Bad Memories (jimin fanfiction -greek-)

#2

                    🐑Είμαι μόνη 🐑

Άνοιξα τα μάτια μου απότομα  και με μια βιαστική κίνηση βρέθηκα καθιστή, σε ένα άγνωστο κρεβάτι, σε ένα άγνωστο δωμάτιο.

Κοίταξα γύρω μου και είδα τον καλύτερο μου φίλο να κάθεται σε μια καρέκλα και το κεφάλι του να ακουμπάει στο κρεβάτι. Κοιμόταν.
Δεν θυμώμουν και πολλά. Δεν ήξερα πως βρέθηκα εδω. Γύρισα το κεφάλι μου δεξιά αριστερά και κατάλαβα πως βρισκόμουν σε νοσοκομείο. Δίπλα στο κρεβάτι μου υπήρχε ένα κομοδίνο και πάνω σε αυτό ένα ρολόι. Η ώρα ήταν σχεδόν μία και μισή. Αλλά ήταν νύχτα. Κοίταξα από το παράθυρο και τότε τα θυμήθηκα όλα! Οι αναμνήσεις πέρασαν σαν ταινία από το μυαλό μου. Δεν το άντεξα και τσίριξα.

   👑👑👑👑👑👑👑👑👑👑👑👑👑

Jimin's pov

Ήταν αργά και καθόμασταν με τον αδερφό μου, την μαμά και τον μπαμπά μου στο σαλόνι. Ξαφνικά έγινε ένας δυνατός σεισμός, ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος και όλα τα πράγματα του σπιτιού ταρακουνήθηκαν.

Σηκώθηκα και κοίταξα από το παράθυρο. Το μυαλό μου θόλωσε και έτρεξα προς την πόρτα. Έβαλα τα παπούτσια μου και την άνοιξα. Η μαμά μου με φώναξε αλλά δεν της απάντησα.

Βγήκα έξω και στάθηκα μπροστά από το  διπλανό σπίτι. Το σπίτι της καλύτερης μου φίλης. Είχε γκρεμιστεί. Είχε γίνει ερείπιο.
Εμείνα κόκκαλο και δεν ήξερα τι να κάνω, ήμουν αγχωμένος

......

Οι γονείς μου κάλεσαν ασθενοφόρο και πήγαμε την Sojin στο νοσοκομείο.

Οι γονείς της και ο αδερφός της ήταν νεκροί. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Η καλύτερη μου φίλη ήταν στο νοσοκομείο, ορφανή χωρίς σπίτι.

Καθόμασταν με την οικογένειά μου στις θέσεις έξω από το δωμάτιο στο οποίο είχαν την Sojin μέσα. Ήμουν πολύ αγχωμένος. Θα είναι καλά; Ήταν πολύ χτυπημένη. Αναρωτιέμαι άμα θα ξυπνήσει. Μακάρι να είναι καλά. Είναι το μόνο άτομο που με καταλαβαίνει, με ακούει και μου συμπαραστέκεται. Δεν θα μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν.

Δεν καταλαβαίνω πως ο πατέρας μου ήταν τόσο ήρεμος. Η μητέρα μου έκλαιγε και ο αδερφός μου ήταν εκνευρισμένος, θυμωμένος και λυπημένος. Αλλά ο πατέρας μου ήταν ψυχρός όπως πάντα. Η ηρεμία του με νευρίαζε.

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και σηκώθηκα απότομα όρθιος. Η Sojin ήταν πάνω σε φορείο και μια νοσοκόμα την πήγαινε στο δωμάτιο της. Η μητέρα μου και ο αδερφός μου μιλούσαν με τον γιατρό. Εγώ πήγα μαζί με την νοσοκόμα στο δωμάτιο της Sojin. Η νοσοκόμα την ξάπλωσε στο κρεβάτι της και της έβαλε τον όρο.
Μόνο που έβλεπα την Sojin έτσι μου έρχονται να κλάψω.

Jimin: Θα είναι καλά;

Νοσοκόμας: Ναι, μην ανησυχείς! Θα είναι καλά, λογικά θα ξυπνήσει και κάποιες ώρες. Αλλά δεν θα περπατήσει για αρκετό καιρό. Δεν ξέρω λεπτομέρειες καλύτερα μιλά με τον γιατρό.

Jimin: Ναι ευχαριστώ...

Νοσοκόμα: Εσύ... είσαι ο αδερφός της;

Jimin: Ε;  Όχι...

Νοσοκόμα: Αλήθεια; Τότε που είναι η οικογένεια της;

Jimin: Δεν είχε... οικογένεια...

Νοσοκόμα: Ααα! Συγγνώμη!!!

Jimin: Δεν πειράζει.

Νοσοκόμα: Κάλο βράδυ.

Είπε και έφυγε βιαστικά από το δωμάτιο.
Μετά από λίγο η μητέρα μου μπήκε μέσα. Με κοίταξε με μια έκφραση τόσο θλιμμένη. Δεν την έχω ξανά δει έτσι. Τα μάτια  είχαν πρηστεί από το κλάμα και τα πόδια της έτρεμαν από το άγχος. Την είχε και αυτήν και τον αδερφό της σαν παιδιά της. Η μητέρα της ήταν φίλη της από παλιά και πλέον δεν ήξερε τι να κάνει.

Μαμά: Καημένο παιδί...

Είπε και έκατσε σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι της.

Μαμά: Τι θα κάνεις τώρα, είσαι μόνη σου...

   🐻🐻🐻🐻🐻🐻🐻🐻🐻🐻🐻🐻🐻

Λοιπόν;
Πώς σας φαίνεται μέχρι εδώ;
Θέλω γνώμες!!!

Φιλιαααα 😉😉😉

Αλεξάνδρα 🐈