My best friend

έλεγες.... πως μ'αγαπάς

.

"Ολα αρχίζουν ξαφνικά
και τελειώνουν βιαστικά.
Έτσι έφυγες κι εσύ 
μες της νύχτας τη σιωπή.

Και εγώ κάθομαι κοιτώ
τον απέραντο ουρανό.
Και φοβάμαι το πρωί
γιατί μόνο θα με βρεί.

Έλεγες πως μ’ αγαπάς 
μα ελπίδες μου χρωστάς 
Έλεγες να μη σε αφήσω 
μόνο εσένα να αγαπήσω.

Μα σα σύννεφο σκορπάς
και σιγά μου τραγουδάς
όσο μπορείς να μ’ αγαπάς."

Κρυώνω... απλώνω το χέρι μου για να τον ακουμπήσω αλλά δεν είναι πουθενά... σηκώνομαι από το κρεβατι και γίνομαι σαν τη ντομάτα όταν αντικρύζω το κόκκινο χρώμα στα σεντόνια...

Ανοίγω τη ντουλάπα και βγάζω από μέσα ένα ανάλαφρο λευκό μπλουζάκι.. Ήταν του Άρη αλλά μου είχε πει ότι μου πάει πιο παλιά και μου το εδώσε...

Γιατί έφυγε από το κρεβατι...Κάτι μέσα μου σπάει.. βγαίνω στο σαλόνι αλλά τίποτα.. κοιτάζω πως υπάρχει καφές βάζω λίγο αλλά όταν γυρνάω τον βλέπω πίσω μου ... τρομάζω..Η κούπα πέφτει και γίνεται θρύψαλα...

Δεν ξέρω γιατί αλλά ένιωσα φόβο... σκύβω αμέσως να μαζέψω τα γυαλιά αλλά με σταματάει..

Άρης:" άστα αυτά... θα σου βάλω άλλο καφέ βγες στη βεράντα και έρχομαι... "Η φωνή του ψυχρή... κρύος ιδρώτας με λούζει... το μετάνιωσε..Είμαι σίγουρη.. βγαίνω έξω και κάθομαι στον αγαπημένο μου καναπέ...

Σε λιγάκι βγαίνει έξω με έναν καφέ και τον αφήνει δίπλα μου ..

Νεφελη:'καλή μέρα...."λέω δειλά...

Άρης:"Πρέπει να μιλήσουμε για ότι έγινε χθες ... "μου λέει και ειλικρινά έχω μπροστά μου έναν άλλο άνθρωπο..

Νεφελη:"τι έννοεις ??"λέω αλλά βαθειά μέσα μου ξερω πολύ καλά...

Άρης:"Νεφελη ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ.. Αυτό που έγινε χθες ήταν..." ξέρω τα επόμενα λόγια....

Νεφελη:"λάθος ήταν Έτσι?? Αυτό δεν είναι??"ειμαι έξαλλη...
"Δεν σε αναγνωρίζω πλέον.. φοβάσαι να παραδεχτείς τι ?? Πώς σου άρεσε?? Πώς μου άρεσε και μένα?? Μην μου πεις ψεματα Άρη... κοιτα με και πες μου πως δεν ενιωσες τιποτα χθες ....είμαι ερωτευμένη μαζί σου που να σε παρει ο διαολος!!!" Φωναζω χωρίς να με νοιάζει τίποτα...

Άρης:"ΤΙ ΕΊΣΑΙ ΛΈΕΙ????" Με κοιτάζει σαν να είδε φάντασμα...

ΝΕΦΕΛΗ:"Ε-ΡΩ-ΤΕ-ΥΜΕ-ΝΗ!!!!!ΟΡΊΣΤΕ ΤΟ ΕΊΠΑ!!!!"