Bad Memories (jimin fanfiction -greek-)

#10

"Δεν μπορούσα απλά να πεθάνω και εγώ στον σεισμό;"

"Το εννοείς αυτό;"

Το λέει τόσο θλιμμένα αλλά και σοβαρά ταυτόχρονα που όσο και να θέλω τα λόγια δεν μπορούν να βγουν έξω.
Γιατί πρέπει να μείνεις πάντα δίπλα μου και να χάνεις όλα τα άλλα; Δεν τον πονάει αυτό; Έχασε τον πατέρα του, τον αδερφό του και τώρα τους φίλους του και ποιος ξέρει ποιον άλλον θα χάσει.

"Jimin γιατί κάνεις πάντα την ζωή σου δύσκολη;"

Δεν μπορώ να μιλήσω. Η φωνή μου τρέμει και τα δάκρυα έχουν ήδη αρχίσει να κυλάνε στο πρόσωπο μου.

"Δεν μπορείς απλά να μα με αφήσεις πίσω και να προχωρήσεις την ζωή σου χωρίς δυσκολίες;"

Μόλις το είπα αυτό, χωρίς να έχω σηκώσει το κεφάλι μου και χωρίς να τον έχω κοιτάξει έστω και για λίγο, ένιωσα το βλέμμα του που ήταν γεμάτο θλίψη να με κοιταζει συνεχώς.

"Sojin!"

Είπε και σηκώθηκε απότομα όρθιος μπροστά μου, πράγμα που με ξάφνιασε και σήκωσα το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω.

"Δεν πρόκειται να σε αφήσω ποτέ!!! Κατάλαβε το επιτέλους! Ότι και να λένε οι άλλοι είσαι η καλύτερη μου φίλη και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα!"

Είπε φωναχτά και εγώ δεν μπόρεσα να κρατηθώ άλλο. Τα δάκρυα έτρεχαν πλέων ποτάμι στα μάγουλα μου. Ο Jimin γονάτισε μπροστά μου και τύλιξε τα χέρια του γύρω από κεφάλι μου. Ακούμπησα στο στήθος του και αυτός με χάιδευε απαλά στα μαλλιά για να ηρεμήσω.

"Σε παρακαλώ μην ξανά πεις ότι θες να πεθάνεις..."

Μου ψιθύρισε στο αυτί και με έσφιξε πιο πολύ μέσα στην αγκαλιά του.

....

Πέρασε λίγη ώρα και αφού είχα πλέον σταματήσει να κλαίω ο Jimin σηκώθηκε και μου έδωσε το χέρι του για να με βοηθήσει να σηκωθώ. Εγώ έπιασα την τσάντα μου και μετά το χέρι του. Αφού σηκώθηκα την φόρεσα και αυτός μου ξανά έπεισα το χέρι.

"Πάμε σπίτι."

Μου είπε και εγώ κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.
Αυτός προχωρούσε από μπροστά και εγώ λίγο πιο πίσω του. Μόλις είχαμε βγει από το σχολείο, ο αέρας άλλαξε και ο ουρανός σκοτείνιασε όταν τα σύννεφα έκρυψαν τον ήλιο. Όλα φαινόντουσαν μουντά και εγώ σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά για να κοιτάξω τον ουρανό. Αλλά δεν τον έβλεπα. Τα σύννεφα δεν με άφηναν. Ένα απαλό αεράκι μας φύσηξε και κοίταξα ξανά μπροστά. Τα μαλλιά του ανέμιζαν ελαφρά με τον αέρα και φαίνονταν σαν από σκούρα καστανά να γίνονταν χρυσά. Ένιωσα την καρδιά και την ανάσα μου να αφήνονται. Τον κοίταξα για μια τελευταία φορά.

"Τι να σκέφτεται άραγε;"

Πετάχτηκε αυτή η σκέψει στο μυαλό μου.

Εκείνη την στιγμή τον είδα να γυρνάει προς το μέρος μου και ήταν έτοιμος να μου πει κάτι.

"Sojin..."

Και τότε αρχισε να βρέχει. Ο Jimin έβγαλε την ζακέτα του και την έβαλε πάνω στο κεφάλι μου.

"Jimi-"

"Τρέχα!"

Είπε πριν προλάβω να τον ρωτήσω άμα κρυώνει και άρχισε να τρέχει. Εγώ τον ακολούθησα και η βροχή δυνάμωνε. Μετά από λίγο φτάσαμε στο σπίτι μου και του ζήτησα να κάτσει μέχρι να τελειώσει η βροχή γιατί το δικό του σπίτι ήταν πιο μακριά από το σχολείο.

Άνοιξα την πόρτα και έβγαλα τα παπούτσια μου, το ίδιο και εκείνος.

"Θεία;"

Φώναξα αλλά δεν απάντησε κανείς.

"Μάλλον δεν θα είναι εδώ..."

Είπα μην σίγουρη.

"Μάλλον..."

Απάντησε και αυτός.

🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖🐖

Τελοοοοςςς

(Μμμ...θα είναι μόνοι τους στο σπίτι😏)

Πώς σας φαίνεται μέχρι εδώ;

Να ξέρετε στην χρονική στιγμή που διαδραματίζονται αυτά η Sojin είναι 13 και ο Jimin 14. Δεν θα είναι πάντα σε αυτήν την ηλικία, σε μερικά κεφάλαια θα είναι 18-19 περίπου. Αυτά όλα είναι πράγματα που είχαν γίνει παλιά και απλά τα λέω όλα μαζί.
ΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ!!!

Ας μην τα πολυλογω!

Φιλιαααα😘

Αλεξάνδρα 🐈