Anarchy girl

Κεφάλαιο 32ο

2 χρόνια μετά

"Αυτά είχα να σας πω παιδιά μπορείτε να πηγαίνετε" μας είπε ο καθηγητής και όλοι σηκωθήκαμε από τις θέσεις μας και προχωρήσαμε προς την εξώπορτα.

Τα τελευταία 2 χρόνια έχουν αλλάξει πολλά στη ζωή μου. Καταρχήν σπουδάζω αυτό που ονειρευόμουν από μικρή. Ιατρική. Έχω μια πολύ όμορφη σχέση με τον Ανδρέα έναν συμφοιτητή μου. Είμαστε μαζί περίπου ένα χρόνο. Περνάμε πολύ καλά και νομίζω έχω αρχίσει να τον ερωτεύομαι. Δεν ασχολούμαι με αγαπες κτλ γιατί άμα με τον αλλον ζήσεις πολλά λογικά είναι να τον αγαπήσεις. Σαν άνθρωπο όμως. Το θέμα είναι να τον ερωτευτείς τον άλλο. Βαθιά και αληθινά. Και νομίζω αυτό έχει αρχίσει να γίνεται με τον Ανδρέα. Είναι τέλειο παιδί. Ψηλός, γεροδεμένος, με κάστανα μαλλιά και μάτια.

Πλέον ειμαι αρχηγός της συμμορίας. Ναι ποιος θα το περίμενε. Εγώ αρχηγός. Όμως ο Λουκ είχε ένα τραυματισμό σε μια πορεία και δεν μπόρεσε να συνεχίσει οπότε έβαλε εμένα στη θέση του. Είναι κανονικά στη συμμορία απλά ως μέλος. Με τα παιδιά έχω κρατήσει άριστες σχέσεις. Κάθε μέρα είμαστε μαζί και πλέον δούμε μαζί. Δηλαδή εγώ ο Λουκ η Εύα και η Αλεξία. Ο λουκ και η Εύα συνεχίζουν να είναι ζευγάρι όμως η Αλεξία και ο Μάικ χώρισαν γιατί εκείνος μετακόμισε στο εξωτερικό.

Όσο για τον άλλον.....ωχου Τι ήθελα και τον θυμήθηκα καλά τον είχα ξεχάσει 2 χρόνια. Νομίζω δηλαδή. Δεν τον έχω ξαναδεί από τότε. Και καλύτερα. Έκανες τις επιλογές του. Ξερω μπορεί να ακούγετε εγωιστικό αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Ναι οκ το έκανε για εμενα. Όμως δεν βλέπω να τον χάλασε και αυτόν. Αλλιώς κάτι θα είχε κάνει δεν θα ήταν άφαντος 2 ολόκληρα χρόνια. Ούτε με τα παιδιά δεν επικοινωνεί.

Τουλάχιστον πλέον μετά από 2 χρόνια η ζωή μου έχει μπει σε μια σειρά. Έχω μια υγείης σχέση, έχω τη συμμορία μου τους φίλους μου και είμαι αρκετά καλά. Βρέθηκα στο 0 και ξαναεχτυσα τη ζωή μου  τούβλο τούβλο. Ήταν η 2η φορά που το κάνω. Η πρώτη ήταν όταν πέθαναν οι γονείς μου.

Τεο POV

"Λοιπόν ανακεφαλαιώνουμε. Θα διασχίσουμε την Αριστοτέλους και μόλις φτάσουμε στη πιάτσα των μπάτσων κάνουμε ότι είναι να κάνουμε και γινόμαστε καπνός" είπε και όλοι κουνησαν το κεφάλι τους θετικά.

Ναι συνεχίζω να είμαι στη Θεσσαλονίκη. Ναι συνεχίζω να είμαι με την Αναστασία. Όμως δεν περνάω άσχημα. Αντίθετα πλέον μετά από 2 ολόκληρα χρόνια έχω αρχίσει να συνηθίζω εδώ και να μου αρέσει. Μου λείπει βέβαια η Αθήνα, οι φίλοι μου , εκείνη όμως τα καταφέρνω μια χαρά.

