Ο Γάμος.✔

Κεφάλαιο 1.

"Σε παρακαλώ Arya! Είναι απλά ένα απόγευμα. Κάνε το για την κολλητή σου."με παρακάλεσε στο τηλέφωνο. Είχε δίκιο. Ήταν μόνο ένα απόγευμα. Θα μπορούσα να αφήσω κάποια από τα κεφάλαια στην άκρη. Πάντα ήμουν μπροστά στη δουλειά μου. Μετέφραζα πάνω από τα αναμενόμενα. Μια μέρα εκτός δεν θα με πήγαινε πίσω.

"Εντάξει, καλά. Θα έρθω."δέχτηκα.

"Είσαι η καλύτερη φίλη του κόσμου. Θα περάσει ο Jaime να σε πάρει σε μια ώρα."

"Δεν χρειάζεται,  μπορώ να έρθω και μόνη μου Ursula."

Δεν μου αρέσει να μπαίνω στο αμάξι άλλων. Δεν είναι φόβος. Θέλω μόνο να έχω τον πλήρη έλεγχο. Τι θα γίνει αν πρέπει να γυρίσω στο σπίτι ή αν τύχει κάτι έκτακτο; Δεν μπορώ να στηρίζομαι στους άλλους. Πόσο μάλλον σε έναν τόσο ανεύθυνο όσο ο Jaime.

"Όπως θες. Φιλιά."

"Φιλιά."κλείνω τη γραμμή.

Μια ώρα για να ετοιμαστώ. Ειμαι ακόμη με τις πιτζάμες. Κοιτάζω τα μαλλιά μου στο καθρέπτη του μπάνιου. Δεν είναι σε χάλια κατάσταση. Βάζω την πρέσα στην πρίζα και όσο ζεσταίνεται μπαίνω για ένα γρήγορο ντουζ. Το μυαλό μου τρέχει στην ιστορία της Ελένης. Την ιστορία που θα έπρεπε να μεταφράζω από τα ελληνικά τώρα αντί να ετοιμάζομαι για την πρόβα νυφικού της Ursula. Πιάνω την πετσέτα και σκουπίζω τις μικρές σταγόνες νερού που τυλίγουν όλο μου το σώμα. Φοράω αθλητικό κολάν και ένα φούτερ. Περνάω γρήγορα μια φορά τα μαλλιά μου με τη πρέσα. Δεν έχω σκοπό να τα ισιώσω εντελώς, μόνο να τα τιθασεύσω. Μια στρώση μάσκαρα και λίγο νιουντ κραγιόν είναι ότι πρέπει. Μου μένουν ακόμη είκοσι λεπτά περίπου. Αφήνω το σώμα μου να πέσει στον καναπέ και ανοίγω τον υπολογιστή μου. Κεφάλαιο 19.

Όταν μεταφράζω η ώρα περνάει γρήγορα. Κλείνω την οθόνη και τοποθετώ το λάπτοπ στο τραπεζάκι του σαλονιού. Κατευθύνομαι στην πόρτα, παίρνω την τσάντα μου και ρίχνω μέσα το μπρελόκ με τα κλειδιά και το κινητό μου. Την στιγμή που κουμπώνω το μπουφάν ακούω τον ήχο κλίσης μου. Ψάχνω ανάμεσα στα άπειρα άχρηστα πράγματα που υπάρχουν στο σακίδιο μου και βρίζω τον εαυτό μου που δεν αδειάζω τις τσάντες πριν τις φυλάξω.

Είναι η Ursula.

"Έλα."

"Έλα, που είσαι; Σε ένα τέταρτο είναι το ραντεβού και εσύ δεν έχεις έρθει ακόμη από εδώ."

"Συγγνώμη, είμαι στην πόρτα. Βγαίνω."

"Πρέπεινα φύγω Arya."

"Και πώς θα έρθω; Δεν έχω ιδέα που είναι αυτό το κατάστημα."καταριέμαι που δέχτηκα να συμμετάσχω σε όλο αυτό. Δεν το εννοώ, αλλά θα μπορούσα απλά να κάθομαι με τις πιτζάμες μου και ένα βιβλίο. Την ιστορία της Ελένης ας πούμε.

"Πέρνα από το σπίτι μου. Θα σε περιμένει ο Jaime εκεί."μου λέει και στριφογυρίζω τα μάτια μου. Δεν την γλίτωσα.

Δεν είναι πως δεν συμπαθώ αυτόν τον άντρα. Αλλά ξέρω πόσο ανεύθυνος και εκνευριστικός είναι. Μα γιατί τέλος πάντων ασχολείται με το νυφικό; Θα έπρεπε να ήταν με τη μεριά του γαμπρού. Εγώ είμαι η κουμπάρα εδώ.

"Καλά. Ξεκινάω,  φιλιά."

"Φιλιά."Το κλείνει.

Ξέρω τον Jaime από το λύκειο. Τον ξέρω και από την καλή και από την ανάποδη.

Ανοίγω τη πόρτα του μικρού μου fiat και δυναμώνω το ραδιόφωνο. Πρώτη μου κίνηση όταν μπαίνω στο αμάξι, όπως πάντα.

Το σπίτι της Ursula δεν είναι μακρυά, αλλά η περιοχή είναι γεμάτη μονόδρομους οπότε μου παίρνει λίγη ώρα να φτάσω. Στην άλλη ακρη του δρόμου παρατηρώ τον Jaime να στηρίζεται στον πέτρινο τοίχο έξω από το σπίτι της Ursula και να καπνίζει ένα τσιγάρο. Αναμνήσεις από εμένα και εκείνον να καπνίζουμε κρυφά μέσα στο σχολείο περνάνε από το μυαλό μου. Τις διώχνω πριν προλάβω να σκεφτώ τι επακολούθησε. Είναι μέρα χαράς, δεν θα ήταν πρέπον να χαλάσω τη πρόβα νυφικού της καλύτερης μου φίλης.

Ο Jaime ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα. Κάθεται στο κάθισμα του συνοδηγού κοιτώντας ευθεία.

"Γεια."λεει σχεδόν με το ζόρι.

"Γεια."ξεροκαταπίνω.
Η μυρωδιά του καπνού έχει γεμίσει το αμάξι και νιώθω την ανάγκη για καθαρό αέρα. Έχω κόψει το κάπνισμα εδώ και χρόνια, όπως έκοψα και εκείνον. "Που πάμε;"ρωτάω και το πληθυντικό πρόσωπο με κάνει να νιώθω άβολα. Είχα να τον δω από τη μέρα της αποφοίτησης. Έλειπε από τη χώρα μέχρι πριν ένα μήνα. Είχε πάει για σπουδές στην Ιταλία. Ερχόταν για κάποιες μέρες τα καλοκαίρια, φρόντιζα όμως να απασχολώ τον αυτό μου πάντα με κάτι άλλο όταν κανόνιζε όλη η παρέα να βρεθεί. Έχει μεγαλώσει. Τα χαρακτηριστικά του είχαν σκληρύνει, όμως τα μάτια του είχαν το ίδιο γκρίζο χρώμα.

"Ξεκινά και θα σου λέω στη διαδρομή."είπε και πάτησα το γκάζι.