Escaping from me ✓

-hoofdstuk 4-

-Malia-

Het is al 2 uur s'middags waneer ik beslis iets nuttigs te gaan doen. In twee uur heb ik de groentetuin verzorgt, de dieren verzorgt, wat dingen gerepareerd en gegeten.

Wanneer de kapotte klok in het huis vier uur slaat besluit ik voor mijn pauze het hek te controleren. Het hek om het landgoed en om het huis. Nu ik heb gezien dat er zoveel dingen verwoest zijn wil ik zeker weten dat ik veilig ben hier, en niet dat er zomaar iemand binnen kan komen. Een rilling gaat over mijn rug wanneer ik denk aan alle verhalen die moeder altijd vertelde over monsters die mensen hun huizen binnen glipten. Ik probeer mijn gedachtes opzij te schuiven wanneer ik mijn ronde maak om het hek.

Tot mijn schrik is het hek inderdaad kapot. En niet zomaar kapot. Het is weggebrand, een heel stuk van het hek is weggebrand. Mijn aandacht van het hek word afgeleid door geklapper van hoeven. Dat kan maar één ding betekenen: er komt iemand aan.

Ik loop snel terug naar huis en kijk via een raam naar buiten met een koekenpan in mijn hand. Hoe raar het ook klinkt het voelt veiliger iets in mijn handen te hebben waarmee ik mezelf kan verdedigen. Ik pluk nerveus aan de lichtblauwe jurk die ik aan heb. Hij simpel met lange mauwen en hij valt vlak boven mijn enkels en loopt uit vanaf mijn middel. Ik schrik me een ongeluk wanneer er ineens iemand om de hoek komt gerend. Het paard is gehuld in zwarte stoffen net als zijn ruiter. Ik voel meteen dat er iets mis is.

De man laat zijn paard stil staan een paar meter voor het hek en haalt iets uit zijn zak. Een soort vloeistof dat hij op de grond laat druipen. Wanneer hij het spul weer wegbergt werpt hij nog een blik op mijn huis. Hij kijkt me recht aan waardoor ik bang word. Hij werp nog een laatste blik op mij voor hij weer wegscheurt.

Ik durf pas te bewegen bijna tien minuten nadat de man wegging. Met mijn koekenpan loop ik naar buiten. Op mijn hoede, loop ik naar de poort. Ik durf de poort niet te openen dus kijk door de gaten naar het teken op de grond. Het is een cirkel letterlijk gewoon een cirkel. De blauwe vloeistof blijft perfect in de cirkel. Als ik iets moediger was geweest had ik er misschien naar toe durven lopen. Ik loop weg bij de poort, en weet zeker dat ik het kapotte hek moet repareren. Ik voel me niet echt veilig wanneer er een stuk openligt.

Het hek is van hetzelfde gaas wat ook voor een kippenhok zit. Ik kan geen extra gaas vinden maar wel een grote rol met ijzerdraad dus daar moet ik het maar mee doen. Ik loop naar het kapotte hek en begin met het verbinden van het hek en het ijzerdraad. Ik ben al over de helft wanneer ik een gil hoor. Een gil van angst. Mijn hele lichaam verstijfd van angst wanneer de gil nog een keer te horen is maar dan dichterbij. Te dichtbij. De vrouw schreeuwt om hulp. Alarm bellen gaan af in mijn hoofd. En ik bedenk maar één ding dat ik kan doen. En dat is wat ik doe.

Ik ren onder het draad door in richting waar ik het geluid voor het laatst gehoord heb. Ik hoor de gil opnieuw en ren verder in de richting van het geluid. Ik kom uit op een pad midden in het bos. Ik ben te ver gegaan. Ik ben te ver van huis. En precies op het moment dat de angst de overhand dreigt te nemen hoor ik gegrom achter me. Ik draai me langzaam om en kom er achter dat ik mijn koekenpan heb laten liggen. Ik word licht in mijn hoofd wanneer ik zie wat er achter me staat. Vijf levensgrote wolven. Ze zijn net zo groot als beren.

De voorste wolven beginnen naar me te grommen en de achterste wolven staan in gevechts houding. Ik loop langzaam naar achteren maar val over een boomstronk. De wolven komen dichterbij, en ik besef al snel dat als er nu niks gaat gebeuren dit mijn einde gaat zijn. Ik ben ook zo dom. Het stond duidelijk in de brief. Ik sluit mijn ogen en hoop dat ik geen pijn zal voelen.

Ben ik dood?

Nee
Een grote wolf groter dan de anderen springt over me heen. Hij gromt naar de andere wolven, die op hun beurt wegrennen met hun staarten tussen hun benen. De grote gitzwarte wolf kijkt me aan. En ik begrijp wat hij wilt dat ik doe, ik moet terug gaan naar huis. Hij geeft me nog een blik wanneer hij wegsprint achter de andere wolven aan. Ik sta voorzichtig op en begin terug te lopen naar huis.

