EZİĞİN İNTİKAMI 2 (TAMAMLANDI)

49- FİNAL (PART 1)

Öyle bir seveceksin ki, yüreğinden kimse ayıramayacak. Ve öyle birini seveceksin ki, seni gözleriyle bile aldatmayacak.

🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗

Salonda oturup sohbet ederken yine her zamanki gibi Serkan ve Aylin'in birbirlerine olan bakışlarını farkettim. Ama bu sefer ki daha başka, daha farklıydı. Birbirlerine sanki, 'sen söyle' dermiş gibi bakıyorlardı. Ama onlar bize ne söyleyebilirler kiii. Gerçi aklımda bir tahmin var ama...

Artık dayanamadım ve onlara;

"Artık biriniz söylese." diyerek, salondaki bütün bakışları - onlarda dahil, bana dönmesini sağladım. Ama ben Serkan'la Aylin'i göz hapsine almıştım. Ve ikisi de şaşırmışlardı. İlk konuşan Aylin oldu.

"Nasıl anladın?" diye sordu, şaşkınlığı sesine net bir şekilde yansımıştı. Onlara bu sefer tek kaşımı kaldırarak bakmaya başladım.

"Birbirlerinize olan bakışlarınızdan."

Eren'in sesini duyunca ona döndüm bu sefer de.

"Ne oluyor güzelim. Neyi anladın?"

"Birazdan onların söyleyeceği şeyi duyunca anlarsınız canım." diye cevapladım Eren'i. Ve yine bütün bakışlar o ikisine dönmüş oldu.

"Eee, şey." Aylin'in kekemeliğine herkes aynı anda, "ney?" dedi. Ne kadar gülmek istesem de içimdeki gülme isteğini bastırabilmiştim. Sonunda Serkan hareketlendiğinde dikkatlerimizi ona verdik. Yavaş bir şekilde ayağa kalkıp nazikçe Aylin'in de elinden tutup onu da ayağa kaldırdı ve ikisi karşımızda, yan yana el ele dururlarken biz onlara şaşkınca bakıyorduk sadece.

Sonunda Serkan konuşmayı akıl edebilmişti.

"Biz, Aylin'le birlikteyiz."

Herkes şaşırdı. Ben mi... Ben de gözümü kırpmadan öylece onlara bakakalmıştım. Evet, böyle bir şey bekliyordum... Ve evet, demin de tahmin ettiğim şey bu doğrultudaydı... Fakat ne yapacağımı, ne diyeceğimi bilemiyordum. Diğerlerininde benden bir farkı yoktu. Ama sevindik mi, evet sevindik. Yüzlerimizden belli oluyordu bu zaten. Benim asıl merak ettiğim şey, ne zamandan beri sevgililerdi, ve ben farketmeseydim eğer söyleyecekler miydi bize. 

Biz öylece onlara bakarken o ikisinin ise gözleri hepimizde tek tek gezindi. Sanki ne düşündüğümüzü anlamak istermiş gibi.

"Eee, bir şey söylemeyecek misiniz?"

Aylin'in sorusuyla kendimize geldik. Ama hemen Rüzgar şüpheli bir edayla;

"Ne zamandan beri?" diyerek, benim aklımdaki soruyu sordu.

"Dün sabahtan beri."

Serkan'ın cevabıyla yüzümüz gülmeye başladı bir an. En azından öyle günler, haftalar öncesinden değilmiş ilişkileri.  Yani aradan bir gün geçer geçmez bize söylediler. Bu iyi bir şeydi. Sonuçta daha söylemeyebilirlerdi de. Bizden uzun bir süre saklayıp, aptal yerine koyabilirlerdi.

Ayağa kalkıp önce kuzenim Serkan'a, ardından arkadaşım Aylin'e sarılıp tebrik ettim. Benden sonra da diğerleri yaptı. Bizim bunu yapmamızla, ikisi rahatlamış gibi nefeslerini dışarı verdiler, 'ohhh beee' dermiş gibi. Bunu farkeden bende, hemen;