The Crude Casanova

TCC ~ 34

TCC ~ XXXIV

***

Chryss

"Dead? My son's mother is dead? Kailan pa? Anong pangalan niya? Bakit hindi siya nagpakita sa akin? Why did she left our son?"

Hindi ko masagot ang sunod-sunod na mga katanungan niya sa akin nang dahil sa hindi ko pa rin matanggap ang lahat ng ito.

I am still grieving from her lost. And I have to answer his inquiries while we are fighting! My heart can't take that much. At kahit paulit-ulitin ko pang sisihin ang sarili ko at sabihing kasalanan ko ito, it would never make me feel better.

"H-Her name.. is Bougainvillea Ortega.. Si ate Ville." Sumisigok kong sinubukang sumagot.

Parang pinipiga ang puso ko sa pagsambit pa lang ng pangalan niya. I lost her. And now I'm about to lost someone I love again.

Napapikit siya ng mariin. Nakikita ko rin ang labis niyang paghihirap. And it doesnt make me feel better at all.

Inaamin kong nagalit ako sa kanya. Noong una'y akala ko siya ang may kasalanan ng lahat. Akala ko iniwan niya ang ate ko nang dahil sa pagiging babaero niya. That he made her pregnant and left her like a trash. But I never planned any revenge at all. Ni hindi iyon sumagi sa isipan ko. Hindi ako isang taong nagtatanim ng poot. Charlie didn't raised me like that.

"How did she died?" Malamig na tanong niya.

I stared right through his eyes with tears on my own and all I can see in there are pent up emotions and pain. He escaped my gaze. Napayuko ako sa ginawa niya. Basang basa na ang mukha at pati ang damit ko nang dahil sa mga luha.

When it rains, it pours, huh? So this is really it?

"She have a congenital heart disease. Matapos ang ilang buwan niyang panganganak, nawala siya sa amin."
I cleared my throat.

Nakabikig na naman sa lalamunan ko ang sinusubukang pigilang emosyon.

Alam kong kailangan niya itong malaman. I am not hurt that he's asking for her information. Nasasaktan lang talaga akong isiping wala na siya. Sumasagi siya sa isipan at mga panaginip ko.

"The truth is, she didn't tell us she's having a baby.. She suffered sa panganganak. And when she found out na masakitin ang baby.. Iniwanan niya ito sa'yo ng hindi nagpapakilala."

That's the sad truth. She took it all by herselves. Sinarili niya ang mga problema. Kahit sa akin ay wala siyang sinabi at nangangamusta lang. At isa akong dakilang tanga para isiping nasa mabuti siyang lagay. Nalaman na lang ng parents ko sa probinsiya, ganoon na pala ang nangyayari sa kanya. My sister was living in the city. Habang ako naman, hindi pa umuuwi. Umuwi nga ako, ngunit huli na. We were all clueless about her pregnancy and that her disease have got worsen.

That is why, until now, paulit-ulit kong sinisisi ang sarili ko. Na wala akong nagawa. Na may pera ako pero hindi ko siya napagamot. Na may pera ako pero hindi ko siya agad nauwian dahil lang sa napaka-workaholic ko. Wala akong kwentang kapatid.

"And what's that got to do with your lying?"

"Seine.."

Napailing siya sa akin. His sighs are heavy. Namumula ang sulok ng kanyang mga mata.

"Niloko mo pa rin ako." Then he turned away.

My chest is getting heavier as I hear his footsteps walking away from me. Naiwan ako roon na sobrang bigat ng nararamdaman.

I thought he's going to listen to my explanation. Na kahit papaano'y pakikinggan niya ako. Kung bakit ko iyon ginawa. I did it for my sister and for my nephew.