Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

86•ΔΗΜΗΤΡΗΣ•

Φτιαχνω το πουκάμισο και χτυπάω το κουδούνι.

Όλα καλά Δημήτρη!
Το χεις!

Ανοίγει ο Μαρκος.
«Ήρθες..»λέει.
«Δεν μου άφησες και επιλογή.Μονο με τις κλοτσιες που δεν με πήρε ο μπαμπάς μου»λέω.
«Μπράβο στον Θείο Αλέξη!»λέει και μπαινω μέσα.
«Κουρεύτηκες βλέπω»λέει και με πλησιαζει.

Με κοίταζε περίεργα.
«Τι;»λέω.
«Τελικά εχεις μπλε μάτια»λέει.
«Βλακα!»λέω τον σπρωχνω.
«Τι;Με τόσο μαλλί δεν φενοντουσαν.»λέει και τον ακολουθώ.

«Είναι εδώ.Σε προειδοποιω»λεει σιγά και μπαίνουμε στο σαλονι.

Την βλέπω εκει.
Διπλα από την Σόφια.
Να κρατάει το μωρό.

Τι όμορφη που είναι...

«Γεια σου Δημήτρη»λέει η Σοφία και την πλησιάζω να την αγκαλιάσω.
«Πως είσαι;»της λέω.
«Καλά.εσυ;»λέει.
Κοιταω την Ηβη.
«Καλά»λέω ψέμματα.

Με κοιτάνε όλοι.
Μάλλον πρέπει κάτι να της πω.

«Ηβη...»λέω.
«Γεια Δημήτρη..»λέει και κοιτάει κατευθείαν το μωρό.

«Ηβη δεν δίνεις το μωρό στον Μάρκο και εμείς πάμε να ετοιμάσουμε το τραπέζι;»λέει η Σοφία.

Το δίνει χωρίς να με κοιτάξει και πάνε μέσα.

Το πλησιάζω.
«Γλύκας έτσι;»λέει.
Κουνάω το κεφάλι μου.
«Και να φανταστείς είναι όλος δικός μου!»λέει περήφανα.
«Καλά όχι και όλος.Κατα πενήντα τις εκατό μόνο»λέω και γελάει.

Τι μικρούλης που είναι...

«Θες να τον κρατήσεις;»λέει.
«Τι;Όχι όχι όχι Καλυτερα.Δεν ξέρω και από μωρά...»λέω.
«Γιατί εμείς ξέρουμε νομίζεις.Στην πορεία μαθαίνουμε.Παρτον...»λέει και το βάζει στα χέρια μου.

Παναγία μου...
Αν μου πέσει...

Βάζω το χέρι μου στο κεφάλι του έτσι πως το κράταγε ο Μαρκος.
«Αναπνεε Φιλε.Ολα καλά...»λέει και αναπνέω.Σωστα.Ενα μωρό είναι.Αφου το κρατάει ο Μαρκος μπορώ να το κρατήσω και εγώ.

«Σου πάει ξέρεις..»λέει.
«Μην ξεκινάς...»λέω.
«Τι;Απλά είπα ότι σου πάει...»λέει και δεν μιλάμε για λίγο.

Τον κοίταζα.
Ένα θαύμα.
Αυτήν την στιγμή αντικρίσω ένα θαύμα.

«Πάντως πολύ θα ήθελα να έχει έναν κολλητο.Κριμα που δεν θες παιδί...»λέει και πάει μέσα.

Ξέρω τι κάνει.
Είναι πονηρός.

Κοιταω τον Παύλο.
«Γεια σου μικρούλη...»του λέω και του πιάνω το χέρι.

Κοιμάται.

«Εχεις Ωραια οικογένεια το ξέρεις αυτό;»του λέω.

Δεν απαντάει.Προφανως.

«Θα είμαι ο Θείος σου Παύλο.Οταν δεν σε αφηνει να κανείς κάτι ο μπαμπάς μπορείς να έρχεσαι σε εμένα.Θα τον κανονίσω εγώ..»του λέω σιγά.

«Μάρκο....»ακούω και γυρνάω να δω την Ηβη να μπαινει στο δωμάτιο.

Έιχε κολλήσει το βλέμμα της πάνω μου.

«Είναι τουαλέτα»λέω.

Δεν μιλάω.
Κάνει πίσω βήματα χωρίς να σταματήσει να με κοιτάει και μετά πάει στην κουζινα.

«Μια χαρά τα πας...»λέει ο Μαρκος καθώς μπαινει μέσα.
«Ξέρω τι κανείς...»λέω.
«Τι;Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς;»λέει δήθεν.

Ναι καλά.
Λες και δεν τον ξέρω όλη μου την ζωή.

«Κρατά τον λίγο.Παω να πάρω νερό»του λέω και τον δινω.
«Τι είπες Παύλο;Θέλεις έναν φίλο;Τα παράπονα σου στον θείο σου...»του λέει ο Μαρκος.

Πάω στην κουζινα και ακούω τα κοριτσια να μιλάνε.Και θα πηγαινα πιο μέσα.Αν δεν άκουγα τι λέγανε.

«Έχω καθιστερηση.Μαλλον ειμαι έγκυος και θέλω να κάνουμε μαζί το τεστ»είπε η Ηβη στην Σοφία.

Τι;
Όχι όχι όχι...
Όχι.

Δεν μπορεί.
Φεύγω γρήγορα και πάω στον Μάρκο.
«Τι έπαθες καλε εσυ και άσπρισες σαν το χιόνι;»λέει.
«Πάω στο μπάνιο»λέω και τρεχω μέσα.

Ανοίγω την βρυση και βάζω νερό στο πρόσωπο μου.

Η Ηβη...
Όχι...

Δεν μπορώ να το πειστεψω.

Την έχασα...
Είναι έγκυος...
Είναι έγκυος με τον άλλον...