Ο Γάμος.✔

Κεφαλαιο 4.

Ξυπνάω στον καναπέ με έναν αφόρητο πονοκέφαλο και νιώθω πιασμένη σε όλο μου το σώμα. Το μάτι μου πέφτει πάνω στα άδεια μπουκάλια. Ένα τζιν, ένα βότκα.

Σιγα-σιγά αρχίζω και θυμάμαι. Τον Jaime, την γεύση καπνού, το μεθύσι.

Κάτι μυρίζει πολύ άσχημα. Κατσουφιάζω όταν συνειδητοποιώ πως είμαι εγώ. Φοράω ακόμη το φούτερ και το αθλητικό κολάν. Έχω ιδρώσει και τα μαλλιά μου έχουν κολλήσει στο σβέρκο μου. Πρέπει να κάνω μπάνιο επειγόντως. Την στιγμή που σηκώνομαι στα πόδια μου, νιώθω την επίδραση του hangover. Το σπίτι γυρίζει και ο πονοκέφαλος δυναμώνει.

Σέρνω με το ζόρι τον εαυτό μου ως το μπάνιο. Γδύνομαι, ανοίγω το ζεστό νερό και αφήνω τους μύες μου να χαλαρώσουν. Η οικεία μυρωδιά του νυχτολούλουδου με κάνει να νιώθω λίγο καλύτερα. Φοράω φόρμα και άλλο ένα φούτερ και κατεβαίνω στη κουζίνα.

Φτιάχνω στα γρήγορα ένα τοστ. Όταν ήμουν μικρή και ήμουν λυπημένη, η μαμά μου τα γιάτρευε όλα με ένα τοστ. Ελπίζω να νιώσω την ίδια ευφορία.

Ανοίγω το λάπτοπ και βάζω μια ελληνική σειρά. Η μαμά μου πάντα επέμενε να ακούω ελληνικά ώστε να μην τα ξεχάσω. Έλεγε πως είναι μια γλώσσα με τόσες ιδιοτροπίες που αν την αφήσεις θα σε αφήσει.

Είμαι ελληνίδα. Η μαμά μου ήρθε στην Ισπανία για ένα καλύτερο μέλλον μετά τις σπουδές της. Ο μπαμπάς μου γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ, στα προάστια της Μαδρίτης, όμως η μητέρα του είναι ελληνίδα. Η μαμά μου μιλάει άπταιστα ελληνικά και ο μπαμπάς μου μπορεί να καταλάβει τα πάντα, όμως δυσκολεύεται στην προφορά.

Θυμάμαι τους γονείς μου να μου θυμίζουν διαρκώς πόσο τυχερή είμαι που μπορώ να μιλάω σε μια γλώσσα σαν και αυτή. Σε μια γλώσσα τόσο δύσκολη να τη μάθεις. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που με ώθησαν στο να ασχοληθώ με τη μετάφραση. Αφού δεν μιλούσα ελληνικά στην καθημερινότητα μου, θα έπρεπε τουλάχιστον να τα εξασκώ στη δουλειά μου.

Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν στους γονείς μου. Πιάνω το κινητό μου και πατάω το 'Μαμά' για να τη καλέσω.

Μιλάμε για λίγα λεπτά και όταν το κλείνουμε πατάω το πλέι στην ελληνική σειρά 'Σαββατογεννημένες'. Μια σειρά η οποία μπορεί να με κάνει να γελάσω μέσα από τις περιπέτειες των τριών ηρωίδων, ακόμη και στις πιο άσχημες στιγμές μου. Φτιάχνω καφέ και τον πίνω μαζί με το τοστ.

Μόλις το επεισόδιο τελειώνει, μαζεύω τα ψυχούλα από το τραπέζι της κουζίνας και ξεπλένω τα πιάτα. Όπου να 'ναι φτάνει μεσημέρι και δεν έχω σκεφτεί ακόμη τι θα φάω.  Διώχνω τη σκέψη αυτή από το μυαλό μου και αποφασίζω να πάω μια βόλτα.

