Mishandeld

Hoofdstuk 8

"Renske? Wat doe jij nou hier?" Hoor ik iemand aan me vragen. Ik draai me om en zie Manon vragend naar me kijken. Ze ziet er moe uit en ik zie dat haar ouders alvast verder lopen met een dokter. "Ik... uhm... ben gevallen en heb mijn enkel gebroken... Dus moest hierheen komen.." Stamel ik terwijl ik hoop dat ze niet gaat vragen. Ze knikt en even is het stil. "Wat doe jij hier dan?" Vraag ik om de stilte te verbreken. "Ik had toch geappt dat ik ziek was?" Zegt ze tegen me. Ik knik, "wat is er aan de hand dan, dat je daarvoor naar het ziekenhuis moet?" Vraag ik aan haar terwijl ik terug denk aan wat Moniek me bij de gymzaal tegen me zei. "Ik moest bloedprikken en krijg zo de uitslag. Maar ik moet nu echt gaan, mijn ouders wachten op me." Zegt ze snel en ze loopt snel verder naar de kamer waar haar ouders heengelopen zijn. "Succes!" Zeg ik nog snel voordat ze de hoek om verdwijnt.

Ik loop verder naar de kamer waar Laura ligt en zie dat mijn ouders er niet meer zijn. "Hoi" Zeg ik als ik binnenkom. Laura kijkt mijn kant op en glimlacht. Langzaam gaat ze rechtop zitten en ik zie dat ze nog veel pijn heeft. 
"Hoe ging het gesprek?" Vraagt Laura wanneer ik naast haar bed zit. "Redelijk, Sharon weet niet of ze me uit huis kan plaatsen. Ze hebben geen duidelijke bewijs dat ik ook mishandeld wordt. Dus heb ik gezegd dat ik dat onzin vond. Toen zei Sharon dat ze haar baas ging bellen om te kijken wat ze voor me kan doen." Leg ik Laura uit. Ik zie dat Laura het vervelend voor me vindt dat ik niet uit huis geplaatst kan worden en zij wel. Ik leg mijn hand op haar schouder en zeg dat het niet haar fout is.

"Ze waren echt boos, toen ze te horen kregen dat jij met Jake was." Zegt Laura na een tijdje. Ik kijk haar aan en weet dat dit klopt. Ik knik en zeg dat ik hem moest spreken, maar dat het toen niet helemaal volgens plan was gelopen. "Wat was er op school precies gebeurd dan? En waarom moest je hem spreken?" Vraagt Laura, "Hij weet ervan af, wat er thuis allemaal gebeurd. Hij was bij ons thuis geweest en vlak voordat hij aanbelde hoorde hij dat er geslagen werd enzovoort. Ik wilde er zeker van zijn dat hij het niet door ging vertellen. Toen nam hij me mee naar een rustige plek waar we konden praten, maar op een gegeven moment praatte hij zoveel onzin... Ik werd toen boos en rende weg, toen zat er een gat in de vloer waardoor ik mijn enkel verstuikte. Hij heeft me toen geholpen en hiernaartoe gebracht." Leg ik aan haar uit. "Hoe zit het nu tussen jullie dan?" Vraagt Laura verder. "Nu gaat het wel goed tussen ons, was wel boos op hem, maar is nu alweer voor het grootste deel voorbij. Denk dat het afwachten is hoe ze straks reageren als ik thuis ben. Nu bleven ze rustig, maar ben bang dat als ik thuis ben dat niet het geval meer is." Zucht ik. Laura knikt en pakt mijn hand vast. "Komt goed, straks zijn we overal vanaf." Zegt ze tegen me. 

Nadat ik samen met Laura en ik nog even gepraat hebben, komt Sharon met de dokter binnen. De dokter komt bij Laura even alles checken en zegt dat Laura nog maar een paar dagen in het ziekenhuis hoeft te blijven. "Daarna kom ik hierheen en breng ik je naar het pleeggezin waar je de komende tijd blijft." Voegt Sharon er nog aan toen. "En ik? Wat gaat er met mij gebeuren?" Vraag ik meteen nadat Sharon uitgepraat is.
"Jij gaat met ons mee." Hoor ik iemand zeggen. Ik kijk naar de deuropening en zie daar een onbekende man staan. Ik kijk Sharon vragend aan, maar voordat ze antwoord kan geven begint de man al te praten. "Ik ben Jos. Jij komt tijdelijk bij mij wonen totdat het probleem met je enkel opgelost is. Daarna mag je naar huis en dan komt er een onderzoek om te kijken hoe ernstig de zaak nou daadwerkelijk is." Zegt hij een beetje boos. Ik kijk Sharon aan, maar ze kijkt niet terug. Uit fatsoen knik ik naar de man en probeer rustig te blijven. Hij gaf me namelijk totaal geen vertrouwd gevoel en al zeker niet hoe hij tegen mij praatte. Ik hoopte dat dat snel voorbij zou gaan en dat ik het de komende tijd beter zou hebben dan thuis.

"Waar woont u eigenlijk?" Durf ik na een paar minuten te vragen. "Gewoon hier in de buurt, dus je kan nog gewoon naar school en naar je vrienden." Geeft hij als antwoord. Ik knik en zucht opgelucht. Even was ik bang dat ik naar een andere school zou moeten gaan en dat ik ver weg zou gaan wonen. Ik had Jos ook nog nooit gezien hier in de buurt, dus vroeg me af waar hij dan woonde.