My best friend

για μένα...

.

"Κι αν μέσα στη σιωπή χαθώ...
Κι αν τα δικά σου μάτια δεν αντικρύσω...
Ίσως αγάπη μου δεν ήτανε γράφτο
Σε σένα να γυρίσω....."

Κοιτάζω το νυφικό που είναι ακόμα πάνω στο κρεβάτι...
Πρέπει να το φορέσω..
Πρέπει να πάω στην εκκλησία και να παντρευτώ...
Γιατί? Γιατι έπρεπε να γίνει αύριο τώρα ΓΑΜΩΤΟ??

Δεν μπορώ να πληγωσω έτσι τον Ορέστη και να τα καταστρέψω όλα ξανα... εκείνος ήταν εδώ.. μου στάθηκε.. ανοίγω τη πόρτα του μπάνιου και μπαίνω μέσα.. κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη..

"Αυτό είναι το σωστό Νεφελη..."ψιθυρίζω και ανοίγω το νερό να τρέχει.. ξεντυνομαι και μπαίνω μέσα στο ντουζ ...

"Τελευταία φορά... Αυτή είναι η τελευταία φορά..." αφήνω το νερό να κρύψει τα δάκρυα μου ... Η ψυχή μου χάνεται..

"Έρχεσαι ... έρχεσαι άλλα πλέον είναι αργά..."

Πέφτω κάτω και το νερό με χτυπάει με δύναμη... οι φωνές μου πνιχτες βγαινουν απο τα χείλη μου ..
Σφίγγω τα χέρια μου δυνατά πάνω στο κορμί μου και αγκαλιάζω τον εαυτό μου ...

Χάνομαι στη θλίψη μου ...

Η πόρτα χτυπάει και η μητέρα μου μπαίνει μέσα..με κοιτάει χωρίς να μιλάει.. έρχεται και κυριολεκτικά πέφτει μαζί μου μέσα στο ντουζ και με κρατάει πλέον στη δική της αγκαλιά.

Μαμα:"μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου κοριτσάκι μου ... τρέχα!!φύγε!! Σταματά αυτή τη τρέλα αφού δεν τον αγαπάς..."μου λέει και γραπωνω τα χέρια μου πάνω της ...

Νεφελη:"Δεν... Δεν γίνεται μαμά.. Δεν το καταλαβαίνεις??"

Μαμα:"όλα γίνονται αγάπη μου .. Όλα..αρκεί να το θέλεις..σήκω τώρα σε παρακαλώ.. κοίτα πως γίναμε.. Αυτή η μέρα έπρεπε να ήταν μέρα χαράς... "

Σηκώνομαι και εκείνη βρεγμένη ακόμα πιάνει μια πετσέτα και την τυλίγει γύρω μου .. με κρατάει και πηγαίνουμε στο δωμάτιο... κάθομαι στο κρεβάτι δίπλα ακριβώς από το νυφικό...

Νεφελη:"θα με ντυσεις?"Την ρωτάω κι εκείνη γνέφει χωρίς να μιλάει...

Μαμα:"είναι η τελική σου απόφαση??"

Απλώνω το χέρι και ακουμπάω το νυφικό.. βουρκωμένη κουνάω θετικά το κεφάλι μου ...
Μπορεί ο Άρης να έρχεται αλλά εγώ.. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον Ορέστη.. Ίσως.. Ίσως δεν ήταν γραφτό μας να καταλήξουμε μαζί..