Mishandeld

Hoofdstuk 14

Ik plof neer op mijn bed en pak mijn telefoon uit mijn tas die naast mijn bed staat. Ik zal toch een keer moeten reageren op Jake, denk ik bij mezelf.

Ik open de chat van Jake en mij en zie dat hij online is. 'Hey, sorry van vanmiddag!! Ik was vergeten tegen je te zeggen dat ik naar het ziekenhuis moest...' Stuur ik naar hem. Hij leest vrijwel meteen mijn berichtje en is aan het typen. Ik wacht geduldig af en open dan zijn berichtje. 'Hoi, ben je nu pas thuis dan? Dat je nu pas reageert..' Krijg ik als reactie, hij is boos... Denk ik bij mezelf. 'Ja, was druk en moest meteen eten toen ik thuis kwam, echt sorry!' Stuur ik terug. Hij leest mijn berichtje en gaat dan offline. Zuchtend leg ik mijn telefoon op het nachtkastje en ga ik in bed liggen. Er rolt een traan over mijn wang en ik laat de tranen die volgen ook maar rollen.

Waarom? Denk ik bij mezelf, waarom kan niet gewoon 1 keer iets goed gaan... Als mijn ouders me gewoon als een normaal kind hadden opgevoed, was dit allemaal niet gebeurd. Dan lag ik hier nu niet, maar gewoon thuis in bed. Dan hoefde ik niet alles geheim te houden en kon ik gewoon eerlijk zijn tegen Jake. Dan had ik niet naar het ziekenhuis gehoeven, was ik niet bij die eikel van een Kevin in de auto gestapt en was Jake niet boos op me.

Ik hoor iemand de trap opkomen, ik maak snel de lamp uit en kruip onder mijn dekens. Ik hoor Jens hoesten en snel sluit ik mijn ogen. "Renske?" Fluistert hij zachtjes terwijl ik hem binnen hoor komen. "Ik weet dat je nog wakker bent. Ik zag je de lamp uitmaken, wat is er aan de hand?" Vraagt hij aan me terwijl hij bij me op bed komt zitten. Er rolt een traan over mijn wang en omdat ik weet dat ik er toch niet onderuit zal komen ga ik met mijn betraande ogen rechtop zitten. Ik kijk naar Jens die me weer, of zal ik zeggen nog steeds, bezorgd aan kijkt. Hij legt zijn hand op mijn schouder en vraagt nog een keer wat er aan de hand is.

"Het is gewoon.... Alles bij elkaar..." Zucht ik terwijl ik de tranen weer over mijn wangen rollen. "Thuis, die hele verhuizing, school waar niemand hier vanaf weet. Alles bij elkaar." Zeg ik huilend terwijl ik de tranen uit mijn ogen wrijf. Ik zie dat Jens niet zo goed weet wat hij moet zeggen, maar het was fijn om mijn verhaal kwijt te kunnen. "Op school, weet niemand hier wat van en dat wil ik ook helemaal niet. Maar dat maakt het niet minder lastig.." Zeg ik terwijl er nog meer tranen over mijn wangen rollen. "Hey, als jij niet wil dat iemand er vanaf weet, dan hoeft dat niet. We hebben het niemand vertelt en zijn dat ook niet van plan als jij dat niet wil, echt niet." Zegt Jens terwijl hij zachtjes met zijn hand over mijn been streelt. Ik haal mijn schouders op en zucht. "Maakt ook allemaal niks uit, uiteindelijk bereik ik hier toch niks mee, ga jou hier niet steeds mee lastigvallen." Zeg ik zuchtend tegen hem terwijl ik de dekens van me afsla.

"Renske, zeg dat nou niet. Je denkt veels te negatief erover. Je moet juist blij zijn dat je hier zit, natuurlijk het is niet fijn wat er allemaal gebeurd is en alles. Maar het is nu opgelost, je zou je niet zo moeten voelen." Zegt hij tegen me. Ik kijk hem aan en besluit dat het beter is om niks te zeggen. Ik zou hetzelfde tegen hem willen zeggen als dat ik tegen Jake had gezegd, maar dat kon niet. Ik kon niet van hem weglopen zoals ik bij Jake gedaan had, Jens was anders en ik woonde nu bij hem. "Praat met me, alsjeblieft." Zegt hij terwijl hij mijn hand vastpakt. Ik trek mijn hand los van hem en ik zie dat hij me verbaasd aankijkt. "Wat wil je dat ik zeg? Dat het klopt wat je zegt? Want het klopt niet, je weet niet hoe erg het is wat ik heb meegemaakt, zoiets kun je niet zomaar van je afzetten als je bij iemand anders gaat wonen. En zeker niet als je nog op dezelfde school zit. Ik dacht dat je dat wel begreep, het is niet zo  dat als je ergens anders verder kunt gaan met je leven alsof er niets gebeurd is. Waarom begrijpt niemand dat?!" Zeg ik boos tegen hem. "Renske, rustig, natuurlijk weet ik niet wat je doorgemaakt hebt en wat er nu door je heen gaat. Maar ik wil je alleen maar helpen." Zegt Jens kalmerend waarna hij weer zijn hand op mijn been legt.
"Je kunt me niet helpen! Waarom begrijp je dat niet?!" Roep ik boos. Ik sta op, maar val terug in mijn bed als er een pijnscheut door mijn been gaat. Ik doe alsof er niets aan de hand is en sta weer op. Jens knuffelt me en ik probeer me eruit te halen. "Laat me gewoon gaan.." Zeg ik huilend terwijl ik met mijn hoofd op zijn borstkas lig. Hij streelt met zijn handen over mijn rug en ik merk dat ik er rustiger van wordt.

