Ο Γάμος.✔

Κεφάλαιο 10.

Δεν προλαβαίνω να συνέλθω από πρώτο μου οργασμό και νιώθω τον Jaime να αφαιρεί το μπόξερ του. Τον νιώθω σκληρό πάνω μου.

Δεν μπαίνει κατευθείαν μέσα μου. Τον φιλάω στο λαιμό, νιώθω στη γλώσσα μου λίγο από τον αλμυρό ιδρώτα του. Παίρνει στο στόμα του το ένα στήθος μου και νιώθω το γαργάλυμα, χαμηλά στη κοιλιά να ξεκινάει πάλι.

"Σε θέλω τώρα."του δηλώνω απελπισμένα και νιώθω το χαμόγελο του στο δέρμα μου ανάμεσα στα δύο μου στήθη.

"Ξέρεις ότι σε αγαπάω, έτσι;"

Πριν προλάβω να απαντήσω, τον νιώθω να με γεμίζει.

"Ναι.."στριγγλίζω. Από απόλαυση αλλά πολύ περισσότερο συμφωνώντας στην δήλωση αγάπης του.

Συνεχίζει να μπαινοβγαίνει μέσα μου με σταθερό ρυθμό. Τα χέρια μου βρίσκονται στους γοφούς του τραβώντας τον όλο και πιο βαθιά, ενώ το ένα δικό του κρατά αντίσταση στο στρόμα και το άλλο παίζει με την αλογοουρά μου.

Τελειώνω για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα λεπτά και ακολουθεί και εκείνος. Βγαίνει από μέσα μου, πετάει το προφυλακτικό που ούτε καν πρόσεξα πότε φόρεσε και ξαπλώνοντας με τραβάει στην αγκαλιά του.

"Μου είχες λείψει τόσο πολύ."λέει και με φιλάει στα μαλλιά.

Ξαφνικά γελάω με την εικόνα μας.

"Τι;"ρωτάει σοβαρός.

"Ξέρεις εκείνη την ελληνική παροιμία;"ρωτάω.

"Ποια;"

"Την ελληνική παροιμία."

"Δεν ξέρω ελληνικά, οπότε προφανώς και δεν ξέρω ελληνικές παροιμίες."Γελάει ελαφρά.

"Να, είναι μια παροιμία που λέει 'Ο κουμπάρος και η κουμπάρα τρεις φορές την εβδομάδα.'"λέω και ξεσπάω σε γέλια ξανά.

"Ααα. Και να φανταστείς είναι Παρασκευή και είμαστε μόνο στη πρώτη."λέει και ανασηκωνεται. "Μου έχει λείψει τόσο πολύ αυτό το γέλιο."

Χάνομαι στα μάτια του. Το χέρι μου χαϊδεύει τα ημερών γένια του και προσπαθώ να κρατήσω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου. Ελπίζω να μην χρειαστεί να την ανακαλέσω, ελπίζω να δημιουργώ καινούριες αναμνήσεις μαζί του κάθε μέρα. Ξέρω όμως πως είναι να χάνεις τον άνθρωπο που αγαπάς.

"Εκείνο το νυφικό σου πήγαινε πολύ."Με ξαφνιάζει.

"Ευχαριστώ;"λέω χωρίς να είμαι σίγουρη τι πρέπει να απαντήσω.

"Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς για την αλήθεια. Ήσουν πανέμορφη."Ελπίζω να μην το πηγαίνει εκεί που νομίζω.

"Arya, Αριάδνη Μίχα, εγώ ο Jaime, ο Jaime Lorente Lopez, σου ζητώ να με παντρευτείς."με κοιτάζει μέσα στα μάτια. Δεν το εννοεί. Ή μήπως το εννοεί; Δεν γίνεται να το εννοεί.

Ο τρόπος που τα μάτια του μπαίνουν μέσα στη ψυχή μου με κάνει να θέλω να ουρλιάξω ΝΑΙ.

"Να..να παντρευτούμε;"επαναλαμβάνω μήπως κάτι δεν κατάλαβα καλά.

"Ναι. Να παντρευτούμε. Νομίζω περάσαμε αρκετό καιρό χώρια."

Τον κοιτάζω σαν χαζοχαρούμενο κοριτσάκι. "Jaime Lorente Lopez, δέχομαι την πρόταση γάμου και Ναι, θέλω να γίνω δική σου."

Η χαρά που απλώνεται στο πρόσωπο του δεν περιγράφεται με λόγια. Η δική μου επίσης. Μολις έκανα χαρούμενο έναν τόσο όμορφο άντρα απλά δηλώνοντας του τη χαρά μου στο να ζήσω πλάι του.

Μένουμε για λίγο αγκαλιά στην νυφική σουίτα και έπειτα ντυνόμαστε για να γυρίσουμε πίσω στη δεξίωση.Έτσι κατέληξα με αυτό το χρυσό φόρεμα τσαλακωμένο και τα μαλλιά μου ανακατεμένα στο γάμο της καλύτερης μου φίλης. Στρώνω όσες τούφες μπορώ και πιάνω από το χέρι τον άντρα της ζωής μου. Μιας ζωής η οποία μόλις άρχισε, παράλληλα με την νέα ζωή της καλύτερης μου φίλης.

Ευχαριστώ για την ανάγνωση. Ελπίζω να το απολαύσατε. Μπορείτε να διαβάσετε και την ιστορία μου:
[Ένα πακέτο τσιγάρα]