Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

12. • ΗΒΗ •

12.
«Κλείνω τα μάτια μου χωρίς να το καταλάβω.»

Κολυμπάγα στην πισίνα.

Είναι πολύ ήσυχα χωρίς τον Μάρκο και την Σοφία.Αυτοι συνήθως είναι η φασαρία όπου πάμε.

Βγαίνω από την πισίνα και βάζω αντιλιακο γρήγορα.Ειμαι πολύ άσπρη και κοκκινίζω εύκολα.Προσπαθω να το αποφύγω γιατί μετά το κοκκίνισμα έρχεται το ξεφλούδισμα.

Βάζω στο χέρι μου αντιλιακο και προσπαθώ να το βαλω στην πλάτη.

«Θες βοήθεια;»λέει ο Δημήτρης καθώς πλησιαζει.Φοραει το μαγιό του κάτω και είναι χωρίς μπλούζα.

«Όχι εντάξει είμαι»λέω και προσπαθώ πάλι.
«Αφού δεν μπορείς...»λέει και απλώνει το χέρι του και του δινω το αντηλιακό.
«Καλά...»λέω και κάθεται στην ξαπλώστρα πίσω μου.

Βάζει στο χέρι του και μετά στην πλάτη μου.Στην αρχή πετάχτηκα λίγο.Ηταν κρυο.Μετα άλλαξε τελείως.

Έγινε ένα απαλό και ζεστό άγγιγμα στην πλάτη.

Κλείνω τα μάτια μου χωρίς να το καταλάβω.

Βάζει στο σβέρκο....
στην μέση...

Και μετά απλά σταματάει.

Δεν γυρνάω να τον δω.
Νομίζω κόκκινησαν τα μάγουλα μου.

«Ευχαριστώ...»λέω και ανοίγω το βιβλίο που έχω πάρει.

Απομακρύνεται.

Οοο θεεε μου τι ήταν αυτό...;
Τι έπαθα....;

Τον βλέπω περπατάει μέχρι την πισίνα.
Ανοίγει τα χέρια του,κάνει μακροβούτι και πέφτει μέσα.

Κουνάω το κεφάλι μου και συνεχίσω το βιβλίο.

Ακούω ένα σκυλί να γαβγίζει.

Κοιταω γύρω.
Δεν το βλέπω πουθενά όμως.

«Τι έγινε;»με ρωτάει ο Δημήτρης από μέσα από την πισίνα.
«Το ακούς αυτό;»τον ρωτάω.
«Ποιο;»λέει.

Μάλλον δεν το ακούει.
Ακούγεται τόσο κοντά μας αλλά δεν το βλέπω πουθενά.
Πως γίνεται αυτό;

Αφήνω το βιβλίο κάτω και σηκώνομαι.
Ακουω τον ήχο και τον ακολουθώ.

Βλέπω μια καφέ ουρά να βγαίνει από έναν θάμνο στο κήπο του σπιτιού.Πλησιαζω.

Μάλλον ένα σκυλί έχει κολλήσει μέσα.
Το καημένο.

Βάζω τα χέρια μου σιγά και προσπαθώ να το βγάλω.Απαλα για να μην χτυπησει.

Όταν το βγάζω βλέπω ένα μικρό καφέ σκυλάκι.

Θα τρελαθωωωωω
Είναι τόσο γκυκουληηηηησσσσς

Τον φέρνω κοντά μου.
«Γεια σου ομορφε»λέω και τον χαϊδεύω.Του αρεσει.

«Τι κανείς εδώ μόνος σου;»λέω και τον βάζω στα πόδια μου.

Δε βλέπω λουράκι αλλά φενεται καθαρό.

«Ποιος είναι αυτός;»λέει ο Δημήτρης και έρχεται διπλα μου.Καθεται κάτω και γέλαγε.Ηταν βρεγμένος αφού μόλις βγήκε από την πισίνα.

«Δεν ξέρω.Ειχε κολλήσει εδώ στον θάμνο»λέω και βάζει το χέρι του να το χαϊδέψει.
«Γεια σου.Απο που ήρθες εσυ;»του λέει.
«Δεν έχει λουρί»λέω.
«Περίεργο»
«Αλλά σε κάποιον θα ανήκει έτσι;Δεν μπορεί»λέω.
«Δεν ξέρω...»
«Να τον πάρουμε σπιτι;»τον ρωτάω.

Με κοίταζε.

Μπορεί να μην θέλει.
Σπιτι του είναι άλλωστε.

«Φυσικά...»λέει.

Ήθελα να τον αγκαλιάσω από την χαρά μου!

Όχι Ηβη!
Μην!

«Ευχαριστώ Δημήτρη.Εισαι ο καλύτερος»λέω και τον πάω μέσα.

«Πως να σε λένε άραγε;»λέω και καθομαι στην ακρη στην πισίνα.
«Ας του βγάλουμε ένα εμείς»λέει ο Δημήτρης.
«Και αν έχει ήδη όνομα;»λέω.
«Το δικό μας θα είναι πιο κουλ!»λέει γελώντας.