𝑴𝒚 𝑵𝒆𝒊𝒈𝒉𝒃𝒐𝒓 // 𝑱𝒋𝒌

•43•

*Μετά από 6 μήνες περίπου: Seoul*

"Soomi ηρέμησε!" Μου φώναζε αλλά δεν έδινα σημασία.

Τον έχασα! Έχασα τον αγαπημένο μου άνθρωπο..

"Πώς να ηρεμήσω Luna; Πες μου πως;" έλεγα μέσα από το κλάμα.

"Τι έγινε;" λέει ο Jungkook αφού μπήκε μέσα στο σπίτι.

"Jungkook ηρέμησε την!" είπε αγχωμένα η Luna.

Την κοίταξα περίεργα.

"Γιατί τι έχω;" ρώτησα γελώντας και με κοίταξαν και οι δύο ξαφνιασμένοι.

"Luna πήγαινε στο σπίτι σου.. Καλύτερα να μείνουμε οι δύο μας να την ηρεμήσω" Της λέει ο Jungkook.

"Εντάξει!" Λέει και αφού μας χαιρετάει, φεύγει.

"Soomi; πως είσαι;" με ρωτάει ήρεμα ο Jungkook.

"Μια χαρά δε βλέπεις;" απαντώ ειρωνικά. "Jungkook έχασα τον μπαμπά μου πως θες να είμαι;" ρώτησα και δάκρυσα αμέσως.

Βαρέθηκα και να κλαίω..

"Καταλαβαίνω τον πόνο σου Soomi! Έτσι ήμουν και εγώ όταν έχασα.. Όταν έχασα τη μητέρα μου και χειρότερα!" Είπε και γέλασε. "Λίγο αστείο εε;"

"Ποιο;"

"Το ότι έχασα τη μητέρα μου στα 10 μου χρόνια και έκανα χειρότερα από ότι κάνεις εσύ τώρα."

"Πώς έκανες δηλαδή;"

"Αυτό που δεν κάνει και δεν πρέπει να εύχεται κάνεις!" Απάντησε και κοίταξε κάτω.

"Δηλαδή;"

"Ευχόμουν να πεθάνω!" απάντησε απότομα.

"Γιατί Jungkook;"

"Το ευχόμουν Soomi γιατί ένιωθα πάρα πολύ άσχημα να βλέπω τους φίλους μου να είναι με τους γονείς τους και εγώ να μη μπορούσα να ζήσω αυτή την ευτυχία. Ένιωθα τελείως άδειος.." Απάντησε και αμέσως δάκρυσε. "Τέλος πάντων.. Άσε τις δικές μου μαλακίες" Συνέχισε και σκούπισε τα μάτια του. "Εσύ πως είσαι;"

"Έχουν περάσει 4 μέρες από το θάνατο του και ήδη νιώθω μισή." Είπα και ένα δάκρυ κύλισε από το μάτι μου.

Ο Jungkook το είδε αλλά δεν είπε τίποτα παρά μόνο με κοιτούσε.

"Το ξέρω ότι θα ακουστώ σαν 10χρονο κοριτσάκι αλλά.. Θέλω το μπαμπά μου!" Συνέχισα και άρχισα να κλαίω.

"Και εγώ τη μαμά μου!" Είπα αλλά δεν φάνηκε σαν αστείο σχόλιο. Φάνηκε περισσότερο σαν.. να παρακαλάει.