Make Me Smile

|42|Το ένιωσα|

Ανοίγω τα μάτια μου, αλλά αυτό που βλέπω με αναγκάζει να τα σφραγίσω ξανά. Γιατί δεν έχω ξυπνήσει ακόμα; Ανοίγω ξανά τα μάτια μου, όμως το ψυχρό περιβάλλον του νοσοκομείου δεν έχει εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο.

Ώστε δεν ήταν όνειρο.

Ήταν πραγματικότητα. Ο Στέφανος παλεύει στα αλήθεια για την ζωή του. Η Βιολέτα λιποθύμησε,όντως, στην αγκαλιά μου. Ο άγνωστος άντρας ήταν ο πατριός του, αυτός έφταιγε για την πραγματική κατάσταση της ζωής μας. Ο πατέρας μου προσπάθησε να τον προστατεύσει και η μητέρα μου τα ήξερε όλα από την αρχή.

Η ζωή μου πραγματικά με σιχαίνεται.

Όλα ήταν αληθινά. Η σκληρή, μα πραγματική αλήθεια. Ό,τι δεν ήθελα να πιστέψω. Ό,τι δεν ήθελα να ζήσω, να ακούσω, να κοιτάξω. Ό,τι δεν ήθελα να νιώσω. Δεν ήθελα να νιώσω τον εαυτό μου να καταρρέει για άλλη μια φορά. Δεν ήθελα να νιώσω τον πόνο, που με αποδυναμώνει. Δεν ήθελα να έρθω αντιμέτωπη με τον αδύναμο εαυτό μου.

Με μισώ όταν είμαι αδύναμη. Μα με φοβάμαι ακόμα περισσότερο. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή κάθε φορά που με καταλάμβανε η εκδοχή μου αυτή, έκανα κακό στον εαυτό μου. Πλέον με φοβίζει η ιδέα του να χάσω τη ζωή μου. Παρόλο που συνεχίζει να με μαστιγώνει με βάσανα, θέλω να ζήσω. Έκανα μεγάλο λάθος που με άφησα στα αδύναμα χέρια μου τότε. Όμως μέσα από αυτή την ήττα μου βγήκα νικήτρια.

Νικήτρια γιατί, έμαθα τι σημαίνει να ζεις. Τι σημαίνει η ζωή για τον άνθρωπο, κι έτσι κατάλαβα πόσο λάθος έκανα. Η ζωή είναι αναντικατάστατη. Στην συνέχεια ένιωσα τον έρωτα. Αυτό το περίπλοκο, μα υπέροχο συναίσθημα που ποτέ δεν πίστευα πως θα νιώσω. Έπειτα, είχα χρόνο να ανακαλύψω την αλήθεια. Κάτι, που περιλαμβάνοντας όσα έχουν συμβεί από την τελευταία φορά που μπήκα στο νοσοκομείο, δεν θα είχα την ευκαιρία να ζήσω. Γιατί πολύ απλά...δεν θα ζούσα.

Έχουν αλλάξει πολλά από εκείνη την τελευταία φορά. Δεν είμαι πια εκείνο το αδύναμο κοριτσάκι. Ακόμα και η αδύναμη μου πλευρά είναι πιο δυνατή, από εκείνη που γνώρισα κάποτε. Κι αυτό το ξέρω γιατί, μέσα σε όλη την αναστάτωση παρέμεινα ψύχραιμη. Δεν λύγισα, παρά μόνο σηκώθηκα. Όπως ακριβώς σηκώνομαι από το γυαλιστερό πάτωμα αυτήν την στιγμή.

Τα βλέμματα όλως πέφτουν πάνω μου, σαν να περιμένουν με αγωνία την επόμενη μου κίνηση. Αρχίζω να περπατώ κατά μήκος του μακρύ διαδρόμου, εκτελώντας την γνώριμη σε όλους διαδρομή. Επτά βήματα δεξιά, στροφή, επτά βήματα αριστερά. Τώρα μπορώ να κρατήσω τον εαυτό μου αφοσιωμένο σε κάτι άλλο. Χρειάζομαι ηρεμία και θετικές σκέψεις γιατί, όλα θα πάνε καλά. Μπορεί να μην ζω σε ένα όνειρο, αλλά σίγουρα δεν ζω σε εφιάλτη. Ζω την ζωή μου. Αυτό μου αρκεί για να γνωρίζω πως η εξέλιξη των πραγμάτων θα είναι θετική. Τουλάχιστον έτσι ελπίζω.