Huilend staan ik daar dan, in zijn armen, als een of ander klein kind.

"Gaat het weer een beetje?" Vraagt hij terwijl hij me recht aankijkt. "Het komt niet goed, ik zal hier altijd last van blijven houden. Mensen zullen me nooit begrijpen en......" Ik kon mijn zin niet afmaken. Ik voelde Jens zijn lippen op de mijne en hij duwt me rustig naar achteren. 

We belanden op mijn bed en Jens duwt zijn tong tegen mijn lippen. Ik draai mijn gezicht, want dit wilde ik helemaal niet. Hij begint me kusjes te geven in mijn nek terwijl ik hem rustig van me af probeer te duwen. Zijn handen strelen mijn lichaam en ik fluister dat ik dit niet wil. "Maar Renske, je bent al die tijd zo blij als ik in je buurt ben. Ik weet wel dat je dit wil, je hoeft niet te liegen." Fluistert hij in mijn oor terwijl hij mijn broek losmaakt.

Zo hard als ik kan probeer ik hem van me af te duwen. "Stop alsjeblieft..." Fluister ik zachtjes. Ik wilde Lieke en Sterre niet wakker maken en dus probeerde ik dit zo stil mogelijk op te lossen.

Hij begint weer met kusjes te geven in mijn nek en ik draai me om zodat hij nergens meer bij kan. Ik maak mijn broek ondertussen dicht en probeer van hem vandaan te rollen. Hij draait me ruw om en nog voordat ik iets kan doen, pakt hij mijn polsen stevig beet. "Hoe meer je tegenwerkt, hoe meer pijn het doet." Zegt hij zonder enige emotie.
Tranen rollen over mijn wangen en hij probeert me te zoenen, ik bijt hem in zijn lip en zijn greep om mijn pols verslapt. Ik duw hem boos van me af en pak snel mijn telefoon. Zo snel als ik kan loop ik de slaapkamer uit en ik negeer de pijn die ik heb in mijn been. 

Het is doodstil in huis en ik vraag me af of er wel iemand thuis is. Casper en Kevin heb ik niet weg horen gaan. "Casper?" Roep ik zachtjes naar beneden. Ik krijg geen reactie en ben bang dat ik er alleen voor sta. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en bel Jake. Hij zou me wel kunnen helpen, denk ik bij mezelf. Net als ik op bellen wil drukken word ik naar achteren getrokken en slaak ik een klein gilletje. Jens grijpt de telefoon uit mijn handen en ik probeer hem weg te duwen. 

Hij duwt me zijn kamer binnen en ik val hard op de grond. Ik kruip zo snel als het gaat naar de deuropening. Maar door de pijn ben ik niet snel genoeg en staat Jens alweer voor me. Hij duwt me een beetje naar achter en sluit de deur snel af. Ik kruip angstig naar achter als hij zich omdraait en naar me toe komt lopen. Hij legt de sleutel en mijn telefoon op een kast die in zijn kamer staat en tilt me op.

Ik word op zijn bed gelegd, hij pakt wat touw waar hij mijn polsen vastbindt en vervolgens me aan het bed vast maakt.  Ik trap om me heen maar het doet hem niets. Ik probeer om te rollen en weg te gaan van hem, maar ik weet dat ik er niks mee bereik.

Hij zoent me en ik hou mijn lippen stevig op elkaar. Hij trekt aan mijn haren, waardoor mijn mond automatisch een stukje open gaat. Zijn tong glijdt naar binnen en draait rondjes om te mijne. Als ik hem weer wil bijten trekt hij weer aan mijn haren en stopt hij met zoenen. "Je bent lastiger dan ik dacht, maar daar weet ik wel iets op." Hij gaat rechtop zitten en opent zijn nachtkastje, hij pakt er een potje uit en ik weet meteen dat er pilletjes inzitten. Wat voor pilletjes weet ik niet, maar ik weet wel dat het niks goeds is. Ik zie dat hij er een pilletje uithaalt en hij draait zich weer om naar mij. Snel draai ik mijn hoofd van hem weg en houd mijn lippen stevig op elkaar. "Hier word je alleen wat rustiger van hoor, je gaat er niet dood aan." Zegt Jens wanneer hij mij zo op en neer ziet gaan. Ik kijk hem boos aan en schud boos mijn hoofd.

Hij pakt mijn kin stevig vast, terwijl hij met zijn andere hand mijn neus dichthoudt. Langzaam, maar zeker krijg ik geen lucht meer, maar ik vertik het om mijn mond open te doen om te ademen. Ik schud wild met mijn hoofd, wat nergens toe leidt en ik begin steeds waziger te zien. Mijn lichaam snakt naar lucht, maar ik open mijn mond niet. Jens kijkt me met een kleine lach op zijn gezicht aan alsof hij weet dat hij gewonnen heeft. 

Als het dan echt niet meer gaat, open ik mijn mond en hap ik naar adem. Ik blijf met mijn hoofd schudden, maar Jens pakt mijn kin zo stevig beet dat ik niks meer kan. Hij duwt het pilletje naar binnen en ik probeer het weer uit te spugen. Hij duwt mijn wangen tegen elkaar, zodat ik het pilletje wel moet doorslikken. Ik slik, gedwongen, het pilletje door. Jens laat me los en staat op, "wat ga je doen?" Vraag ik boos, maar bang tegelijkertijd. Zonder iets te zeggen loopt hij de kamer uit en sluit hij de deur weer achter zich.

Ik voel me licht worden in mijn hoofd en alles begint te draaien. Ik doe er alles aan om wakker te blijven, maar uiteindelijk kan dit niet meer en val ik in slaap.