Ik ben nog steeds in schock door wat er gebeurd is en ik begrijp er dan ook niets meer van. Wanneer ik mijn huis zie ren ik naar de poort en zie dat de cirkel verdwenen is. Langzaam vallen dingen op zijn plaats. Nog niet alles maar een paar dingen begrijp ik nu.

Ik ren naar de open plek in het hek waar ik onder door kruip. Het was een val, daar ben ik zeker van. Ik weet niet waarom maar ik weet dat het een val was. Het spul dat de man op de grond gooide was nightshade. Het is een soort spul dat zorgt voor een verbintenis tussen twee werelden wanneer je een cirkel maakt samen met een ander persoon op een andere plek. Nightshade is uiterst zeldzaam, en verboden. De gil kwam dus niet van waar ik dacht dat hij vandaan kwam maar van de cirkel. De verbintenis is maar kort waardoor de cirkel verdwijnt en de grond de vloeistof opneemt.

Ik snap alleen niet waarom iemand dat zou willen doen. Mijn moeder mischien? Of de broer van Raphael? Ik heb geen idee, het enige dat ik weet is dat ik het huis niet meer alleen zal verlaten. Ik maak snel het hek, als iemand me wat aan wilt doen moet diegene eerst langs mijn verdediging.

Een uur later tril ik nog steeds van de angst, en adrenaline die door mijn lichaam stroomt. Ik heb alles gedaan wat ik moest doen en ga rustig zitten op een stoel. Ik zucht wanneer ik hoefgeklapper hoor. Niet weer. Waarom moeten ze mij telkens hebben. Ik sta op en loop naar buiten. Vastbesloten te zeggen dat ze me met rust moeten laten. Tot mijn verbazing is het niemand minder dan Raphael. Hij komt met een grijns op zijn gezicht aan gegaloppeerd. Ik open de poort voor hem en hij springt elegant van zijn paard, die hij vastzet aan de stallen van mijn paarden.

Zijn grijns verdwijnt wanneer hij mijn gezicht ziet. "Red? Wat is er gebeurt?" Zijn stem klinkt bezorgt maar ook boos. Waardoor ik lichtelijk in de war raak. Ik vertel hem alles. Van de man in het zwart tot de wolven en het gat in mijn hek. Hij verstijfd bij het stuk van de wolven. En ook bij het stuk over het verbrande hek. Ik kijk hem vragend aan. Maar hij wilt er niets over kwijt. We praten nog wat, gelukkig over dingen waar we over kunnen lachen.

Wanneer de klok zeven uur slaat en het langzaam donker word staat hij op. Ik ben bang om weer alleen te zijn, hij ziet het. "Er gaat je niets gebeuren hier. Geloof me. Maar Red ga niet meer buiten de hekken. Hier ben je veilig. Begrepen?" Ik knik voorzichtig, twijfelend aan zijn woorden. Hij haalt iets uit zijn zak en geeft het aan me. We lopen samen naar buiten en voor hij op zijn paard springt, drukt hij een kus op mijn kruin en loopt met een knipoog weg. Ik kijk naar het pakketje in mijn handen. Ik zwaai hem uit tot hij uit het zich verdwenen is, en druk de poort weer dicht.

Ik loop snel naar binnen en kan niet wachten om het pakketje te openen. Het blauwe doosje heeft een witten strik eromheen zoals een echt cadeautje. Ik maak het doosje open en mijn ogen vergroten wanneer ik zie wat er in zit. Een sneeuwbol en een ketting. Een ketting met een wolf en een sneeuwbol van het kasteel. Ik dans in het rond met mijn cadeautjes. De ketting is prachtig. Klein en met een groene smaragd in het oog. Naar de sneeuwbol kan ik wel uren kijken. Uiteindelijk neemt de slaap de overhand en besluit ik te gaan slapen.

Ik kleed me om en maak mijn bed klaar. Ik smeer zalf op de wonden en doe de ketting om. Ik voel me ermee verbonden. De sneeuwbol zet ik op het tafeltje net naast mijn bed. Ik ga liggen en staar nog even naar de ketting totdat mijn ogen langzaam dichtzakken.

Ik voel het weer niet. Weer dezelfde ogen die me aanstaren terwijl ik slaap. De glimlach die op zijn mond verschijnt wanneer ik mompel in mijn slaap. En zal ik eerlijk zijn? Ik heb me nog nooit zo veilig gevoeld.

Hey daar ben ik weer! Weer een nieuw hoofdstukkie. Ik heb besloten voor al mijn boeken: the lights in here eyes, escaping from me, en mijn nieuwe boek Forced to be yours. Om elke dag een hoofdstuk te uploaden. Dus dat worden drie hoofdstukken per dag voor mij. Ik hoop dat het gaat lukken! Ik hoop natuurlijk dat jullie weer van dit hoofdstuk hebben genoten! Laat het zeker even weten, vind ik super leuk om te horen! Volgende hoofdstuk komt dus morgen!

Groetjes mij!