Escaping from me ✓

-hoofdstuk 6-

-Malia-

Ik knipper met mijn ogen. Zonlicht valt op mijn gezicht en het brand in mijn net geopende ogen. Wacht brand?
Ik schiet overeind, waardoor er zwarte vlekken voor mijn ogen verschijnen. Ik adem wild in en uit en kijk om me heen. Ik lig in mijn moeders bed. Herinneringen van gisteravond schieten door mijn hoofd.

Ik schrik wanneer ik gefluit hoor. Gefluit van de ketel. Ik frons en op mijn hoede stap ik uit bed. Met voorzichtige passen loop ik naar beneden. Ik kijk voorzichtig de keuken binnen, en kijk met grote ogen naar wat ervoor mijn ogen afspeelt. Verse croissantjes liggen verspreid over de tafel, allerlei beleg ligt daartussen en een grote taart staat in het midden. De ketel is gestopt met fluiten wat betekent dat de thee klaar is.

Een stoel word onder me geschoven waardoor ik aan de tafel zit. "Raphael?" Hij grijnst naar me en gaat verder met waarmee hij bezig was. Hij schenkt wat thee in en zet het voor mijn neus. "Wat doe je hier?" Vraag ik maar in de hoop dat hij me niet totaal negeert.

"Ik dacht ik kom even langs."  Hij gaat op een stoel zitten. Ik glimlach. "Sinds wanneer ben je hier?" Hij lijkt even na te denken. "Sinds een uur geleden. Ik zag dat je nog niet beneden was dus dacht laat ik maar ontbijt maken." Hij glimlacht maar de lach bereikt zijn ogen niet. "Was je hier gisteravond niet dan?" Hij verstijfd.

Hij staat op zonder me aan te kijken. "Ik moet maar weer eens gaan." Hij loopt langs me heen, en ik hoor de voordeur open en dicht slaan. Ik ren achter hem aan. "Raphael! Wacht nou!" Ik kijk hem verdrietig aan wanneer hij op zijn paard springt. Hij kijkt me aan. Ik zie spijt maar ook een vleugje blijdschap in zijn ogen, waardoor ik in de war raak. "Het spijt me Red, op een dag zul je het begrijpen." En met dat is hij weg, mij hier weer alleen achter latend.

Ik draai me om en wil net weer naar binnen lopen, als mijn blik op iets valt. De hoop puin. Ik loop er naartoe en tot mijn verbazing zie ik nergens plekken wat erop wijst dat het in de brand heeft gestaan. Ik zoek verwoed tussen alle spullen maar vind geen enkel spoor. Ben ik gek aan het worden?

Zelfs mijn kleding ruikt niet naar rook. Ik snap er helemaal niets meer van. Mijn handen gaan naar mijn ketting. Ik snap niets meer van Raphael of alles wat hier gebeurd. Ik zucht en ga op de grond zitten, mijn been schaaft langs iets scherps. Verbaasd kijk ik naar het spinnenwiel. Een spinnenwiel is niet zo bijzonder het enige wat me opvalt is wat eruit is gekomen. Een donkerblauwe mantel.

Ik kijk er verbaasd naar en merk de pijn in mijn been wegtrekken. Voorzichtig pak ik de mantel vast en houd hem omhoog. Hij is prachtig. Bijna koninklijk. Ik strijk over de zijdezachte stof.

Ik neem de mantel met me mee naar binnen en eet mijn ontbijt. Ik heb de mantel opgehangen. Als pronkstuk. En zodat ik hem niet vergeet om te doen voor het bal. Nog vijf dagen en dan is het bal.

Ik besluit mijn dagelijkse klusjes te doen. Na een paar uur ben ik klaar. Het eerste wat ik zie als ik buiten kom is sneeuw. Eindelijk sneeuwt het weer. Telkens wanneer het sneeuwt is het s'nachts, en nu eindelijk overdag. Ik steek mijn tong uit om een sneeuwvlok op te vangen maar hij beland recht op mijn neus. Ik hoor gegrinnik. Ik kijk om me heen maar zie niemand. Ik zal het me wel verbeelden, kennelijk doe ik dat de laatste tijd vaker.

Ik zet de paarden op het kleine weilandje bij ons huis. Ze zijn zo blij dat ze bokken en rare sprongen maken. Ik kijk lachend toe, was ik maar zo vrij. Een vogeltje land op het hek. "Hallo kleintje." Het vogeltje tsjirpt alsof hij mij begrijpt. Het klinkt gek met een vogeltje praten, maar ik zou hem kunnen vertellen wat ik wil. Hij vertelt het toch niet door. Althans dat hoop ik.

Het vogeltje vliegt weer weg en ik voel me weer alleen. Ik loop langs het huis en kom aan bij de vijver. "O nee." Het water is helemaal bevroren, een eend zit vast. Ik ren er naartoe maar krijg het dier niet los. Ik durf niet te hard te trekken en zie dat ze helemaal vast zit. Ik leg mijn hand op het ijs om haar poten en probeer het te breken maar dat gebeurt niet. Sterker nog het verandert. In water. Ik haal de eend snel weg daar, en kijk verschrikt naar wat ik heb gedaan.

Zodra mijn hand in aanraking kwam met het ijs veranderde het in water. Ik richt mijn hand op het water maar natuurlijk gebeurt er niets. Voorzichtig loop ik dichter naar het meertje. Ik moet iets uitproberen. Ik sluit mijn ogen en laat mijn voeten zakken op het water. Maar ze raken het water nooit. Een laag ijs is weer verschenen. Ik lach. Ik ben echt gek maar dat maakt me helemaal niets uit. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik mezelf kan beschermen, en niet altijd degene ben die gered moet worden.

Ik ren naar het huis en pak wat boeken. Snel begin ik te lezen, alles wat met mythes en legendes te maken heeft. Ik voel hoe mijn ogen dicht zakken. Ik leg de boeken weg en loop naar buiten. Het begint al te schemeren. Ik wist niet dat het al zo laat was!

Ik roep de paarden die bijna meteen reageren op mijn stem. Ze komen aangerend en ik neem ze weer mee naar binnen, en voer alle dieren. Ik loop langs het meertje en kan het niet laten. Het ijs is zo dun dat ik er niet overheen zou kunnen lopen. Toch probeer ik het. Ik zet mijn voeten op het ijs en meteen worden de stukken waarover ik loop dikker. Het ijs word witter en ik kan er op een gegeven moment niet meer door heen kijken. Ik draai een rondje en lach. Op de een of andere manier ben ik niet bang voor mijn krachten. Zolang ik ze onder controle heb is alles goed.

Het is donker wanneer ik naar binnen loop. Ik ga meteen in mijn bed liggen. Ik ben vermoeid door alle indrukken en dingen die er zijn gebeurd vandaag.

Mijn ogen sluiten bijna meteen wanneer ik het kussen raak. Maar ik voel nog net een paar ogen in mijn rug prikken. Ik kijk niet om. Ik wil niet dat degene weg gaat, omdat ik weet dat deze persoon me word voor de monsters van de buitenwereld.

Dit was het weer! Weer super laat! Maar het is kennelijk toch niet zo makkelijk om elke dag een hoofdstuk te plaatsen! Ik ga wel gewoon verder hoor. Maar dan snappen jullie wel waarom de hoofdstukken altijd zo laat online komen! Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden! En laat dat zeker even achter! Tot het volgende hoofdstuk!

Groetjes mij!