Make Me Smile

|31|Μα σε αγαπάει|

Ο ήχος του κουδουνιού, τρυπάει τα αυτιά μου αναγκάζοντας με να σηκωθώ από το κρεβάτι. Κατεβαίνω τις σκάλες και ανοίγω την πόρτα, έτσι ώστε να μπορέσω να δω αυτόν που βρίσκεται πίσω της.

"Καλημέρα μικρή" λέει χαρούμενος, αλλά μόλις αντικρίζω το πρόσωπο του, αιφνιδιάζομαι.

"Πώς το έπαθες" ψελίζω δείχνοντας το μάτι του με το δάχτυλο μου.

"Ποιο;" ρωτάει κοιτάζοντας με ερωτηματικά.

"Το μαυρισμένο μάτι" απαντάω και τον πλησιάζω για να παρατηρήσω το μάτι του.

Αυτό θα πόνεσε πολύ.

"Ααα" αναφωνεί καθώς καταλαβαίνει σε τι αναφέρομαι "Δεν είναι κάτι" συνεχίζει και μπαίνει μέσα στο σπίτι.

"Δεν είναι κάτι" λέω μιμούμενη τη φωνή του καθώς τον ακολουθώ εως το σαλόνι "Με κοροϊδεύεις;" συνεχίζω όταν τον βλέπω να κάθεται στο καναπέ, τοποθετώντας τα χέρια πίσω από το σβέρκο του.

"Μπορείς απλά να ηρεμίσεις;" λέει και γελάει, αλλά αμέσως μορφάζει από τον πόνο και τον πλησιάζω.

"Είσαι καλά;" ρωτάω ανήσυχα παρατηρώντας τον να προσπαθεί να κρύψει τον πόνο.

"Σου είπα δεν είναι κάτι" επιχειρεί να με καθησυχάσει, όμως όσο το μάτι του είναι μαύρο δεν μπορώ να ηρεμήσω.

"Ποιος σου το έκανε;" ρωτάω σταυρώνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος και στρέφει το βλέμμα του πάνω μου διστακτικά.

"Τι σημασία έχει;" αποκρίνεται με ερώτηση.

"Αν δεν έχει σημασία το ποιος μαύρισε το μάτι του αδερφού μου, τότε τι έχει;" ρωτάω ξανά επιμένοντας στο να πάρω μια σαφή απάντηση.

"Ωραία νίκησες" λέει και σηκώνει τα χέρια του πάνω, σαν να παραδίνεται και στηρίζει την πλάτη του πάνω στον καναπέ.

"Θα μου πεις;" επιμένω ανήσυχη, όσο εκείνος παραμένει ατάραχος, παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης.

"Ο Ίαν" γυρνάει να με κοιτάξει, καθώς εγώ παγώνω στο άκουσμα του ονόματος του.

Έπρεπε να το περιμένω.

Σηκώνομαι απότομα όρθια και ξεκινώ να κόβω βόλτες στο καθιστικό, με τον Στέφανο να με παρακολουθεί προσηλωμένος.

"Ευ, ηρέμησε" λέει προσπαθώντας να με χαλαρώσει, αλλά τα πράγματα μόνο χειρότερα τα κάνει "Μην τα παίρνεις όλα στα σοβαρά" συνεχίζει αυτό που ήθελε να μου πει, όμως τον διακόπτω νευριασμένη.