Mishandeld

Hoofdstuk 9

We slaan rechtsaf en ik luister rustig naar de muziek die op de radio is. Ik geniet van de rust die er is en kijk naar buiten. Het is al bijna donker en er loopt bijna niemand over straat. Het was buiten al wat kouder geworden en de enige die nog over straat liepen, waren de mensen die hun hond uit aan het laten waren.

"We zijn er. Ben je er klaar voor?" Vraagt Jens nadat hij de auto voor op straat neergezet heeft. Ik knik en stap de auto uit. Jens loopt met me mee naar de voordeur, maar als we aanbellen wordt er niet opengedaan. Ik haal de huissleutel uit mijn jaszak en open de deur voorzichtig. "Hallo? Is er iemand thuis?" Roep ik door het huis. Geen reactie, ik loop samen met Jens naar binnen en zeg dat hij wel mee naar boven kan lopen. Ik pak alles wat ik nodig heb en doe dat in verschillende boodschap tassen die we meegenomen hadden. Jens loopt een aantal keren op en neer met de spullen naar zijn auto en vervolgens wacht hij totdat ik de trap af ben. Ik loop nog een keer een rondje door het huis om er zeker van te zijn dat ik niet vergeet. Als ik de laatste kleine dingetjes dan ook nog bij elkaar heb, loop ik samen met Jens weer naar de auto. We leggen de laatste spulletjes achterin en rijden dan weer richting huis. 

"Moet je verder nog ergens heen?" Vraagt Jens aan me. Ik kijk op de klok en zie dat het half acht is. Het bezoekuur in het ziekenhuis is net begonnen. "Kunnen we misschien nog even langs het ziekenhuis? Mijn zusje ligt daar namelijk." Vraag ik aan hem, hij knikt en slaat linksaf richting het ziekenhuis.
Als we na een paar minuten bij het ziekenhuis terecht zijn gekomen vraagt Jens of hij mee naar binnen moet. "Moet niet, je kan me anders ook over een uurtje hier komen halen, dan is het bezoekuur toch voorbij." Zeg ik tegen hem. "Is goed, dan ga ik nog even naar een vriend van me. Als je me je telefoon even geeft dan zet ik mijn nummer erin en kun je me bellen als er iets is, oke?" Vraagt hij, ik knik en geef hem mijn telefoon. Hij zet zijn nummer erin en daarna loop ik bij het ziekenhuis naar binnen.

Ik loop richting de kamer waar Laura ligt en zie vlak voordat ik naar binnen wil gaan dat Sharon binnen zit met een andere meneer en mevrouw. Ik klop aan en loop naar binnen. Laura zwaait glimlachend naar me en ik zwaai terug. Ik stel me voor aan de meneer en mevrouw en kom er al snel achter dat dat de pleegouders van Laura zijn. Ze vertellen in geuren en kleuren over waar ze wonen en over de andere kinderen die er wonen. Ik zie dat Laura erg enthousiast is en het klinkt ook als een heel erg gezellig gezin. "Je kan altijd vriendinnen meenemen. Als je het maar laat weten. En je zus is ook altijd welkom." Zegt de mevrouw glimlachend. 
Na nog ongeveer een kwartiertje met de pleegouders van Laura te hebben gepraat gaan zij naar huis en blijven we nog met z'n drieën over. Sharon vraagt of alles goed is gegaan met mijn plaatsing en ik knik uitbundig. "Tot nu toe verloopt alles nog prima! We hebben zonet mijn spullen thuis opgehaald en ik word binnen nu en drie kwartiertjes opgehaald. Als het bezoekuur voorbij is dus." Vertel ik aan Sharon, "Daar ben ik blij om." Zegt ze tegen me. "Was voor jou verder alles duidelijk Laura? Of had je nog vragen?" Vraagt Sharon aan Laura, Laura schudt haar hoofd en vertelt dat alles duidelijk is. "Als je verder geen vragen hebt, dan ga ik denk ik ook maar eens richting huis. Je hebt mijn telefoonnummer als er nog iets is." Zegt Sharon waarna ze de kamer verlaat en richting huis gaat.

"Dus..... Vertel! Hoe gaat het?" Vraagt Laura nieuwsgierig, ik lach en begin te vertellen. "Ze hebben daar serieus vijf kinderen! Vijf! Twee dochters en drie zonen. En raad eens? Ik heb je toch wel eens verteld over die Kevin op school waar iedereen gek van is, maar wat ik maar een eikel vind? Hij woont daar dus ook, hij is dus nu een soort van broer van me. Tot nu toe deed hij alleen nog maar super bot tegen me... Maar die twee meisjes zijn wel echt super lief. De andere 2 jongens zitten ook bij mij op school en zijn bevriend met Jake. Dus ben wel benieuwd hoe dat uit gaat pakken. De ouders zijn ook echt super lief, vooral de moeder, die is toch wat losser dan die vader. Hij is erg netjes en praat ook echt over hele andere dingen dan Karin." Vertel ik aan een stuk door. Ik zie dat Laura blij voor me is en zo blijven we nog een tijdje doorpraten over hoe alles gaat enzovoort. Daarna vraag ik aan Laura wat haar pleegouders nog meer allemaal verteld hadden. Ze vertelt enthousiast over het pleeggezin en ik zie dat ze er heel veel zin in heeft.