Anarchy girl

Κεφάλαιο 4ο

Θέλω γνώμες για το υπέροχο εξώφυλλο που μου έφτιαξε η marilizaEle την οποια και Ευχαριστώ παρα πολυ💜

"Παιδάκι μου είσαι τρελο; τι κάνεις στο δωμάτιο μου χωρίς μπλούζα;"

"Λέει Γεια ο κόσμος" μου είπε ειρωνικά καθώς σταύρωσε τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του απλώνοντας καλύτερα στο κρεβάτι μου

"Γεια. Πώς μπηκες;"

"Η κολλητή σου μου άνοιξε"

Αα τη σουπιααα. Έλα τώρα που σε χάλασε. Πολυυυ;;;;; ναι καλά πες το άλλη μια φορά να το πιστέψεις. Δεν θα σκάσεις ποτέ ετσι; τσουυυυ

"Μάλιστα. Και τι θες;" τον Ρώτησα ενώ κάθησα στο κρεβάτι δίπλα του

"Τηρησα την υπόσχεση μου ότι θα τα πούμε σύντομα" μου είπε και γελάσαμε και οι δύο

"Θέλω να σου δείξω κάτι" μου είπε και με τράβηξε από το χέρι. Βγήκα με έξω από το σπίτι και αρχίσαμε να περπατάμε ώσπου φτάσαμε σε μια οικοδομή.

"Τι είναι εδω;"

"Θα δεις" μου είπε και με τράβηξε μέσα. Μόλις μπήκα αυτό που είδα ήταν θαυμάσιο. Ήταν ένα γκραφιτι. Όχι ζωγραφιά αλλά στιχάκι

"Εσύ το εγραψες;" τον Ρώτησα και μου έγνεψε καταφατικά.

Το στιχάκι ελεγε "Πόλη που καίγεται λουλούδι που ανθίζει" και από κάτω σαν υπογραφή είχε το σήμα των αναρχικών. Όπα κάτσε ποιων; Δηλαδή ο Τεο είναι αναρχικος;

"Είσαι...αναρχικος;" είπα με δυσκολία γιατί φοβόμουν την αντίδραση του. Πότε δεν μπορώ να ξέρω πώς θα αντίδρασει.

"Ναι" μου είπε και με κοιτούσε μες τα μάτια. Σαν να προσπαθούσε να καταλάβει τις σκέψεις μου. Λογικό δεν είναι και λίγο να μαθαίνεις ότι είναι αναρχικός.

"Φοβασαι;" με ρώτησε μετά από λίγο. Και εγώ του έγνεψα αρνητικά. Βγήκαμε έξω και αρχίσαμε να περπατάμε. Καθίσαμε σε ένα παγκάκι.

"Έιμαι αναρχικός εδώ και αρκετά χρόνια. Οι γονείς μου με έδιωξαν από τότε που έμαθαν για εμένα και έτσι μένω με τον Λουκ και την Αλεξια  οι οποίοι είναι και αυτοί αναρχικοί. Είμαστε μέλοι της μεγαλύτερης συμμορίας της Αθήνας και εγώ είμαι αρχηγός. Τώρα καταλαβαίνεις γιατί σε παρακολουθούσα. Τους γονείς σου τους σκότωσαν μπατσοι. Και εγώ μισώ τους μπάτσους. Νιώθω σαν να έχουμε κάποιο δεσμό σύνδεσης μεταξύ μας Έλλη" μου είπε και με κοιτούσε με αυτό το βλέμμα το οποίο με μαγεύει.