Bad Memories (jimin fanfiction -greek-)

#5

Οι γονείς του Jimin χώρισαν αλλά τίποτα δεν άλλαξε, βασικά άλλαξε, αλλά προς το καλύτερο. Ο Jimin είναι πιο χαρούμενος αυτές τις μέρες.

Πότε δεν συμπαθούσε τον μπαμπά του. Για αυτό και είναι πιο χαρούμενος που δεν μένει ποια μαζί του. Τώρα μένει με την μαμά του.

Ο αδερφός του έφυγε και αυτός με τον μπαμπά του. Θα μου λείψει λίγο... Ήταν και αυτός σαν μεγάλος αδερφός για εμένα. Ο καλύτερος φίλος του αδερφού μου. Ήταν μαζί από μικρά παιδιά, σίγουρα αυτό το διάστημα ήταν δύσκολο και για αυτόν.

Εγώ πάλι σε ενάμιση μήνα θα βγάλω τον γύψο. Οι πληγές έχουν επουλωθεί αλλά τα σημάδια θα μείνουν.

Από την μια ανυπομονώ να βγάλω τον γύψο και να πάω στο σχολείο, αλλά από την άλλη δεν θέλω να πάω. Όλα αυτά που είπε ο Jimin με ανησύχησαν. Έχω κακό προαίσθημα.

Γενικά είμαι πεσμένη αυτές της μέρες. Κάθε βράδυ ακούω την θεία μου να κλαίει από το δίπλα δωμάτιο, ενώ το πρωί φαίνεται χαρούμενη και γεμάτη ενέργεια αλλά, τα μάτια της που κάθε μέρα είναι και πιο πολύ πρησμένα και κόκκινα από τα κλάματα λένε την αλήθεια.
Η θεία μου κάνει ότι μπορεί για να με κάνει να ξεχάσω το τι έγινε και να νιώθω καλά ενώ η ίδια πονάει το ίδιο.

Δεν νομίζω ότι μπορω να το ξεχάσω οπότε λυπάμαι τις μάταιες προσπάθειες της. Για εμένα έχει χαθεί η γη κάτω από τα πόδια μου, νιώθω κενή, άδεια, μόνη...
Τα έχασα όλα σπίτι, οικογένεια, φίλες, περιουσία. Δεν είναι εύκολο να ξες πως δεν θα τους ξανά δεις ποτέ.

Με όλες αυτές τις σκέψεις δάκρυα έπεσαν από τα μάτια μου.

Πονούσε. Πονούσε παραπάνω από τις πληγές στα πόδια μου και τα σπασμένα κόκαλα μου. Ήταν ένας πόνος που δεν είχα νιώσει ξανά. Ήταν ένας πόνος που δεν άντεχα, αλλά όσο και να μην τον άντεχα τον κρατούσα μέσα μου. Ήταν ο πόνος της μοναξιάς και της έλλειψης.

.....

Ο καιρός περνούσε και περνούσε μέχρι που είχε έρθει η μέρα που θα περπατούσα ξανά.
Είχα βγάλει τον γύψο και θα πήγαινα ξανά στο σχολείο.

Το επόμενο πρωί το ξυπνητήρι μου χτύπησε δυνατά με αποτέλεσμα να πεταχτω από το κρεβάτι. Σηκώθηκα και πήγα στην τουαλέτα, έπλυνα τα δωνια μου και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη με ένα αποφασιστικό βλέμμα και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά και γρήγορα. Άγχος κυρίευσε το μυαλό μου. Τι θα γινόταν σήμερα στο σχολείο άραγε;