Κούμπωσα τη ζακέτα μου, έσφιξα λίγο τη κοτσίδα μου και κοίταξα την μορφή μου στον καθρέφτη. Ω θεέ μου, οι μαύροι μου κύκλοι κάτω από τα μάτιαια μου, μου θυμίζουν κάτι ντοκιμαντέρ που μας έδειχναν στο σχολείο για τη Μαύρη Τρύπα. (*Πληροφορίες στο τέλος του κεφαλαίου όποιος δεν γνωρίζει <3)
Φόρεσα τα αθλητικά μου και κατέβηκα στον κάτω όροφο για να ενημερώσω τους γονείς μου ότι φεύγω. Βρήκα μόνο τον Αντρέα να καταβροχθίζει ένα τεράστιο σάντουιτς. Γέλασα στην εικόνα και γύρισε να με κοιτάξει.
"Πού πας ρε σκατό?" Είπε με μπουκωμένο στόμα.
"Μια βολτίτσα εδώ γύρω μωρέ... Δεν θα αργήσω πολύ, θα συναντηθώ με την Ελένη."
"Α, εμ... Χαιρετίσματα δώσε της" είπε γρήγορα και τα μάγουλα του πήραν ένα ροδαλό χρώμα.
Ύποπτο.
"Ναι ναι, δεν θα παραλείψω." Είπα γελώντας και έκλεισα τη πόρτα πίσω μου.
Κοίταξα τον δρόμο και πήρα μια βαθιά ανάσα. Το σπίτι του Κώστα ήταν σκοτεινό και η μηχανή του έλειπε. Πού να είναι άραγε?
Κοίταξα το κινητό μου. Η ώρα είναι σχεδόν 21:00. Ο ουρανός σκοτεινός και η αλήθεια είναι πώς φοβάμαι λίγο να πάω πάλι σε εκείνο το μέρος. Μακάρι τουλάχιστον να τον βρω εκεί και να μην είναι τζάμπα κόπος. Αυτά τα δρομάκια είναι τρομακτικά και επικίνδυνα.
Δεν πειράζει όμως, ίσως με σώσει πάλι εκείνος ο τύπος με τη μάσκα και τα πράσινα μάτια.
Γέλασα με την ανόητη σκέψη μου και ξεκίνησα να περπατάω προς το σπίτι του Τζέισον. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να δω πάλι εκείνον τον μυστήριο άντρα, αν και πολύ θα ήθελα. Η ασφάλεια που μου πρόσφερε ήταν απερίγραπτη και με τον φόβο που μου προκαλούν αυτά τα μέρη, μπορώ να πω και απαραίτητη.
Τηλεφώνησα πάλι στον Τζέισον, αλλά -πάλι- δεν απάντησε.
Σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο την Ελένη για να μην νιώθω τόσο μόνη εδώ πέρα, αλλά ύστερα αναλογίστηκα τη κατάσταση. Καλύτερα να είμαι ήσυχη ώστε σε περίπτωση που χρειαστεί να μπορέσω να κρυφτώ χωρίς να με πάρουν χαμπάρι, παρά να ακούν από χιλιόμετρα τις αγριοφωνάρες μου και τα γέλια που ακολουθούν κάθε τηλεφώνημα με τη κολλητή μου.
Μετά από λίγα λεπτά περπάτημα, έφτασα εκεί που αρχίζουν τα τρομακτικά στενάκια και που δεν έχω τρόπο να τα αποφύγω. Μια ζωή την έχουμε ρε φίλε μου, ας πάω κι ότι γίνει.
Ωραία, αυτή τη στιγμή περνάω ανάμεσα από τα σκοτεινά σπίτια. Ο παλιός δρόμος είναι γεμάτος λακούβες και σχεδόν δεν υπάρχει ψυχή εδώ έξω. Τα πάντα φαίνονται γερά κλειδωμένα και σκοτεινά. Ξεκάθαρα, η πιο μουντή περιοχή που έχω πάει ποτέ μου. Φαντάζομαι, το πρωί θα λούζονται τα υπόλοιπα μέρη με το φως του ήλιου και αυτή η περιοχή θα παραμένει μαύρη και άψυχη.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Every Good Girl Needs A Bad Boy
Romance"Πες μου σε παρακαλώ ότι το θες αυτό όσο το θέλω κι εγώ" είπε με κομμένη την ανάσα. Ένιωθα κατακόκκινη, η ντροπή μου ήταν εμφανής άλλη μία φορά. Τελικά έγνεψα καταφατικά, αποφεύγοντας το βλέμμα του που με κάρφωνε με λαγνεία. "Θέλω να το ακούσω μω...
