Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

36. • ΔΗΜΗΤΡΗΣ •

36.
«Λες και δίνει λύση χωρίς καν να ξέρει το πρόβλημα μου.
Πως γίνεται αυτό;»

«Μαρίνα....;»λέω και πλησιάζω.
«Μωρό μου!»λέει και τρέχει και με φιλάει.

Τι κάνει εδώ;
Αυτή δεν μπορούσε να έρθει;

«Μου ελειψες πολύ!»λέει.
«Αλήθεια;»λέω.
«Ναι.Δεν με πειστευεις;»
«Δεν ξέρω Μαρίνα.Πλεον δεν ξέρω»λέω ειλικρινά.

Η μαρίνα είναι....

Δεν ξέρω αν υπάρχει μια λέξη να την περιγράψει απόλυτα.

«Για τους τσακωμούς λες;Εντάξει απλά
ήσουν μακριά και με εποιασαν τα μελανχολικα μου»λέει.
«Κάθε μέρα;»λέω.
«Έλα ρε μωρό μου...»λέει και ο Μαρκος βήχει.

Γυρνάμε και μας κοίταζαν.
Δεν είμαστε μόνοι μας.

«Γεια παιδιά»λέει.
«Γεια»λένε ξερα.
«Ηβη;Και εσυ εδώ;»λέει.
«Ναι μαρίνα.Παω στην παραλία»λέει και φεύγει γρήγορα κάτω.

«Και εγω»λέει η Σοφία.
«Να σας αφήσω να τα πείτε εσείς τα....πιτσουνάκια»λέει ο Μαρκος και φεύγει και αυτός.

«Μωρό;Γιατί εχεις τέτοια μούτρα;Δεν Χαρηκες που ήρθα;»λέει.
«Γιατί δεν μου το είπες;»
«Γιατί να στο πω;Ήθελα να δω τι κανείς χωρίς να σε προηδοποιησω...»λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Βγάζω τα χέρια της και πάω μέσα.
Με ακολουθεί.

«Ώστε για αυτό ήρθες;Γιατί ζηλεύεις;»
«Φυσικά και ζηλευω.Εισαι κούκλος και εχεις λεφτά,με καλή καρδιά.Ο οποιοσδήποτε μπορεί να σε εκμεταλλευτεί»λέει.
«Δεν είμαι μωρό Μαρίνα.Και αρχίζει και με κουράζει όλο αυτό»λέω.
«Θες μήπως...να σε ξεκουράσω...;»λέει πονηρά.
«Μαρίνα...»
«Ξέρω έναν τροπο που σίγουρα θα το κάνει...»λέει.
«Σοβαρολογώ Μαρίνα.Ολες τις φορές που μιλάμε καταλήγει σε καυγά»λέω.

Η μαρίνα είναι έντονη προσωπικότητα.
Στην αρχή νόμιζα ότι μου άρεσε αυτό.Αλλα τώρα τελευταία έχω κουραστεί.

Θυμώνει με το παραμικρό και δεν ξέρω πλέον αν με το να είμαι μαζί της είναι καλό για μένα.

Δεν είμαι ήρεμη μαζί της.Δεν νιώθω χαλαρά όταν είμαι κοντά της.

«Εντάξει μωρό μου.Παμε μέσα...;»λέει και με τραβάει.

Όταν μπαίνουμε στο δωμάτιο μου και κλειδώνει την πόρτα,ξέρω τι θα κανει.

Πάντα όταν πάμε να συζητήσουμε κάτι σοβαρό αυτό κάνει.Αλλα δεν λύνει τα πάντα αυτό.

Και ίσως το θέλω αυτήν την στιγμή.
Τις τελευταίες μέρες νιώθω περίεργα.Οτι ζω μια λάθος ζωή.Οτι κάτι πρέπει να αλλάξει για να είμαι πάλι ο εαυτός μου.

Και έτσι πως την βλέπω να ξαπλώνει εκει που μέχρι το πρωί ξαπλώνε η Ηβη το νιώθω λάθος.

«Ξέρεις τι;Πρέπει να πάμε στα παιδιά»λέω.
«Τι;»λέει και ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω.

Γιατί δεν το νιώθω σωστό.
Το να το κάνω εκει που κοιμόταν η Ηβη.

«Γιατί είσαι με την Μαρίνα;Αφού δεν την αγαπάς;»λέει.
«Που το ξέρεις ότι δεν την αγαπάω;»λέω.
«Αν την αγαπούσες θα έκανες τα πάντα για να έρθει εδώ μαζί σου.Διακοπες.Δεν έκανες όμως»λέει.
«Αρα δεν την αγαπάς.»λέει.
«Ίσως...»λέω

Ακόμα και η μεθυσμένη Ηβη δίκαιο έχει.

«Δημήτρη;Όλα καλά;»λέει η Ηβη.Ειναι στο καναπέ και διαβάζει.

Τον μικρό πρίγκιπα.
Που της είχα δώσει εγώ.

«Τι κανείς εδώ;»
«Καθομαι...»λέει.
«Διαβαζεις το βιβλίο μου ε;»της λέω.
«Ναι»
«Σε ποιο σημείο είσαι;»ρωτάω.
«Όταν ο Μικρός Πρίγκιπας αρχίζει να υπονοεί ότι θέλει να εξερευνήσει και άλλους πλανήτες, το λουλούδι του- το οποίο έχει φροντίσει στοργικά- υποστηρίζει ότι δεν τον χρειάζεται και ότι μπορεί να ζήσει μόνο του»λέει.
«Εκει που το εγκαταλείπει δηλαδή...»λέω.
«Ναι.Αλλα είναι κάτι που δείχνει ότι δεν πρέπει να καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας αλλά να μιλάμε για αυτά και να ζητάμε αυτό που θέλουμε από τους ανθρώπους»λέει.

Και η μη μεθυσμένη Ηβη έχει δίκαιο πάλι.
Λες και απαντάει στα ερωτήματα στο μυαλό μου.
Λες και δίνει λύση χωρίς καν να ξέρει το πρόβλημα μου.
Πως γίνεται αυτό;

Γελάω.
Νιώθω ότι το χρειάζομαι αυτό.
Αυτό το κομμάτι μου λείπει.
Αυτό το το κομμάτι που έχει η Ηβη.
Αυτή η ηρεμία που βγάζει η παρουσία της.

Κάτι τέτοιο θα ήταν τέλειο αυτήν την στιγμή.

Γέλασε και αυτή.
Χωρίς λογο.
Και έτσι πως την έβλεπα να γελάει ήξερα ότι αυτό ακριβώς λείπει από την ζωή μου.

«Πάω να φτιάξω το μεσημεριανό....»λέει καο σηκώνεται.
«Θα σε βοηθήσω»λέω.
«Δεν με πειραζει.Ειναι και η Μαρίνα εδώ ίσως...»
«Όχι.Θελω να σε βοηθήσω»λέω και την ακολουθώ.

Το μόνο πράγμα που με συναρπάζει της τελευταίες μέρες.
Το να είμαι στο ίδιο δωμάτιο με την Ηβη.