Karanlıkta Dans Etmek

17| hata

13 / 09 / 2020

Bölüm parçaları:

KAUAN - Siiville Nousu

Mtmrfz - All I Want

Umarım iyisinizdir ve sağlığınız yerindedir. Sizi çok tutmadan bölüme alalım...

* Beğenerek ve yorum yaparak bana destek olabilir ve ailemizin büyümesine yardımcı olabilirsiniz. Lütfen eksik etmeyin.*

❉

Huzur.

Hayatım tepetaklak olduktan sonra asla sahip olamadığım o basit kelime.

Yaşadıklarımdan sonra huzuru hissetmek için uğraşmaya dahi gücüm olmadığının farkındaydım. Ne kadar uğraşırsam uğraşayım o basit kelimenin ne hissettirdiğine tam olarak bir daha sahip olamayacaktım, bunun farkındaydım. Bu yüzden de ulaşmak için çaba bile harcayamıyordum. Gerçi çabalasam bile ellerim ulaşmazdı ya, neyse.

Ben vazgeçmiştim.

Eski hayatımda hissettiğim, yaşadığım o güzel şeylerden tamamen vazgeçmiştim çünkü bir daha aynı şekilde olmayacağımı biliyordum. Aynı hislere sahip olamazdım çünkü ben kaybetmiştim.

Huzurumu, neşemi, çocukluğumu, geçmişimi.

Annemi.

Benim tüm iyi duygularımın ve kendisinin katiliydi.

Onu düşünmemeye çalışıyordum ama ansızın aklıma düşüyordu. Nasıl düşmesindi ki? Ne kadar kızgın olursam olayım, ne kadar kinlenirsem kinleneyim onu unutmak, düşünmemek mümkün değildi. O benim bütün anılarımın sahibiydi. Bütün geçmişim oydu.

Ondan kurtulmak demek, bir hafıza kaybının zihnimde kanlı bir ihtilal yaratması demekti ve henüz öyle bir devrime şahit olamamıştım.

Benim zihnim, bir yandan onu unutmaya korkuyor, bir yandan da onu unutmak için her şeyden vazgeçecek kadar ona öfke duyuyordu.

Çelişkiler beni boğabilirdi ama buna engel oluyordum. Bu kadar keskin hislerle çevrelenmem belki beni biraz kanatıyor olabilirdi ama yaramı sararken yanımda olan bir adama sahiptim. Yani en azından sahip olduğumu düşünüyordum.

Belki bana yaralarımı sararken yardımcı olmuyordu ama uzaktan izlemesi bile yeterliydi benim için. Ondan güç alıyordum. Yanımda nefes alması, gözlerini gözlerime dikmesi bana güç veriyordu.

Bana, bir daha hissedemeyeceğime emin olduğum huzuru veriyordu.

Belki de huzurun ta kendisiydi.

Beni kolları arasına almış, sıcak göğsünü göğsüme yaslamıştı. Güzel kokusunun ciğerlerime ulaşmasına izin veriyordu. Her nefes alışımda huzuru soluyordum, huzura dokunuyor ve huzurun beni sarmasına izin veriyordum. Sıcacıktı.

Annemin benden aldığı her şeyi bana geri verecekmiş gibi hissettiriyordu.

Belki yanlıştı düşüncelerim, belki imkânsızdı ama buna engel olamıyordum. Belki de engel olmak istemiyordum, bilmiyorum. Bunları düşünmekten yorulmuştum. Ruhsal bir yorgunluktu bu. Zihnimi alaşağı eden düşüncelere yenilmek yerine onlarla savaşmaya karar vermiştim çünkü artık huzurluydum. Anneme olan öfkemin bana düşündürdüğü onlarca şeyden kurtulabilirdim. Beni koruyan kolların arasındayken bunları yapabilirdim.

Buna inanmaktan başka çarem kalmamış gibiydi.

Derin bir nefes alıp beni sarmalayan kolların sahibine biraz daha sokuldum ve burnumu baş döndüren kokunun çıkış noktasına bastırdım. Sıcacıktı. Saatlerce boynunda yatabilirdim, saatlerce onu koklayabilirdim. Aldığım her nefes onun kokusu olabilirdi. Kalbimi yakınlığıyla bu kadar titreten bir adamı istemem ne kadar sağlıklıydı bilmiyordum ama istiyordum işte. Sonuçlarını düşünmeden sadece sebeplerine odaklanıyordum. Onun yanında olmak için bir sürü sebebim vardı.