Księga Rozpaczy

DZIEWIĘĆ, udziela mi się Julek.

Szedł w stronę lasu, pod klon, do swojej oazy, ale spotkał starych przyjaciół. Chociaż czy istnieje coś takiego jak "starzy przyjaciele"? Dla niego tak, dla mnie nie, nieważne.

- O, patrzcie kto idzie. Nie stęskniłeś się za nami? Jesteś jakiś samotny, nie możesz znaleźć przyjaciół, co? Biedaczek. Sam jak palec. Nie płakałeś po nas?

- Lubię samotność - i poszedł.

Nie było nigdy we mnie nic co można złamać, co można mi odebrać.

A ja bym chyba na nich napluł. I zaśmiał się im w twarz.

- Po co marnować ślinę? - powiedziałby pewnie, gdybym się podzielił z nim moją reakcją.

No jak to po co? Żeby ich poniżyć.

- Było ich więcej, byłbyś bardziej ośmieszony, kiedy wytarliby twoją ślinę i zaśmialiby się - byłoby następnie.

Za dużo czasu z nim spędzałem i tak to teraz się udziela, wybaczcie mi. Wbrew pozorom, że ma dziwną logikę można się jej nauczyć. Ale po co? Nikt nie chce być dziwny jak on. Więc zostańmy przy naszych logikach.

- Tych oklepanych, nudnych... - to słowa Juliana, nie moje. Ja uważam, że są wyjątkowe.

- Wszystkie takie same, tylko ubrane w inne słowa, ślepcze - wywrócił oczami.

Nie słuchajmy go, jesteśmy wy-ją-tko-wi. I pamiętajmy o tym.

Warknął.

Słyszeliście, kiedyś, żeby człowiek warczał? Bo kruk robił to cały czas. Z irytacji, ze znudzenia.

Nazwałem to tryb groźnego pieska.

- Niechaj będzie - mrugnął. I warknął.

Brzmiało to jak:

- Ughrrrr, więdną mi uszy od monologu tej babki (to ta nauczycielka od przedszkolaków)- kiedy był znudzony.

Lub bez tego "u":

- Ghrr, zgubiłem słowa - kiedy był zirytowany.

On to często gubił słowa, wiecie? Ale to tylko przy mnie. Potrafił coś mówić i się zaciąć, szukając odpowiedniego słowa.

- I wiesz... Ghhr, wiesz o co mi chodzi?

Wiedziałem, za dobrze go znałem.

A dlaczego tylko przy mnie? Bo przy innych sobie na to po prostu nie pozwalał. Nie mógł wyjść na niepewnego, zapominalskiego, czy coś. Więc rzadko się odzywał, by uniknąć takich sytuacji.