Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

92•ΗΒΗ•

Λίγους μήνες μετά...

Βάζει τα χέρια του στο κεφάλι και πηγαίνει πανικόβλητος πέρα δωθε.

«Δημήτρη...»λέω.

Τι να του πω;
Μια υποψία την είχα.
Το είχα διαβάσει ότι μπορεί να γίνει αυτό.

«Αυτό δεν είναι καλό!Καθολου καλό!»λέει τρομαγμένος.
«Μην κανείς έτσι Δημήτρη»λέω.
«Είστε σίγουρος γιατρε;»τον ρωτάει.
«Ναι.Εκατο τις εκατό.Ακουω δυο καρδιές..»λέει.
«Όχι όχι όχι....»λέει αυτός.
«Δημήτρη μπορείς να μην κάνεις έτσι;Με τρομάζεις...»του λέω και έρχεται κοντά και μου κρατάει το χέρι.

«Είναι επικίνδυνο τα δυο έτσι;»ρωτάει τον Γιατρό.
«Δεν χρειάζεται να φοβάστε.Αλλωστε τα δίδυμα είναι κληρονομικό.Η κυρία Αυγερινού δεν είχε στην οικογένεια της;»ρωτάει.
«Ναι έχω»λέω.
«Δεν χρειάζεται να ανησύχειται.Καθε μήνα θα κάνουμε ελενχο.Αν δω κάτι περίεργο θα σας το πω»λέει.
«Αλλά μέχρι στιγμής είναι όλα καλά.Ετσι;»ρωτάει για χιλιοστη φορά.
«Ναι κύριε Αυγερινε.Ολα τέλεια.Ειναι υγιέστατη και τα μωράκια φενονται μια χαρά.»λέει.
«Γιατρε μας αφήνετε λίγο μόνους;»του λέω και βγαίνει έξω.

Το να δεχτεί να κάνουμε ένα παιδί ήταν δύσκολο.
Τώρα δυο;
Νομίζω θα λυποθυμισει.
Θα παθει έμφραγμα.

Έχει χάσει ήδη το χρωμα του.

«Δημήτρη κοιτά με λίγο»του λέω και σηκώνει τα μπλε μάτια του.
«Όλα θα πάνε καλά οκ;Δυδιμα έκανε και η μαμά μου και μια χαρά πήγε.Μην κανείς έτσι»λέω.
«Δυο όμως;!»λέει.
«Σκεψου ότι θα μεγαλώσει και άλλο η οικογένεια μας.Σκεψου ότι αντί για ένα,θα αποκτήσουμε δυο.Δυο πλασματάκια...»λέω.
«Δυο...»λέει.
«Ναι Δημήτρη.Δυο παιδιά μας...»λέω.
«Και η μαμά σου μια χαρά γέννησε έτσι;Ζει»λέει.
«Και βασιλεύει.Για αυτό σου λέω.Δεν είναι επικίνδυνο»
«Δεν είναι...οκ...δεν είναι...»λέει και μου φιλάει το χέρι.

Το ξέρω ότι του είναι δύσκολο.
Και το προσπαθεί πολύ.
Πολύ όμως.

«Δεν θα με αφήσεις;Θα γεννήσεις και μετά θα πάρουμε τα παιδάκια μας και θα πάμε σπιτι έτσι;»με ρωτάει.

Αχ βρε Δημήτρη μου...

«Δεν θα σε αφήσω.Οχι.Εσυ το είπες παλιά θυμάσαι;Είμαι η Ηβη σου και εσυ ο Δημήτρης μου.Κανεις και τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει..»λέω.
«Μου το υπόσχεσαι έτσι;Θα γεννήσεις και μετά θα ξυπνήσεις σωστά;»λέει.

Τους τελευταίους μήνες την έχουμε αυτήν την συζήτηση.
Συνέχεια.
Όλη μέρα.
Κάθε μέρα.

«Θα ξυπνησω και θα πάμε σπιτι μας ναι»λέω.
«Και αν πει ο γιατρός ότι κάτι,το παραμικρό,δεν πάει καλά διακόπτουμε την εγκυμοσύνη έτσι;»λέει.

Δεν μιλάω.

«Έτσι Ηβη;»ρωτάει πάλι.
«Εντάξει Δημήτρη μου.Ενταξει»λέω.
«Πρώτα εσυ και με...»
«Μετά το μωρό.Ή στην περίπτωση μας τα μωρά.Ξερω.Μου το εχεις πει χίλιες φορές»λέω.
«Σε έχω πριξει;»λέει.
«Όχι εντάξει.Καταλαβαινω απλά...»λέω.
«Τι;»με ρωτάει.

«Αγκάλιασε με»του λέω και κάθεται στην ακρη του κρεβατιού και βάζει τα χέρια του γύρω μου.

«Τι είναι;»λέει σιγά.
«Θέλω να χαρούμε για το γεγονός.Δυο.Θα κάνουμε δυο μωράκια.Δεν χερεσαι;»του λέω.
«Φυσικά και Χερομαι μωρό μου...»λέει.
«Δυο παιδάκια μαζί σου...»λέω.

Δεν χρειάζεται να τον δω για να καταλάβω ότι χαμογελάει.

«Θα γινεις πολύ καλος πατέρας.Το ξέρεις αυτό έτσι;»λέω.

Δεν μιλάει.
Βάζει το χέρι στην κοίλια μου και δεν μιλάμε.

Δυο...