolijk op. Ik merk dat mijn ouders geïrriteerd aan me raken, maar het maakt me allemaal niets meer uit. Vanaf vandaag wordt er eindelijk voor gerechtigheid gezorgd. Mijn ouders kunnen me niks meer maken, hoe meer ze me nu nog aan doen, hoe meer bewijs er tegen ze is.

Nadat ik twee broodjes gegeten heb en er drie voor school gesmeerd heb, sta ik op van tafel en ga ik naar boven om me  verder klaar te maken. Ik poets mijn tanden en doe mijn haren in een hoge staart, vervolgens maak ik me een beetje op en kijk ik tevreden in de spiegel. Eindelijk zou er aan alles een einde komen, alles zou goed komen. Mijn dag kon niet beter beginnen dan vandaag, denk ik bij mezelf.

Ik loop naar mijn slaapkamer en pak mijn telefoon. Het is ondertussen kwart voor 8 en over een kwartiertje zou ik dus aan moeten fietsen naar school. Ik check mijn rooster en pak mijn tas in. Snel open ik nog alle snaps die ik gekregen heb en zie dat ik een appje van Manon heb. 'Ik kom vandaag niet naar school, ben ziekjes...' Ik wens haar beterschap en kan nu wat later vertrekken. Snel scroll ik nog even door Facebook en zie het berichtje van Jake rechtsboven in mijn scherm tevoorschijn komen. Ik reageer dat alles goed gaat en plak er een blozende smiley achter. Ik druk mijn telefoon uit en controleer of ik alles in mijn tas heb gedaan. Ik loop naar beneden, stop mijn broodjes in mijn trommel en in mijn tas.
"Tot straks!" Roep ik vrolijk terwijl ik mijn jas aantrek. Ik pak mijn fiets en ga richting school. Als ik op school aankom zet ik mijn fiets in de fietsenstalling en zie ik dat Jake net aan komt fietsen. Snel sluit ik mijn fiets af en loop ik naar binnen. Ik kijk de aula rond, maar zie mijn vriendinnen nergens zitten, dus besluit ik om eerst naar mijn kluisje te gaan om mijn jas op te bergen. 

Wanneer mijn jas in het kluisje zit gaat de bel, ik pak mijn telefoon en zie dat we het eerste lesuur projecten hebben. Ik loop naar het lokaal en zie daar de rest al zitten. Ik besluit om naast Demi te gaan zitten. Meneer van Rijsveld komt binnen en start het digibord al op.

"Het project waar jullie deze periode aan gaan werken is 'kindermishandeling'. Tot op het heden komt het nog steeds vaak voor dat er kinderen mishandeld worden, er zijn verschillende manieren waarop er mishandeld wordt. De bedoeling is dat jullie meer informatie over kindermishandeling gaan zoeken, ik heb jullie allemaal de reader gestuurd, daar staat dus precies in wat er van jullie verwacht wordt. De groepjes mogen maximaal uit vier personen bestaan. Bij dit project mogen jullie de groepjes zelf beslissen, het is namelijk belangrijk dat jullie je veilig voelen in je groepje wanneer je er ervaring mee hebt." Legt meneer van Rijsveld uit. 

Overal worden er al groepjes gemaakt en ik schrik even. Daar had ik niet aan gedacht, als ik straks in een pleeggezin geplaatst wordt, betekent dat ik dat ook uit moet gaan leggen aan mijn vriendinnen. Dan zal ik alle details over de mishandeling met ze moeten delen, ze zullen vragen gaan stellen en ik zal ze allemaal moeten gaan beantwoorden. 
Ik schrik uit mijn gedachten wanneer ik iemand op mijn schouder voel tikken. Ik kijk Max verwarrend aan en vraag wat hij zei. "Zullen wij samenwerken, samen met Manon en Daniel?" Herhaalt hij zijn vraag. Ik kijk hem een beetje verbaasd aan, maar besluit toch met ze samen te werken. Daniel is een kei aardige jongen en iedereen kan goed samenwerken met hem. Max blijft Max en is soms een beetje onhandig, maar hij bedoeld het allemaal niet zo en werkt altijd goed aan schoolopdrachten.

