Βάλτε το τραγούδι please
|~|~|~|~|
Ακούω το κουδούνι να ηχεί, αλλά το αγνοώ φέρνοντας τα σκεπάσματα πάνω από το κεφάλι μου. Ας ανοίξει κάποιος άλλος εγώ δεν θα το κουνήσω από εδώ.
Έχει ξημερώσει εδώ και αρκετή ώρα και τα μάτια μου είναι ανοιχτά από την στιγμή που οι φωτεινές αχτίδες του ήλιου με ανάγκασαν να ξυπνήσω. Όμως, το μόνο που δεν κάνω είναι να σηκωθώ από το κρεβάτι, γιατί πολύ απλά δεν έχω τίποτα ιδιαίτερο να κάνω, όπως δεν είχα και όλη την εβδομάδα.
Βασικά, κάτι είχα. Έπρεπε να απορρίπτω τις κλήσεις του Ίαν και να τον αποφεύγω, τόσο στο σχολείο όσο και στον κόσμο γενικότερα. Ο Στέφανος έλειπε αρκετά από το σπίτι, αλλά αυτό δεν με πείραζε, διότι μόλις επέστρεφε μου κρατούσε συντροφιά. Όσον αναφορά το τι έκανα όσο εκείνος έλειπε...Καλύτερα να το αφήσουμε για κάποια άλλη ώρα.
Το κουδούνι χτυπάει ξανά, γιατί προφανώς κανείς δεν ήταν κάτω για να ανοίξει. Νόμιζα πως ήταν ο Στέφανος, όμως για να συνεχίζει να χτυπάει το κουδούνι ο Στέφανος θα έχει φύγει. Δεν ξέρω που τριγυρνάει όμως αυτό είναι το τελευταίο που με απασχολεί.
Διώχνω τα σκεπάσματα από πάνω μου και με αργά βήματα σηκώνω το σώμα μου και το μεταφέρω εως την πόρτα, την οποία τραβάω απαλά και ανοίγω. Καθώς διασχίζω τον διάδρομο αναρωτιέμαι γιατί δεν χτυπάει ξανά το κουδούνι. Με τον ρυθμό που πηγαίνω θα έπρεπε να είχε χτυπήσει τουλάχιστον άλλες πέντε φορές.
Είτε αυτός που περίμενει να του ανοίξουμε βαρέθηκε και έφυγε, είτε είναι κάποιο τέρας υπομονής που δεν χαμπαριάζει από καθυστερήσεις και βαρεμάρα. Φτάνοντας όμως στην κορυφή της σκάλας καταφέρνω να ακούσω βήματα και στην συνέχεια την πόρτα να ανοίγει.
Κατεβαίνω μερικά σκαλοπάτια ακόμα για να μπορέσω να έχω καλύτερη οπτική και ακοή. Τα μάτια μου συναντάνε τον Ίαν, να περνάει μέσα από την πόρτα του σπιτιού μας και τον Στέφανο να κλείνει την πόρτα, που φαίνεται πως άνοιξε.
"Στέφανε πρέπει να τελειώσει αυτό!" φωνάζει, πριν μπει στο καθιστικό, γυρνώντας το σώμα του απότομα προς το δικό του.
"Σςς, κοιμάται" του ψιθυρίζει και τον σπρώχνει προς τα μέσα, αλλά εκείνος αντιστέκεται.
"Δεν πάει άλλο, Στέφανε" λέει έχοντας χαμηλώσει τον τόνο της φωνής του, όμως διατηρεί τη νευρικότητα και τον θυμό του.
"Για ποιό πράγμα μιλάς;" ρωτάει με το βλέμμα του γεμάτο απορία. Αδερφέ μου δεν είσαι ο μόνος που δεν καταλαβαίνει τον Ίαν.
YOU ARE READING
Make Me Smile
Teen Fiction"Γιατί δεν χαμογελάς;" με ρωτάει, ενώ το βλέμμα του με καρφώνει στα μάτια. "Δεν υπάρχει λόγος να το κάνω" λέω και παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. Πιάνει το πηγούνι μου και σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτώ στα μάτια. "Εγώ θα σου...
