Make Me Smile

|56|Τελείωσε|

"Γαμώτο!" αναφωνώ τρομαγμένη, μόλις τα μάτια μου πέφτουν πάνω στο πράσινα δικά του και συνειδητοποιώ πως βρισκόταν στο δωμάτιο μου και όχι σε κάποιο άλλο χώρο του σπιτιού.

Σηκώνεται από το περβάζι του παραθύρου και αρχίζει να περπατάει προς το μέρος μου πλησιάζοντας με, ενώ εγώ δεν μπορώ ούτε να του μιλήσω, αλλά ούτε και να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από το δικό του λόγω του σοκ.

Με πλησιάζει και η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει, χωρίς να είμαι σίγουρη για ποιον λόγο ακριβώς. Τα μάτια του με καίνε, καθώς εστιάζουν πάνω στα δικά μου έντονα, έτοιμα να μιλήσουν. Να μου πουν τα πάντα χωρίς να ακουστεί ούτε μια λέξη.

Θα καθόμουν μαζί του και θα τον άφηνα να μου μιλάει με μεγάλη ευχαρίστηση πριν από λίγο καιρό. Ακόμα θα το έκανα, αν δεν υπήρχαν τόσα ψέματα. Αν η "σχέση" που είχαμε δεν ήταν ένα ψέμα.

"Έλλη εγώ..." οι πρώτες λέξεις βγαίνουν από το στόμα του, χωρίς ποτέ να ολοκληρώνουν την πρόταση του, διότι με μια κίνηση μου τον προειδοποιώ να σταματήσει να μιλάει.

Ήδη νιώθω τον κόμπο να δένει στον λαιμό μου και πραγματικά δεν θέλω να κλάψω ξανά μπροστά του. Δεν θέλω να με βλέπει άλλο να κλαίω. Δεν θέλω να του δίνω την ευκαιρία να με παραμυθίαζει παριστάνοντας πως ενδιαφέρεται.

"Τελείωσε Ίαν" λέω σίγουρη, χωρίς να υψώσω την φωνή μου, χωρίς να δείχνω αβέβαιη. Σίγουρη. Δεν θέλω άλλα ψέματα. Δεν θέλω άλλο πόνο.

Τα μάτια του στενεύουν, όταν ακούει την πρόταση μου. Απορία γεμίζει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, όμως η φωνή του δεν βγαίνει από το στόμα του. Περίμενα πως θα έπαιρνα μια απάντηση. Μπορώ να το νιώσω...Ξέρω πως η φωνή του παλεύει να εμφανιστεί, αλλά κάτι την εμποδίζει. Ή απλά, δεν μπορεί να διαφωνήσει μαζί μου...

"Τελείωσε;" επαναλαμβάνει χαμηλόφωνα, η φωνή του τρέμει και παρόλο που βρίσκεται αρκετά κοντά μου είναι δύσκολο να την ακούσω. Όπως μου είναι δύσκολο να καταλάβω αν αυτή η λάμψη στα μάτια του είναι δάκρυα.

Δεν περίμενα πως ήταν τόσο καλός ηθοποιός.

"Ναι, Ί-" απαντάω στην ερώτηση του, όμως πριν ολοκληρώσω η φωνή του πατάει πάνω στην δική μου διακόπτωντας με.

"Μπορείς να δώσεις ένα τέλος σε...Σ'αυτό που είχαμε τόσο καιρό;" η φωνή του είναι δυνατή και σχεδόν κάνει τα αυτιά μου να βουίζουν.

"Όταν αυτό που είχαμε είναι ένα ψέμα, εγώ προτιμώ να του δώσω ένα τέλος!" φωνάζω, όταν αισθάνομαι τα δάκρυα να πέφτουν ξανά στο πρόσωπο μου. "Αν και στην πραγματικότητα το τέλος το έδωσες εσύ..." αφήνω την πρόταση μου μετέωρη, γνωρίζοντας πως ξέρει καλά σε τι αναφέρομαι.