Berim tahtaya birkaç tane daha not aldı fakat saniyeler geçmesine rağmen beklediği tepki gelmedi. Merakına yenik düşüp yüzünü adama döndüğünde onun dehşet dolu bir ifadeyle kendisine bakakaldığını fark edip yerinde kıpırdandı.
"Sana..." deyip sustu Eymen çünkü ağzının içinde biriken hiçbir sözcük dilinden dökülmemeliydi. Bu kendisini daha da çıkmaza sokardı. Öfkeliydi, nefret doluydu, sinirliydi fakat içinde isim veremediği başka bir duygu da vardı. Neydi bu? "Bana böyle bir şey demediğini söyle..."
Berim genç adamın yüzündeki ifadeye rağmen omuz silkti, ardından umursamaz bir yüzle, "Beni bir oyunun içine davet etti. Kazanan kişi sonunda seni alacak," deyip güldü. "Biz değil ama siz gerçekten birbirinize benziyorsunuz. İkinizde de bir gurur problemi var."
"Ne oyunundan bahsediyorsun sen?" diye sesini sabırsızca yükselten Eymen şaşkınlıktan ne yapacağını şaşırmıştı.
"Sinirlenmene gerek yok, Eymen. Merak ettiğin için sana bunları söyledim. Gizli saklı şeylerden hoşlanmadığım için. Onunla oturup gerçek anlamda konuşman gerekiyor. Anlaşılan seni kaybedeceğini düşündüğü için saçmalıyor. Fakat ikiniz de yanlış kapıya gelip duruyorsunuz, Eymen. Benim sinirlerimin gerilmesine sebep oluyorsunuz. Ve bu hiç iyi değil."
"Berim..."
"Eymen... O kadın o gün koca bir gerçeği dile getirdi biliyor musun? Ne olduğunu merak ediyor musun? Eğer senin için özel ve tek olsaydım..." deyip alayla gülen Berim'le adam ne geleceğini biliyormuş gibi yutkundu. "Onu bırakırdın..."
Eymen göz kapaklarını yavaşça kapattı ve düşünmeyi yasakladığı her şeyi birkaç saniyenin içinde zihninden geçirdi. "Özür dilerim..."
"Onun söylediği hiçbir şey beni üzmedi, Eymen. İnan bana. Bazen... Bazen dilden dökülen şeylerin büyüsü bozulur. O yüzden sessiz kalmak, konuşmamak en güzelidir." Berim hafifçe gülümsedi. "Sana da iyi geceler, Eymen."
Eymen uzun bir süre karşısındaki kusursuz yüzü izledi ve tam gitmek üzereyken kapının dışında onlara yaklaşan adım seslerini duydu. Kaşlarını çatarak gelecek olan insanı beklerken kapıya vuruldu ve kapı kulpu indi. Berim'in merakla kapıya dönmesiyle Eymen tedirginlikle yerinde kıpırdandı.
"Kenan?"
"Telefondaki ilan-ı aşk yetmediği için bir de gelip yüz yüzeyken duyayım dedim," diyen Kenan ortamın negatif bir enerjiyle dolduğunu anlamadan içeriye adımladı ve Eymen'i umursamadan Berim'e yöneldi. Elindeki kartonu sehpaya bırakıp Berim'in beline sarıldı ve sağ yanağını öptü.
