Η φύλακας Άγγελος μου

Κεφάλαιο 17

Αγγελική pov.

Ξύπνησα το πρωί και πήγα στην κουζίνα να φάω.
Μόλις το έκανα, ντύθηκα και μπήκα στο αυτοκίνητο του Σταύρου για να με πάει στο σχολείο.

Όταν φτάσαμε, έκανα πως θα μπω στο χορό του σχολείου. Αλλά μόλις εξαφανίστηκε το αυτοκίνητο, εγώ έφυγα για να πάω στο νοσοκομείο. Έβαλα την κουκούλα της ζακέτας, μη τυχόν με γνωρίσουν και έφυγα.

Ενώ περπατούσα, σταμάτησα σε μία παιδική χαρά. Εδώ έβγαινα συχνά με το Χρήστο, ήταν το αγαπημένο μου μέρος.

Memory flashback.

<Χρήστο θα με βοηθήσεις να κάνω κούνια> είπα ενώ χοροπηδούσα.

<Εντάξει μικρέ μου άγγελε> είπε και με ανέβασε στην κούνια. Ύστερα με κούναγε.

End memory flashback.

Σταμάτησα να βλέπω τις κούνιες και συνέχισα για το νοσοκομείο. Όταν έφτασα, πήγα στο δωμάτιο του Seo.
Χτύπησα την πόρτα αλλά δεν πήρα καμία απάντηση, έτσι μπήκα μέσα.
Τον βρήκα ξαπλωμένο στο κρεβάτι να κοιμάται, δίπλα του ήταν και το καλάθι μου. Δεν είχε φάει τίποτα.

Άνοιξα το παράθυρο για να μπει λίγο ήλιος και καθαρός αέρας. Θυμάμαι πως το έκανα αυτό κάθε φορά που ο Χρήστος ήταν άρρωστος. Ήθελα να τον προσέχω και να τον φροντίσω μέχρι που να γινόταν καλά.
Έκατσα στην καρέκλα δίπλα του και τον παρατηρούσα. Κοιμάται ακριβώς όπως ο Χρήστος. Το στόμα λίγο ανοιχτό, το ένα χέρι πάνω από το κεφάλι και το ένα γόνατο λυγισμένο. Χαμογέλασα στην εικόνα αυτή.

Ύστερα από λίγο άνοιξε τα μαύρα μάτια του. Μάλλον επειδή δεν φοράει γυαλιά, δεν μπορεί να καταλάβει ποια είμαι. Του φόρεσα τα γυαλιά και με κοίταξε σοκαρισμένος.

Seo: Γιατί δεν είσαι στο σχολείο;

Αγγελική: Δεν ήθελα να πάω.

Seo: Πόσες απουσίες έχεις;

Αγγελική: 43....55.... 67.... Δεν θυμάμαι.

Είπα μετρώντας τα δάχτυλα μου.

Seo: Τόσες πολλές;
Τις δικαιολογείς;

Αγγελική: Όχι!

Είπα χαλαρή.
Εκείνος σηκώθηκε από το κρεβάτι και με έπιασε μου έπιασε το έναν ώμο.

Seo: Πως τα πας με τα μαθήματα;

Αγγελική: Χάλια.

Seo: Οι βαθμοί σου;

Αγγελική: Σκ@τ@.

Είπα και χαμογέλασα. Εκείνος ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει.
Τι νομίζει, πως θα κάτσω να διαβάζω για να αποκτήσω γνώσεις;