Ο Γάμος.✔

Κεφάλαιο 9.

Το μυστήριο του γάμου τελέστηκε ήρεμα. Στην πλευρά της νύφης εγώ, στην πλευρά του γαμπρού ο Jaime, ντυμένος με μαύρο κουστούμι, και μπορντό παπιγιόν. Πιο ωραίος από ποτέ. Σχεδόν έκλεβε τη παράσταση από τον Miguel. Πότε δεν θα σταματούσε να με ελκύει.

Καθ' όλη τη διάρκεια του γάμου, τα μάτια του δεν είχαν φύγει από πάνω μου. Για να πω και την αλήθεια όμως, αν δεν με κοιτούσε τόσο επίμονα δεν ξέρω αν εγώ θα κρατούσα τα μάτια μου μακριά του.

Αυτή τη στιγμή είμαστε στη δεξίωση. Κόσμος έρχεται και με χαιρετάει, μου εύχεται και στα δικά μου αλλά εγώ το μόνο που θέλω είναι να πάω να αλλάξω εσώρουχο. Οι ματιές του, ακόμη και ο τρόπος που ενέπνεε με έκανε τόσο υγρή. Κατευθύνομαι διακριτικά προς την τουαλέτα με ελπίδα να συμμαζέψω την κατάσταση. Μαζεύω τη μακριά φούστα του φορέματος κάτω από τους αγκώνες μου και κατεβάζω το εσώρουχο μου. Πώς καταφέρνει να έχει τέτοια επιρροή πάνω μου; Κόβω λίγο χαρτί και σκουπίζω ότι μπορώ. Μόλις ισιώνω το ρούχο μου και κάνω ένα βήμα έξω από της γυναικείες τουαλέτες, στον χώρο αναμονής στέκεται αυτός. Στηρίζει τη πλάτη του σε ένα τοίχο και έχει μια οδοντογλυφίδα ανάμεσα στα δόντια του. Βάζω στοίχημα πως αν επιτρεπόταν το καπνισμα στους εσωτερικούς χώρους, θα κάπνιζε.

"Arya."με κοιτάζει στα μάτια. Θέλω τόσο πολύ να του πω πως λατρεύω τα γκρίζα δικά του.

"Jaime, δεν είναι η καταλ-"με διακόπτει.

"Δεν θα υπάρξει ποτέ κατάλληλη στιγμή. Ζητά μου να εξαφανιστώ ξανά και θα το κάνω. Ξέρεις πως μπορώ. Θα μου είναι δύσκολο, απίστευτα επίπονο αλλά θα το κάνω. Αν ξέρω πως είναι για το καλό σου θα το κάνω. Θα άντεχα τον πόνο χίλιες φορές."Όσο μιλάει με πλησιάζει."Δες όμως. Μείναμε μακρυά ο ένας από τον άλλο για τόσο καιρό. Έμεινες μακρυά μου πιστεύοντας πως σου είχα φερθεί τόσο σκάρτα. Δες όμως, κανείς από τους δύο δεν κατέληξε με κάποιον άλλο. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;"Το χέρι του χαϊδεύει απαλά το αυτί μου. Άδικος κόπος το καθάρισμα του εσώρουχου μου.

"Τιι;"

"Arya. Αυτό σημαίνει πως είμαστε οι καταλληλότεροι ο ένας για τον άλλο."Το χέρι του μετακινείται στον λαιμό μου και αυτόματα δαγκώνω το χείλος μου. "Θέλεις να φύγω;"ρωτάει αλλά είμαι πολύ ζαλισμένη για να απαντήσω. "Θέλεις;"επαναλαμβάνει.

"Όχι."καταφέρνω να πω με δυσκολία.
Δεν θέλω να φύγει. Είχα περάσει ένα  μεγάλο μέρος της ζωής μου προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου  πως δεν τον αγαπώ. Πώς δεν με αγαπάει. Πώς δεν υπάρχει μέλλον για εμάς. Και τώρα να τος, εδώ μπροστά μου, να με παρακαλάει για μια ακόμη ευκαιρία.
Ένα μικρό, αβέβαιο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του. Η οδοντογλυφίδα ξεπροβάλει και την φτύνει σε ένα καλαθάκι απορριμάτων.
"Θέλω τόσο πολύ όσα λες να είναι αλήθεια."του ψιθυρίζω και το χαμόγελο του μεγεθύνεται. Το εννοώ.