Μέ την Αναστασία πλέον δεν είμαστε σαν ζευγάρι αλλά περισσότερο σαν φίλοι. Έχει καταλάβει πως ότι είχαμε τελειώσει τη μέρα του εικονικού θανάτου της και έχει σταματήσει τις προσπάθειες επανένωσης μας.

Είμαι αρχηγός της συμμορίας που τότε ήταν η Αναστασία. Με τα παιδιά έχουμε έρθει πολύ και έχουμε γίνει οικογένεια πλέον με όλους. Όλους εκτός από το Μήτσο ο οποίος συνεχίζει να είναι ερωτευμένος με την Αναστασία.

Προχθές η Αναστασία μου ανακοίνωσε πως πρεπει να πάμε στην Αθήνα για κάποιες δουλειές της συμμορίας και έχω ήδη αγχωθεί. Στη ιδέα και μόνο πως μπορεί να τη πετύχω τυχαία ταραζομαι. Τα χάνω. Δεν την έχω ξεπεράσει ακόμα. Όμως έχω καταφέρει να τη ξεχάσω. Κάνω συνέχεια διαφορετικά πράγματα, βάζω στόχους και προσπαθώ να τους καταφέρω. Βάζω όλη μου την ενέργεια στη συμμορία. Και όλα αυτά για να ξεχνιέμαι και να μην τη σκέφτομαι. Τώρα θα σπουδάζει. Ιατρική. Το όνειρο της. Λογικά θα έχει βρει καινούργιο αγόρι. Όχι δεν ζηλεύω άλλωστε εγώ της είπα πρώτος πως έπρεπε να ξαναπροχωρησει τη ζωή της. Όμως θα ήθελα τόσο πολύ να είμαι στη θέση του.

Έχουν περάσει 2 γαμημένα χρόνια και ακόμα μόνο εκείνη στριφογυρίζει στο μυαλό μου.

"Τώρα που θα παμε στην Αθήνα μπορείς να δεις τους φίλους σου" μου είπε η Αναστασία καθώς καθόμασταν στο μπαλκόνι και εβαφε τα νύχια της.

"Αληθεια;" είπα μέσα στον ενθουσιασμό και εκείνη κούνησε το κεφάλι της θετικά 

"Απλά δεν θα δεις εκείνη" είπε και αμέσως το πρόσωπο μου άλλαξε. Τότε χτύπησε το κουδούνι

"Το ότι πλέον δεν είμαστε σαν ζευγαρι  δεν σημαίνει οτι θα κάνεις ότι θέλεις." Είπε καθώς πήγε να ανοίξει. Ήταν ο Μήτσος.

"Γεια" είπε μόλις άνοιξε την πόρτα η Αναστασία

"Γεια. Μήτσο τι κάνεις εδω;"

"Εεε να περνούσα τυχαία και λέω δεν πάω να πάω καφεδάκι να το πάω στο αναστασακι μου" είπε και της έδωσε το καφέ που κρατούσε στα χέρια του

"Αα Ευχαριστώ"

"Τίποτα. Να πηγαίνω εγώ να μην ενοχλώ. Φιλάκια" είπε και γέλασε. Βγήκε η Αναστασία έξω και αρχίσαμε να γέλαμε

"Τι λέγαμε" είπε η Αναστασία καθώς ειπιε μια γουλιά απο το καφέ της

"Λέγαμε πως εκεί έξω υπάρχει ένας άντρας που λιώνει για εσενα και εσύ κάθεσαι κολλημένη σε κάτι που έχει τελειώσει εδώ και χρόνια. Αναστασία ξέρεις πολύ καλά πως όσο και να κάτσω εδώ η καρδιά μου θα είναι αλλού. Οπότε είναι μάταιο να χαλάς τα νιάτα σου με εμένα ενώ έχεις τόσους" της είπα και εκείνη είχε ένα βλέμμα μου έδειχνε ότι σκέφτεσαι. 

Αυτό ηταν για σήμερα

Δεν ξερω πόσα κεφάλαιο έχει ακόμα όμως η ιστορία τελειώνει

Μικρό σημερα το ξέρω αλλά σόρρυ.

Αστέρι και σχόλιο