Every Good Girl Needs A Bad Boy

32: Μυστήριος και τρομακτικός

Άρχισε να τρέχει γρήγορα κρατώντας το χέρι μου ενώ κοίταζε συνεχώς γύρω του, για το αν είμαστε ασφαλείς. Μα γιατί να με βοηθήσει? Μήπως είναι επικίνδυνος? Μα τι χαζή που είμαι , προφανώς και είναι , φοράει μάσκα , βρίσκεται το βράδυ σε ένα σκοτεινό δρόμο μαζί με ένα μάτσο αναρχικούς που πετάνε μολότοφ.

Σταμάτησα απότομα και άφησα το χέρι μου από το ζεστό δικό του.
"Περίμενε" είπα και με κοίταξε παραξενεμος. Κρατήθηκα από τον τοίχο στα δεξιά μου για να βρω την ανάσα μου καθώς είχα λαχανιασει από το τρέξιμο. Πρέπει να φύγω μακριά του. Μπορεί να μου κάνει κακό.

Άρχισε να έρχεται κοντά μου και έκανα ένα βήμα πίσω κολλώντας το σώμα μου στον τοίχο. Τι θα κάνει? Θα βγάλει κανένα πανί με υπνωτικό? Θα με σκοτώσει? Θα με βιασει?

Στάθηκε μπροστά μου και με κοίταξε. Έπιασε μια τούφα από τα μαλλιά μου που είχε πέσει μπροστά στο πρόσωπο μου και την έβαλε πίσω από το αυτί μου παρατηρώντας το πρόσωπο μου. Οκευ, αρχίζω όντως να τρομάζω.

"Ποιος είσαι?" Ρώτησα χαμηλόφωνα εξερευνώντας τα χαρακτηριστικά που αποκαλύπτονταν από τη μαύρη μάσκα του. Μόλις με κατάλαβε γύρισε από το κεφάλι του στο πλάι και έκανε ένα βήμα πίσω.

"Πρέπει να φύγω" Δεν ξέρω γιατί δεν μιλάει καθόλου. Μήπως έχει κάποιο πρόβλημα?
Μου έκανε νόημα προς τον επόμενο δρόμο αλλά κατευθείαν αρνήθηκα.
"Θα πάω μόνη μου" είπα αποφασιστικά.
Ακόμη έτρεμα από τον φόβο μου. Δεν είμαι εγώ για τέτοια...

Ξαφνικά ακούστηκε μια τσιριδα από δίπλα μου. Έβγαλα ένα επιφώνημα τρόμου και έπεσα στην αγκαλιά του άγνωστου κρύβοντας τα μάτια μου στο στέρνο του. Με έπιασε σφιχτά από τη μέση και χαχανησε ελαφρά. Ουαου έχει φωνή.

Μου έκανε νόημα με τα μάτια του να κοιτάξω πίσω μου και διστακτικά γύρισα το κεφάλι μου. Ειδα μία γάτα μέσα στον κάδο σκουπιδιών.  Ώστε η γάτα έβγαλε αυτή τη φωνή.

Τι χαζή που είμαι θεέ μου...

Έφυγα γρήγορα από πάνω του και εβηξα αμήχανα. Γιατί είπαμε είμαι ακόμα με αυτόν εδώ πέρα? Έχω και μια δουλειά να κάνω.

"Μήπως θα μπορούσες να με πας κάπου?" Ρώτησα διστακτικά. Αν με έβλεπε η μητέρα μου θα κοπανουσε το κεφάλι της στον τοίχο. Τόσα χρόνια "δεν μιλάμε σε αγνώστους" , "δεν εμπιστευόμαστε αγνώστους" κτλ. Κι εγώ τι κάνω? Οχι μόνο έφυγα μαζί του, αλλά του ζήτησα και βοήθεια.

Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και ξεκινήσαμε να περπατάμε.
"Ξέρεις, μπορείς να μιλήσεις. Ίσως να φοβάμαι λιγότερο τότε."
Γουρλωσε τα μάτια του και άρχισε να κουνάει το κεφάλι του αρνητικά.
"Είσαι μυστήριος και τρομακτικός και περίεργος και πάνω απ' ολα... Έχεις κάτι παράξενο"
Έκανε νόημα με το δάχτυλο του τον εαυτό του σαν να λέει "εγώ?"
"Ναι , μου βγάζεις κάτι... Οικείο...το ξέρω είναι περίεργο γιατί δεν σε ξέρω καν αλλά το ότι δεν με έχεις σκοτώσει ακόμα είναι πιο περίεργο απ' όλα."
Κούνησε το κεφάλι του σαν να συμφωνούσε και γέλασα.
"Εισαι με εκείνους?" Ρώτησα δείχνοντας προς την κατεύθυνση που ήταν οι άλλοι τρομακτικοί τύποι.
Εγνεψε καταφατικά. Εντάξει το πιασα, δεν πρόκειται να μου μιλήσει.
Με έδειξε με το δάχτυλο του. Ας παίξουμε παντομίμα τότε.
"Τι κάνω εδώ εγώ?"
Μου είπε "ναι" πάλι με νοήματα.
"Προσπαθώ να πάω στο σπίτι του αγοριού μου, έγινε μια παρεξήγηση και θέλω να το λύσουμε. Δεν θέλω να νομίζει ότι είναι από αυτές που το παίζουν σε διπλό ταμπλό γιατί όντως δεν είμαι. Απλά η κατάσταση είναι μπερδεμ- σορρυ , μιλάω πολύ..." Γέλασα και κοίταξα στην άκρη του δρόμου που φαινόταν το σπίτι του Τζέισον.
"Εδώ είμαστε" είπα ανακουφισμένη.
"Καληνύχτα, ελπίζω να τα πούμε κάποτε. Χωρίς τη μάσκα. Και χωρίς να μιλάω μόνη μου. Και χωρίς να τρέχουμε να κρυφτούμε."
Γέλασε σιγανα και έκανε ενα βήμα πίσω αποχαιρετώντας με , με το χέρι του.
" Ευχαριστώ που με έσωσες απο βέβαιο θάνατο"
Ακούμπησε τη καρδιά του και έφυγε με γρήγορα βήματα.