Every Good Girl Needs A Bad Boy

35: Θα φύγω.

~ Δάφνης Ποβ ~

Ανάσες Δάφνη.

Εισπνοη...

Εκπνοή...

Ω ρε κακό που μας βρήκε.

Ανοίγω τη πόρτα της αυλής και μπαίνω μέσα με αργά βήματα.

Νομίζω ακούω τις καμπάνες της κηδείας μου.
Ηηηη ζωηηηη
Η ζωή εδώ τελειωωωνειιιι
Σβήνει το καντ-

"Μπα? Βρήκες τον δρόμο?"
Με διέκοψε η μαμά από τις ηλίθιες σκέψεις μου. Είναι θυμωμένη μάλλον.
Ωραία.
Υπέροχα.

"Εγώ...απλά..."

Γύρισε να με κοιτάξει και ήρθε κοντά μου αγκαλιάζοντας με.
"Τρόμαξα" είπε βουρκωμένη.
"Ρωτούσα αλλά έλεγαν ότι δεν σε είχε δει κανείς και μόλις είδα το παράθυρο σου λίγο ανοιχτό κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό"

Έλεος... μία δουλειά σωστά δεν μπορώ να κάνω κι εγώ. Ακούς εκεί ανοιχτό παράθυρο.

"Συγγνώμη" είπα χαμηλόφωνα.
"Μην το ξανακάνεις σε παρακαλώ. Ο Κώστας μου είπε ότι ήσουν σπίτι του. Ελπίζω να είναι αλήθεια. Είναι?"
Είπε και με κοίταξε εξεταστικά. Μην τα κάνεις αυτά ρε μαμά , θα με καταλάβεις και μετά μπάι μπάι κόσμε...

Πήγα να απαντήσω αλλά χτύπησε το κουδούνι. Άφησα μια ανάσα ανακούφισης ελπίζοντας πως είναι ο Κώστας.

Άκουσα τη βαριά φωνή του μετά από λίγα δευτερόλεπτα και έτρεξα στη πόρτα που βρισκόταν με τη μητέρα μου.

"Ξέχασες τη ζακέτα σου στο δωμάτιο μου"
Είπε καρφώνοντας με , με το βλέμμα του.
"Ε... Ναι, ευχαριστώ"

Είπα ενώ την έπαιρνα από τα χέρια του.
(Την ζακέτα LOL)

"Πρέπει να φύγω, γειά σας" είπε και αφού μας αποχαιρέτησε έφυγε κλείνοντας μου το μάτι.

Πάλι με ξελάσπωσε. Άλλη μία φορά που χωρίς αυτόν θα ήμουν καταδικασμένη σε αιώνιο κράξιμο από τους γονείς μου.
Είμαι κακιά κόρη? Δεν ξέρω.

"Πήρες την απάντηση σου" είπα στη μητέρα μου καθώς ανέβαινα αργά στο δωμάτιο μου.

Άνοιξα τη πόρτα και την έκλεισα πίσω μου δυνατά.

Ξεφυσηξα και έλυσα τα μαλλιά μου κουρασμένη. Αποφάσισα να βάλω τις πιτζάμες μου , αν και ήταν ακόμα απόγευμα. Έβγαλα τη μπλούζα μου και γύρισα προς τη ντουλάπα να πάρω τις πιτζάμες μου.

"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" τσιριξα και κάλυψα το στήθος μου με την τσαλακωμενη, αθλητική μπλούζα.