Η Sojin είναι μια κοπέλα που στην ηλικία των 13 έχασε τους γονείς της και τον μεγαλύτερο αδερφό της σε έναν σεισμό. Από τότε μένει με την θεία της και η ζωή της είχε μια ήρεμη ροή, μέχρι που η θεία της πρέπει να φύγει στην Αγγλία για την δουλειά της...
Το ξυπνητήρι χάλασε την ησυχία στο δωμάτιο μου και με έκανε να πέσω από το κρεβάτι.
"Γιατί πρέπει να υπάρχει το σχολείο;"
Ρώτησα ουσιαστικά τον εαυτό μου αφού κανείς δεν ήταν στο δωμάτιο. Σήκωσα το χέρι μου, χωρίς να σηκώσω τον εαυτό μου, και έκλεισα το ξυπνητήρι. Ξαφνικά η θεία μου μπήκε στο δωμάτιο λαχανιασμενη.
"Είσαι καλά;!"
Γέλασα λίγο με την αντίδραση της και της απάντησα
"Ναι θεία, καλά είμαι, ηρέμησε."
Της είπα με ένα χαμόγελο. Ξεφυσηξε και ήρθε κοντά μου για να με βοηθήσει να σηκωθώ. Αφού την ευχαρίστησα έφυγε και εγώ άρχισα τις πρωινές ετοιμασίες.
...
Κατέβηκα κάτω για να φάω και μετά να φύγω. Αλλα τελικά δεν πρόλαβα να φάω γιατί η ώρα είχε περάσει και θα αργούσα. Πήγα να βάλω τα παπούτσια μου και η θεία μου ήρθε μαζί μου για να με αποχαιρετήσει. Αφού φόρεσα τα παπούτσια μου σηκώθηκα και η θεία μου έδωσε την τσάντα μου.
"Φεύγω."
Της είπα με ένα χαμόγελο.
"Καλά να περάσει και να προσέχεις."
Είπε και αυτή χαμογελώντας και με φίλησε στο μέτωπο. Την χαιρέτησα και άνοιξα την πόρτα. Αφού βγήκα έξω είδα τον jimin και με περιμένει από έξω.
"Καλημέρα"
Μου είπε χαιρετώντας με.
"Καλημέρα"
Του είπα και εγώ.
...
Και κάπως έτσι σιγά σιγά οι μέρες περνούσαν, πλέον στο σχολείο ήμουν μόνο με τον Jimin και τους φίλους του. Η θεία μου είναι πολύ καλή και μπορώ να της μιλάω ελεύθερα για αυτά που με απασχολούν. Έχω ξεπεράσει κάπως το γεγονός με την Yeonmi αφού αυτή άλλαξε σχολείο.
Οι μέρες κυλούσαν ομαλά ξανά και η ψυχολογική κατάσταση μου είχε σταθεροποιηθεί. Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που έγινε ο σεισμός και με την θεία μου πολλές φορές επισκεπτόμαστε τα μνήματα.
Ο Jimin, από την άλλη, φαίνεται πολύ καλά. Έχει ξεχάσει και τον πατέρα του και τον αδερφό του. Δεν τον νοιάζει πια για αυτούς. Ο αδερφός του Jimin ήταν πάντα πολύ καλός μαζί μου και με φρόντιζε σαν αδερφή του. Κρίμα που έπρεπε να φύγει. Θα μου λείψει. Εχω πολύ καιρό να τον δω.
Ας μην τα πολυλογω τώρα το κουδούνι έχει χτυπήσει για σχολασμα και εγώ ψάχνω τον Jimin για να πάμε μαζί σπίτι.
Δεν τον έβρισκα μέχρι που βγήκα έξω και άκουσα φωνές από την πίσω μεριά του σχολείου. Κρύφτηκα πίσω από τον τοίχο για αν ακούσω τι ήταν.
Ήταν ο Jimin
Jimin pov
Το κουδούνι είχε χτυπήσει και εγώ πήγαινα προς την τάξη της Sojin για να πάμε μαζί σπίτι. Τότε οι δύο φίλοι μου με φώναξαν, μου ζήτησαν να μιλήσουμε και εγώ τους ακολούθησα. Με πήγανε στην πίσω αυλή. Πότε δεν ερχόμαστε εδω.
"Jimin;"
Είπε ο ένας από τους δύο φίλους μου.
"Ναι;"
Του απάντησα και εγώ περίεργος να μάθω τι ήταν τόσο σημαντικό.
"Πρέπει να σου πούνε κάτι..."
Συνέχισε.
"Jimin...σταματά να κάνεις παρέα με την Sojin!"
Μόλις το άκουσα αυτό νευρίασα και ξαφνιάστηκα ταυτόχρονα.
"Είσαι ηλίθιος;"
Τον ρώτησα απλά.
"Jimin, μιλάμε σοβαρά!"
Είπε ο άλλος.
"Δεν το βλέπω."
Του απάντησα με ένα παγερό βλέμμα.
"Jimin, παράτα την Sojin, έστω και για λίγο."
"Ναι, δεν μπορούμε να μιλήσουμε όπως παλιά. Δεν νιώθουμε άνετα μπροστά της."
"Jimin, ξέρω πως την συμπαθείς, αλλά δεν είναι δικη μας υποχρέωση το άμα την παράτησαν οι φίλες της ή όχι."
flashback
"Δεν είναι δικό μας παιδί ούτε δική μας υποχρέωση. Δεν μας απασχολεί. Τέλεια και παύλα!"
end flashback
Γιατί όλοι είναι ίδιοι;
🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖
Γειααα~
Τι χαμπαρια; Όλα καλά; Η οικογένεια, οι φίλοι; ( Θα έλεγα τα παιδιά αλλά λογικά κανένας από τους πόλους μου φαν δεν έχει παιδα😂)
Τέλος πάντων. Θέλω γνώμες.
Και κάτι λίγο άσχετο αλλά θα ήθελα να σας ενημερώσω, ναι σε εσάς μιλάω αμέτρητοι μου φαν, η ξαδέρφη μου γράφει μια ιστορία ⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Είναι αυτή. Άμα μπορείτε διαβάστε την και υποστιριξτε την. Αυτά, ευχαριστώ.