Ik app Manon met de vraag of ze het goed vindt om samen te werken met Max en Daniel, maar weet haar antwoord eigenlijk al. Manon heeft al jaren gevoelens voor Daniel, maar heeft dit nog nooit tegen hem durven zeggen. Dit project zou hier nog wel eens bij kunnen helpen, denk ik bij mezelf.

We besluiten om met z'n drieën alvast te beginnen aan de taakverdeling en lezen samen de opdracht door. Max zou voor een camera zorgen, zodat we in een van de volgende lessen een filmpje konden maken over wat kindermishandeling inhoudt. Daniel en Manon zouden samen aan het script van het filmpje werken en ik zou het hele werkstuk in elkaar zetten.
In de les zelf hebben we nog aan de informatie en documentaires van kindermishandeling gewerkt en toen de les naar 1,5 uur voorbij was, hadden we pauze.

Ik liep samen met Demi en de rest naar de aula en daar gingen we met z'n allen zitten.
"Zijn deze stoelen bezet?" Vraagt Max terwijl hij me aankijkt. Ik schud mijn hoofd en glimlach naar hem. Samen met zijn vrienden komt hij bij ons aan tafel zitten en als ik de tafel even rond kijk zie ik dat Jake er ook bij is komen zitten. Ik wist niet dat zij bevriend waren, dacht ik bij mezelf. Ik pak mijn telefoon en zie dat Jake gereageerd heeft op mijn berichtje.  'Gelukkig! Nadat wat er gister gebeurd is. Ik dacht eerst dat je niet naar school zou komen.' Stuurt hij. 'hoezo dat dan? Zo hard ben ik niet flauwgevallen gister, haha.' Stuur ik terug. Ik zie dat Jake me aankijkt en snel kijk ik blozend weg. 'Ik had het niet over het flauwvallen, maar over dat van je vader.' Antwoordt hij daarop. Even krijg ik geen lucht meer, hoe weet hij daarvan? Vraag ik mezelf af. Ik sluit mijn Facebook af, pak mijn spullen en loop naar het toilet. Ik sluit me op in een van de hokjes en probeer mijn adem onder controle te houden. 
Tranen rollen over mijn wangen, hij wist er dus vanaf... Als mijn ouders dit te weten komen, voordat we naar het ziekenhuis gaan, heb ik een probleem. Ik zou geen contact met hem mogen hebben en al zeker niet mogen vertellen over de mishandeling.

Als de bel gaat veeg ik mijn tranen weg en gooi ik wat water in mijn gezicht in de hoop dat niemand ziet dat ik gehuild heb. Ik droog mijn gezicht en handen af en loop naar het lokaal toe. Zonder dat ik het in de gaten heb, loop ik tegen iemand aan. Zonder ook maar iets te zeggen loop ik verder naar het lokaal. We hadden nu Nederlands van mevrouw Langhout. Iedereen zat al in het lokaal, ik bied mijn excuses aan en ga snel aan het lege tafeltje naast Max zitten.

"Alles oke?" Vraagt hij fluisterend aan me. Ik knik en pak mijn boeken voor me. "Jullie kunnen verder werken aan de opdrachten op bladzijde 20, 21 en 23." Vertelt mevrouw Langhout aan de klas. Ik staar naar de opdrachten maar voer niks uit. Mijn concentratie is volledig weg. Wat zal er gebeuren als mijn ouders hier achter komen? Waarschijnlijk zullen zij er alles aan doen om ervoor te zorgen dat ik bij ze thuis blijf wonen. Er was maar een grote blauwe plek te zien op mijn lichaam en verder had ik weinig last meer van wat er gister voorgevallen was. 

"Weet je zeker dat het gaat?" Hoor ik Max nog een keer vragen. Ik schrik uit mijn gedachten en kijk hem aan. Er rolt een traan over mijn wang, ik veeg hem snel weg en herhaal dat het goed gaat. Hij opent zijn mond om nog iets te zeggen, maar dan sluit hij hem weer. Ik kijk hem dankbaar aan en probeer toch maar aan mijn opdrachten te werken. Als na een uur de bel dan gaat, stop ik mijn boeken weer in mijn tas en loop ik met de rest naar de aula, we hadden nu namelijk een tussenuur.