Make Me Smile

|4|Ο Στέφανος ήρθε|

Μια ανατριχιαστική ησυχία κυριαρχεί στον χώρο.

Ανοίγω τα μάτια μου και κάθομαι στο κρεβάτι.

Πιάνω το πρόσωπο μου με τα χέρια μου, τρίβοντας ελαφρά τα μάτια μου, τα οποία είναι, υγρά;

Νιώθω ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου και μία κόκκινη μορφή εμφανίζεται απέναντι μου.

Είναι αρκετά μακριά μου, αυτό όμως δεν εμποδίζει τον φόβο από το να με κυριεύσει.

Με τρομάζει.

Με τρομάζει που νιώθω πως αυτή η παράξενη μορφή είναι οικεία.

Καθώς την κοιτάζω με προσήλωση εκείνη με πλησιάζει με αργά βήματα.

Σε κάθε της βήμα ένα ηλεκτρικό κύμα με διαπερνά, τα βλέφαρα μου βαραίνουν.

Διάφορες φωνές τρυπώνουν στο κεφάλι μου.

Φωνές και δυνατοί χτύποι.

Πλησιάζει πιο γρήγορα και αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπά δυνατά από τον φόβο.

Οι φωνές γίνονται όλο και πιο έντονες.

Όμως δεν μπορώ να απομακρυνθω, οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν όλο και περισσότερο σε κάθε της βήμα...

Ώσπου με τραβάει από το χέρι και μεταφέρομαι σε ένα κόκκινο, κενό χώρο.

Προλαβαίνω να ξεχωρίσω μία από τις φωνές να ουρλιάζει το όνομα μου πρωτού κλείσω τα μάτια μου.

Ανοίγω τα μάτια μου απότομα και τινάζομαι από τον καναπέ.

Μα δεν βρίσκομαι στο σπίτι μου.

Βρίσκομαι στο σχολείο.

Κοιτάζω τριγύρω μου και αντικρίζω ένα ζευγάρι γαλάζια μάτια.

Τα δικά του γαλάζια μάτια.

Με παρακολουθεί χωρίς να λέει τίποτα.

Τι κάνει αυτός εδώ;

Τι κάνει ο Στέφανος εδώ;

Στο κεφάλι μου έρχονται σκηνές από την σημερινή μέρα. Έπεσα πάνω στον Στέφανο.

Κοιταζόμασταν χωρίς να ανταλλάζουμε κουβέντα.

Και κάτι θολές φιγούρες βρίσκονταν πάνω μου πριν το μαύρο κατακλύσει την ορατότητα μου.

Κοιτάζω τον Στέφανο δίπλα μου που δεν έχει πάρει το βλέμμα του από πάνω μου.

"Π-πότε ήρθες;" τον ρωτάω με την φωνή μου να τρέμει.