Πιάνω τα κλειδιά μου από το ράφι στην είσοδο και μπαίνω στο αυτοκίνητό μου. Έχω αφήσει το κινητό μου μέσα στο σπίτι. Η αλήθεια είναι πως δεν το ξέχασα εντελώς, απλά το αγνόησα. Ανοίγω τέρμα το ράδιο και ξεκινάω την οδήγηση.

Δεν ξέρω που θέλω να πάω. Κάνω απλά κύκλους. Πριν το καταλάβω, παρκάρω έξω από το σπίτι της Ursula. Τσεκάρω για το ασήμι αμάξι πριν αποφασίσω να βγω και να χτυπήσω το κουδούνι. Δεν θα ήθελα να τον δω μπροστά μου. Όχι ακόμη.

Η Ursula μου ανοίγει τη πόρτα και ξαφνιάζεται.

"Τι κάνεις εδώ;"Λέει με ένα χαμόγελο.

"Υπάρχει κάτι που πρέπει να σου πω."της ανακοινώνω και νιώθω ένα σφίξιμο μέσα μου. Πρέπει να της πω τι έγινε; Αν της πω ίσως να πάρει βάρος το θέμα. Ήταν απλά ένα φιλί. Ένα από τα εκατομμύρια φιλιά που έχουν δοθεί στην ανθρωπότητα.

Γελάει."Μόνο μην μου πεις πως παντρεύεσαι. Ένας γάμος τη φορά."κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.

Κάνει ένα βήμα προς τα μέσα και καθόμαστε στο σαλονάκι της. Το σπίτι είναι μικρό, ξέρω πως ο Miguel μπορεί να της προσφέρει ένα πολύ μεγαλύτερο αλλά η ίδια υποστηρίζει πως ο γάμος δεν είναι απόδειξη πλούτου και πως αφού η ζωή τους εδώ είναι άνετη δεν υπάρχει κανένας λόγος να μετακομίσουν. Συμφωνώ μαζί της.

"Τι έχεις να μου πεις λοιπόν;" κάθεται σε μια πολυθρόνα. Εγώ απέναντι στον καναπέ τη κοιτάζω. Προσπαθώ να βρω κάτι άλλο να της πω.

"Θέλω να έρθεις να με βοηθήσεις να βρω φόρεμα για τον γάμο."πετάω και ελπίζω η απάντηση μου να τη καλύψει.

"Αυτό ήταν;"γελάει." Μα φυσικά και θα σε βοηθήσω. Δεν μπορείς να φορέσεις ότι να 'ναι μια τέτοια μέρα."συνεχίζει να  γελάει και ανακουφίζομαι.

Της γνέφω. "Φοβόμουν με σε πιέσω με όλες τις προετοιμασίες του γάμου."ψεύδομαι ξανά.

"Όχι, εξάλλου το είχα στο πρόγραμμα ετσι και αλλιώς."λέει και της χαμογελάω. Μισώ το να λέω ψέμματα στη καλύτερη μου φίλη, αλλά ξέρω πως δεν είμαι έτοιμη να μιλήσω ακόμη για το φιλί. "Τελικά δεν μου είπες,  ήρθε εχθές ο Jaime για τον αναπτήρα του; Ακουγόταν πολύ ανήσυχος στο τηλέφωνο. Θέλω να πω, ήταν απλά ένας αναπτήρας." Το στομάχι μου σφίγγεται.

"Ναι.. ήρθε. Πήρε τον αναπτήρα του."λέω όσο πιο φυσιολογικά μπορώ.

Πριν προλάβει να ρωτήσει κάτι άλλο, ευχαριστώ τον Θεό που το κουδούνι χτυπάει.

Πόση ώρα παίρνει να διασχίσει η Ursulla την απόσταση από την πολυθρόνα στη πόρτα; Πέντε δευτερόλεπτα; Εε, λοιπόν μετά από πέντε δευτερόλεπτα μετανιώνω τη προηγούμενη ευχαρίστηση μου.