More Than Just A Bet

Chapter 22

Chapter 22

I'm back and like what I said.. I will let you pay for what you've done with me.

-Julie

----

Christalline's P.O.V

Nagising ako ng 4:26 am. I don't know kung pano yun nangyari.. Usually may gumigising sakin para bumangon ako eh. May pasok kasi ngayon, pero pag weekends gising ko maybe 12-1:00?

Hindi na ako makatulog kaya naman naisipan ko nang bumangon. Marcus is still asleep.

I went to the kitchen and may nakita akong mga canned foods dun.. Kumuha na ako ng plates, forks and spoons. Maya maya lang kasi gising na din si Marcus.

And speaking of..

He's back hugging me again.

"Good morning Marcus." bati ko nang kumalas na siya sa yakap.

"Well, this morning is really good." sabi niya.

I just smiled, pumunta na ako sa lababo para magmumog..

Maya maya, habang kumakain, may tumawag kay Marcus.

I-eend niya na sana nang nagsalita ako.

"Pick it up." utos ko.

Umalis muna siya saglit.. and after awhile he was leaping with joy.. And I was like.. 'What the heck happened?'.

"Anyare?" tanong ko.

"Dad gave me an early Christmas gift!" sabi niya

"It's just November." sabi ko pa.

"Yeah right, kaya nga early eh!"

"Anyway ano ba yun?"

"Car wash~! Ako mismo yung bahala dun! Ako yung may ari! Ako yung mamamahala!"

"#168 wish granted." pag aalaska ko.. Madami kasing hiling yang si Marcus na natutupad. Hindi din naman malayong 168 na wish na yung nagrant sakanya.

"Pwede ba kahit minsan lang maging cool ka naman sakin?" pabirong tanong niya

I just rolled my eyes.

"Sige, ligo na muna ako." sabi ko sakanya.

"Ok." maikling sagot niya.

After 30 min. natapos na akong maligo and nagreready na din ako ng school uniform. Ewan ko kung pano ako nagka extra uniform dito but one thing's for sure.. dahil yun kay Marcus.

Maya maya pa lumabas na din si Marcus sa banyo.. dalawa yung banyo dito kaya hindi kami gipit sa oras.

Pagkapasok namin ng school pupunta na sana ako ng gazette ng biglang may nagtalisod sakin.

I was on the floor.. I gently look up and saw Julie. Madaming tao na ang nakapaligid samin but all she can do is to put her eyebrows up.

"The heck? Akala ko pa naman nadala ka na sa ginawa ko sayo dati." pabirong sabi ko.

Tumayo ako ang pinagpag yung uniform ko.

She pushed me at babagsak na sana ako nang may sumapo sakin.

My eyes were closed.. But deep inside.. I know who it was..

Binuksan ko yung mga mata ko.. it's Ethan.

Kaya ko naman yung sarili ko eh.. pero bat kelangan pang dumating siya? Bat kelangan niya pa akong saluhin? Suddenly I feel weak. Gusto kong umiyak. Naalala ko yung mga oras na magkasama pa kami, na nagtatawanan pa kami. I remember those times when we used to play outside when we were young.. when we were free.. when we were wild and crazy.. those times that, all we think is happiness.