Make Me Smile

|12|Ωραίο βραχιόλι|

Ξυπνάω με έναν αφόρητο πόνο στο κεφάλι μου. Πετάω τα σκεπάσματα από πάνω μου και κατευθύνομαι στο μπάνιο. Γεμίζω τις παλάμες μου με νερό, το οποίο ρίχνω στο πρόσωπο μου. Κοιτάζω το είδωλο μου στο καθρέφτη και τρομάζω όταν βλέπω μια μεγάλη μελανιά γύρω από το μάτι μου.

[Ο Ίαν γυρνά πίσω του ξαφνιασμένος και θυμωμένος ταυτόχρονα και πέφτει κάτω όταν μία μπουνιά προσγειώνεται στο πρόσωπο του.

Αυτό δεν είναι καλό.

Πριν προλάβω να καταλάβω τι ακριβώς συνέβη, ο Ίαν σηκώνεται και επιτίθεται στον Στέφανο ρίχνοντας τον κατ-. Στον Στέφανο;

Ποντάρω στον Ίαν! Δεν τον πάω τον άλλον τον τυπά!

Μαζί σου φωνούλα. Ε; Όχι.Μα τι λέω; Πρέπει να τους σταματήσω.

Φωνάζω και τρέχω ανάμεσα τους για να τους σταματήσω, αλλά δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα.

Καθόλου δεν ήταν.Αφού έφαγες μια μπουνιά από τον Στέφανο και έγινες ένα με το ξύλινο πάτωμα του δωματίου.

Δεν μπορούσα να τους αφήσω να πλακώνονται. Θα χτυπούσαν.

Και σκέφτηκες πως ήταν καλύτερα να πας εκεί και να μείνεις στον τόπο.

Ας μείνω στον τόπο.Δεν με νοιάζει.Αυτό ήθελα πριν κάποιες μέρες και θέλω ακόμα.

Προβλήματα η νεολαία. Έλεος. Φευγω. Και με λένε Τούλα.

Πού είχα μείνει; Φωνάζω και τρέχω ανάμεσα τους για να τους σταματήσω, όταν η μπουνιά που προοριζόταν για τον Ίαν έπεσε στο πρόσωπο μου]

Εικόνες από την προηγούμενη νύχτα εισέβαλλαν στο μυαλό μου. Κούνησα το μεφάλι μου για να τις διώξω και συνέχισα να παρατηρώ την κατάσταση μου.Τα μαλλιά μου ανάκατα, το κραγιόν διασκορπισμένο σε όλο μου το πρόσωπο, το δεξί μου μάτι πασαλιμένο με μάσκαρα, ενώ το αριστερό καταύμαυρο από την μπουνιά του Στέφανου. Το βλέμμα μου πέφτει στα χέρια μου, ορισμένες από τις πληγές έχουν ανοίξει. Πλένω το πρόσωπο μου και κρύβω την μεγάλη μελανιά στο μάτι μου με μέικ απ. Αφού ντυθώ, αρπάζω την σχολική μου τσάντα και κατεβαίνω κάτω. Βλέπω την Σοφία να με περιμένει και ξεκινάμε μαζί για το σχολείο. Στην διαδρομή μου μιλούσε για το 'ατυχηματάκι' μου. Έβλεπα στα μάτια της την ανησυχία και προσπαθούσα να την πείσω πως είμαι καλά. Μπαίνουμε στην τάξη για το πρώτο μάθημα και μένω έκπληκτη, όταν βλέπω τον Ίαν να κάθεται ήδη στην θέση του.Έχουν περάσει μόνο πέντε λεπτά και το μάθημα δεν υποφέρεται. Έχω και τον Ίαν από δίπλα μου να με κοιτάει ασταμάτητα.Μα καλά τι έχω και με κοιτάει έτσι; Άνθρωπος είμαι, όπως κι αυτός. Μα τι λέω; Μόνο άνθρωπος δεν είναι.Μάλλον γι'αυτό με κοιτάζει έτσι. Σαν καλός πρωτόγονος που είναι, εντυπωσιάζεται με την παρουσία των ανθρώπων. Με αυτές τις σκέψεις πέρασε η ώρα και μαζί με την Σοφία πήγαμε στο κυλικείο.