Seni Unuttuğumu Hatırlamıyorum

13.bölüm

Ağlamaktan şişmiş olan gözlerimi zorlukta açtım.

Yataktan çıkıp aynanın karşısına geçtiğimde gerçekten feci bir halde olduğumu anladım.

Ilık bir duş iyi gelebilir düşüncesiyle kendimi Özlem'in odasındaki banyoya attım.

Eve gitmemiştim. Ulaş'tan beni buraya bırakmasını istemiştim. Zaten dünkü olay başıma gelmeseydi bile -Tuna'dan bahsediyorum- Özlem'de kalacaktım. Bu yüzden okul formam ve birkaç kıyafetim buradaydı.

Banyoda ki işim bitince odaya geri döndüm.

Şimdi kendimi toparlamalıydım. Fiziksel olarak. Çünkü ruhsal açıdan bunu başaramazdım. Kendimi toparlamam imkansızdı nerdeyse.

'Bir kız kendini nasıl güçlü hisseder?' sorusunun cevabı kesinlikle 'makyaj yaparak.' olmalıdır. En azından bana göre öyle.

Özlem hala uyurken onu uyandırmamaya çalışarak çekmecelerini karıştırdım ve bana lazım olan makyaj malzemelerini çıkardım.

Fazla makyajı seven biri değildim. Bu yüzden abartmak istemedim. Önce şişen gözlerimi gizlemek için göz çevreme kapatıcı sürdüm.

Ardından dudaklarıma parlatıcı sürdüm.

Gözlerime kalem çekip kirpiklerime de rimel sürünce makyaj işim tamamlandı.

Saçlarımı tarayıp ardından da düzleştirdim.

Bu sırada Özlem uyandı, beni.görünce birazda  olsa şaşırdı.

"Toparlanmışsın."

"Sadece fiziksel olarak. Ruhsal durumum hala çöküntüde."

"Olsun. Bu da birşeydir."

Hafif tebessüm ederek karşılık verdim. Yataktan çıkıp yanıma geldi.

"Günce, ben özür dilerim."

"Ne için?"

"Bu olanlar benim yüzümden oldu. Bara gitmeni ben söylemiştim."

"Kendini suçlu hissetme. Sadece..bir daha senin aptal planlarına uymayacağımı bilsen iyi olur."

"Ah merak etme. Bir daha plan falan yok."

"Akışına bırakacağìz yani."

"Aynen öyle."

"Peki. Hadi hazırlanda çıkalım artık. Seni aşağıda bekliyorum."

"Tamam 10 dakika sonra hazır olurum."

*****

Okul. Ne zaman şu lanet yere mutlu bir şekilde geleceğim acaba?

Aslında bugün gelmesem daha mı iyi olurdu acaba? Hazır mıyım dün geceden sonra onu görmeye? Daha ne söyleyeceğimi bile bilmiyorum.

Özlem'in kolumu dürtmesiyle düşüncelerimde sıyrıldım.

"Ne düşünüyorsun yine?"

"Hiç. Hiçbir şey."

"O yüzden dalıp gidiyorsun değil mi?"

"Daldığım falan yok."

"Neyse. Ben sınıfa gidiyorum. Geliyor musun?"

"Sen git. Biraz hava alıp gelirim."

"Geç kalma."

"Tamam."

Özlem sınıfa giderken bende bahçedeki banklardan birine -en sessiz olan yere- oturdum.