Książka opowiada o niewidomej dziewczynie, przyszywanej kuzynce Encre.
Przyjedzie do niego na letnie przesilenie.
Lecz przez pewne wydarzenia będzie musiała uciec do zakazanego lasu, w którym grasują wampiry.
Czy przeżyje?
Czy kiedyś wróci do rodzin...
Violetta ma za chwile dotrzeć, czekam na nią przed domem. Nie widziałem jej od dobrych pięciu lat, przez moją przeprowadzkę z Francji do Anglii. Cały ten czas pisaliśmy do siebie mnóstwo listów. Ciekawe czy dużo się zmieniło w jej wyglądzie, jak się ostatnio widzieliśmy to miała zaledwie 14 lat a ja za to 18.
Przypomniałem sobie moment gdy ją pierwszy raz spotkałem. Piękne czasy. Miała wtedy 3 lata i była bardzo mała jak na swój wiek. Obiecałem sobie wtedy że będę jej chronić za wszelką cenę.
Moje przemyślenia przerwała Eterna, którą prosiłem o odebranie mojej kuzynki z portu.
- Oto ona, jest najbardziej podobna do opisanej przez ciebie osoby, jaka była na statku z Francji - odpowiedziała obojętnym tonem.
- Dziękuje, nie wiem co bym zrobił gdyby jej coś się stało -odparłem.
- A czemu ty jej nie mogłeś odebrać?
- Musiałem skończyć obraz dla klienta, bardzo się wnerwił ze nie zrobiłem go na rano.
- Aha, ważne że spłaciłam swój dług - mówiąc to odeszła zostawiając nas.
Podszedłem do Violetty, zmieniła się.
Jej czarne włosy, niegdyś sięgające do połowy pleców, teraz sięgają do ich końca. Niebieskie oczy zasłania bandaż. Ubrana jest w beżową długą suknię z bufiastymi, długimi rękawami, przepasana była jawniejszą wstęgą związaną z tyłu w dużą kokardę. (zdjęcie sukni na końcu dop.aut)
- Witaj Viola!- przywitałem się, przytulając ją.
- Encre, cześć!-powiedziała odwzajemniając gest.
- Po co ci ten bandaż?-spytałem zaciekawiony i zmartwiony jednocześnie.
- Wolała bym porozmawiać w "cztery oczy"
- Dobrze, więc zapraszam w moje skromne progi -powiedziałem zabierając jej bagaż, który niosła, po czym zaprowadziłem ją do mojego domu.
Weszliśmy, odniosłem jej bagaże do pokoju i usiedliśmy w kuchni, by porozmawiać.
- Więc, po co ci te bandaże?- powtórzyłem pytanie.
- Zacznijmy od tego, że jak wyjechałeś, wzmogły się bójki na tle rasowym. Ludzie coraz częściej mordowali i okaleczali potwory i adoptowane przez nie ludzkie dzieci, takie jak ja. Jakieś dwa lata temu, zaatakowało mnie dwóch mężczyzn. Jeden mnie przytrzymał, a drugi wydłubał mi oczy i poćoł ręce. Noszę te bandaże żeby nikt nie widział pustych oczodołów- Chciałem się wtrącić ale mi nie dała.-Nie martw się, daje sobie radę. Teraz widzę inaczej. Ty widzisz: potwora, człowieka, zwierzę, drzewo, kwiat, budynek. Za to ja widzę skupiska energij magicznej. Zamiast tego co ty, widzę energię formującą się w sylwetką danej żyjącej istoty. Trudniej z przedmiotami -zakończyła monolog z uśmiechem, wreszcie dając mi coś powiedzieć.
- To moja wina. To moja wina, że teraz nie masz oczu. Przepraszam -mówię przygnębiony zaczynając płakać.
- Nie, to nie twoja wina. To wina tych zwyrodnialców i Króla który na to pozwala - pocieszała mnie spokojnym tonem ale pod koniec tej wypowiedzi jej głos wyrażał złość. (wiem że w XIX wieku we Francji nie było króla, ale to na potrzeby fabuły dop. Aut.)
- Chyba jesteś zmęczona podróżą. Chodź, pokażę ci gdzie będziesz spać przez ten czas - powiedziałem wstając z krzesła i podchodząc do niej.
Ona również wstała i poszła ze mną do mojego pokoju, w którym będzie spać podczas pobytu tutaj, a ja przeniosę się na sofę. Mój dom nie jest jakiś duży, tylko: kuchnia z małą spiżarnią, łazienka, sypialnia i salon. Niestety ciężko wyżyć ze sztuki, szczególnie malarstwa. Zimnymi zimowymi wieczorami muszę palić co brzydsze obrazy by się ogrzać.
Viola już pewnie śpi a ja jeszcze trochę sprzątam, ale po chwili też sobie ściele łóżko i kładę się spać.
*następnego dnia rano*
* Perspektywa Violetty*
Obudziła mnie rano woń śniadania, więc wstałam i za nią poszłam.
Gdy znalazłam się w kuchni, z której wydobywał się ten zapach, "zobaczyłam" Encre, który coś robił, niestety nie wiedziałam co.
- Dzień dobry Encre -przywitałam się.
- Skąd wiesz, że to ja, a nie jakiś włamywacz?
- Bo widzę twoją energię, jest jasna więc jesteś dobrą osobą. Gdyby to był włamywacz to by miał ciemną aurę.
- Siadaj, zrobiłem ci śniadanie.
Zrobiłam to co kazał i zaczęłam jeść.
- Posłuchaj, jutro jest letnie przesilenie, więc idziemy na festyn. Może być?
-Oczywiście! Ty tu jesteś gospodarzem.
Dzień minął nam na rozmowie i innych rozrywkach.
Kładąc się spać zastanawiałam się co przyniesie mi kolejny dzień...
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
