Escaping from me ✓

-hoofdstuk 10-

-Malia-

Ik word wakker op de grond. Ik sta op en loop naar de deur om te voelen of hij al open is. Helaas is hij nog steeds op slot. Ik loop door naar de badkamer. Mijn haar zit in de war en mijn ogen zijn rood.

Ik fatsoeneer mijn haar en was mijn gezicht, ik besluit mijn jurk gewoon aan te houden. Iets beters heb ik toch niet. Ik ga op mijn bed zitten en wacht totdat de deur opengedaan word.

Na een paar minuten word er gemorreld aan het slot, ik spring op van het bed. De deur word geopend en Raphael steekt zijn hoofd om de deur. Ik zucht. "Durfde hij zelf niet te komen." Raphael kijkt me spijtig aan. "Hij wilde je niet nog meer van streek maken."  Ik schud mijn hoofd.

Ik loop achter Raphael aan naar de ontbijtzaal. Ik loop de deur door en zie meteen Jace zitten. Ik wend meteen mijn blik af wanneer hij naar me kijkt. Ik ga snel op een stoel zitten voordat hij hem voor me naar achteren kan trekken. Ik schep zwijgend ontbijt op en eet het zonder een blik op hem te werpen op.

Raphael verontschuldigt zich en loopt weg. Fijn nu ben ik alleen met hem. Ik pulk aan mijn nagels, ik hoor een stoel naar achteren schuiven. Ik kijk langzaam op en zie Jace weglopen. Laat hij me hier nu gewoon achter.

Ik besluit hem achterna te lopen. Met grote passen haal ik hem in en duw hem tegen de muur. "Wat denk je wel niet?!" Hij slikt even en ik loop een eindje weg. "Malia wacht." Hij grijpt mijn arm vast en kijkt me doordringend aan. "Ik wou iets voor je ophalen." Oh ik kijk een beetje ongemakkelijk naar de grond. "Wacht hier." En met dat loopt hij weg.

Ik sta nu al tien minuten te wachten en ik begin een beetje nerveus te worden. Jace komt aangelopen met een big smile op zijn gezicht. Hij houd iets achter zijn rug en ik sla mijn handen voor mijn mond wanneer hij het achter zijn rug vandaan haalt. Een puppy.

Het is een husky puppy. Ik pak hem aan en kijk vertedert naar het beestje. "Ik weet dat ik het zo niet goed kan maken, maar ik zal er niet altijd zijn. Vandaar dat je zo een vriend hebt die je altijd gezelschap houd wanneer ik er niet ben." Hij tilt mijn kin op zodat ik hem recht aankijk. "Het spijt me zo erg, ik weet niet wat me bezielde." Hij gaat op een knie zitten. "Kun je het me vergeven?"

"Alleen als je belooft dat nooit meer te doen." "Natuurlijk prinses, dat beloof ik." Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en pakt mijn arm vast.

Hij trekt me mee naar de tuinen terwijl ik de puppy nog steeds vasthoud. We praten en schommelen en plukken bloemen. En op dat moment geloof ik oprecht dat er kans is op een goede toekomst met elkaar.

Dit was het weer. Super kort! Maar ik heb niet echt 'spannende inspiratie' zeg maar. En ik wil het natuurlijk ook niet afraffelen. Maar het gaat allemaal wel goed komen! Morgen weer een hoofdstuk!

Groetjes mij!