Make Me Smile

|20|Το πιο όμορφο όνειρο|

Περπατάω στους δρόμους της Αθήνας εδώ και ώρα παρατηρώντας τους ανθρώπους που με προσπερνάνε αδιάφοροι.

Άλλοι χαρούμενοι και άλλοι θλιμμένοι.

Ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του. Στα πράγματα που έχει να κάνει. Σε αυτά που θεωρεί σημαντικά όμως δεν είναι.

Η ζωή είναι μικρή.

Δεν έχουμε όσο χρόνο χρειαζόμαστε για να την ζήσουμε. Όμως όταν καταλάβουμε την διάρκεια της θα ξεκινήσουμε να την ζούμε με την ολοκληρωτική έννοια της λέξης. Όταν καταλάβουμε πως η ζωή που μας δίνεται είναι μία και μοναδική οι ρόλοι αντιστρέφονται.

Όσα θεωρούμε σημαντικά γίνονται ασήμαντα και ότι θεωρούμε σπατάλη χρόνου γίνεται η ζωή μας.

Τότε είναι που η ζωή αποκτά το νόημα της.

Τόσο καιρό ήμουνα νεκρή. Πίστευα πως είχα ζήσει την ζωή μου. Πως δεν θα μπορούσα να ζήσω τίποτα άλλο.

Όμως μέσα σε μία μέρα κατάλαβα πως έχω πολλά να ζήσω ακόμα και πολλά να νιώσω. Η ζωή δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Μάλιστα, τώρα αρχίζει.

Θέλω να προλάβω να γεμίσω εμπειρίες και συναισθήματα πριν να είναι αργά. Θέλω να νιώθω το συναίσθημα που με ανέστησε μέσα μου ξανά και ξανά. Χωρίς σταματημό.

Οι νεκροί δεν μπορούν να αναστηθούν μας είπαν.

Τι κι αν μπορούν;

Έφτασα στην κορυφή του βουνού περπατώντας ανάμεσα στα ψηλά δέντρα που στολίζουν το δάσος. Η εικόνα της Αθήνας καταλαμβάνει την όραση μου.

Τα σπίτια, τα σοκάκια, οι δρόμοι, τα ψηλά κτήρια, οι άνθρωποι, μοιάζουν τόσο μικρά από εδώ πάνω όμως η εικόνα αυτή παραμένει μαγευτική.

Κάθομαι στην άκρη του γκρεμού όπως την τελευταία φορά.Ξαπλώνω στο πράσινο χορτάρι κοιτάζοντας τον ουρανό.

Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω τους ήχους της φύσης να με χαλαρώσουν.Το τραγούδι των πτηνών, ο ήχος του αέρα και των φύλλων.

Βήματα ακούγονται από πίσω μου και σηκώνομαι απότομα για να δω ποιος είναι. Εκείνος γελάει με την αντίδραση μου την ώρα που κάθεται δίπλα μου σιωπηλός.Ξαπλώνω πάνω στο χορτάρι και κάνει το ίδιο. Κοιτάζουμε τον ουρανό σιωπηλοί.

Διάφορες σκέψεις, ερωτήσεις, απορίες καταλαμβάνουν το μυαλό μου όμως μία από αυτές κυριαρχεί βασανίζοντας το αλύπητα.