Day By Day

Chapter 2

Autumn

Camille en ik liggen op mijn bed film te kijken. Er wordt op mijn deur geklopt en vervolgens voorzichtig geopend.

Mijn moeder verschijnt in de deuropening met twee dozen pizza. Ik krijg een grote lach op mijn gezicht.

"Ik dacht dat jullie wel honger hadden." grinnikt mijn moeder. "Oh, zeker wel." mompel ik, terwijl ik verlekkerd naar de pizza dozen kijk.

Mijn moeder overhandigt ons ieder een pizza doos en verlaat vervolgens mijn kamer weer.

"Bwijf wje vamawond slawpen?" vraag ik met mijn mond vol. Camille kijkt me vol horror aan. "Wat zei je?"

Ik slik het eten door en vraag dan opnieuw; "Blijf je vanavond slapen?"

Camille denkt even na maar knikt dan. "Ja, is goed. Zal het even tegen mijn vader zeggen." zegt ze en stuurt gelijk haar vader een berichtje.

We horen haar telefoon weer een geluidje maken. "Ik moet wel voor twaalf uur thuis zijn, we gaan weer naar het ziekenhuis." zucht ze. Haar moeder ligt in het ziekenhuis, in coma. Ze heeft een week geleden een ongeluk gehad.

°°

Na dat we onze pizza's op hadden en ongeveer vier films verder waren, beginnen we behoorlijk moe te worden.

"Ik ga slapen." zeg ik en gaap gelijk weer. "Pak maar slaapkledij van mij, je weet waar het ligt." zeg ik tegen Camille. Ik pak voor mezelf slaapkledij en kleed mij om in de badkamer. Ik poets gelijk mijn tanden en loop vervolgens weer naar mijn bed. Camille doet het zelfde en even later liggen we in bed.

Ik merk hoe ik al snel in slaap val.

°°

Ik wordt wakker van een hoop lawaai. Vermoeid open ik mijn ogen en kijk even naast me waar Camille nog ligt te slapen.

Ik slof mijn kamer uit, naar beneden om te kijken waar het lawaai vandaan kwam. Straks is het een inbreker. Zegt het stemmetje in mijn hoofd. Dan slaan we de inbreker simpelweg voor zijn kop.

Ik kijk voorzichtig in de woonkamer en zie mijn ouders haastig heen en weer rennen. Oh ja, ze zouden vroeg vertrekken.

"Lukt het?" vraag ik met mijn super sexy ochtend stem. Niet dus.

"Och, sorry Autumn. Hebben we je wakker gemaakt?" vraagt mijn moeder spijtig. "Ja, maar maakt niks uit. Camille slaapt nog." zeg ik en gaap even.

"Onze taxi heeft afgezegt, vanwege een lekke band. Dus nu moeten we snel iets anders regelen." zegt mijn vader, een beetje boos. "Zal ik jullie naar het vliegveld brengen?" stel ik voor.

Mijn ouders kijken op en verwisselen even een blik met elkaar. "Zou je dat willen?" vraagt mijn moeder voorzichtig. Ik haal mijn schouders op. "Tuurlijk, zet de koffers maar in de auto. Ik wacht buiten op jullie."

Ik loop naar de gang en trek snel slippers aan. Het maakt me nu even niets uit dat ik mijn slaapkledij nog aan heb.

Een aantal minuten later is de auto volgeladen met de koffers van mijn ouders en zitten mijn ouders ook in de auto.

Op een rustig tempo rij ik onze straat uit, richting het vliegveld. Tijdens de rit zitten mijn ouders veel met elkaar te praten over de zaken. Zodra hun gesprek stil valt zet ik zachtjes muziek op. Tegen stilte kan ik niet, dat maakt me ongemakkelijk.

Na een halfuur rijden komen we aan bij het vliegveld. Ik stop voor de ingang en laat mijn ouders uitstappen en hun koffers pakken.

Ik stap ook uit zodat ik mijn ouders even gedag kan zeggen.

"Dag lieverd." zegt mijn moeder en geeft mij een kus op de wang. Mijn vader die kijkt even moeilijk maar trekt mij al snel in een knuffel. "Doe voorzichtig, Autumn. Als er wat is, dan bel je gelijk." zegt hij. Ik klop even op zijn rug. "Komt goed, pap."

Mijn ouders lopen richting de deuren van het vliegveld, ze draaien zich nog even om en zwaaien. Zodra ze uit het zicht zijn verdwenen stap ik de auto weer in.

Ik zie dat Camille mij drie keer heeft geprobeerd te bellen, dus bel ik haar gelijk terug en zet haar op de speaker. Ondertussen rij ik alvast richting huis.
Na een paar keer overgaan, neemt ze op.

C: "Verdomme, Autumn! Waar ben je?! Je bent ineens weg!"

A: "Sorry, ik was wakker geworden door mijn ouders. Ik heb ze gelijk naar het vliegveld gebracht, maar ik kom er nu weer aan."

C: "Rij voorzichtig." mompelt ze voordat ze ophangt.

°°

Ik open de deur en loop mijn huis binnen. Ik trap mijn slippers uit en val met een plof op de bank.

Camille komt sloom van de trap aflopen en neemt ook plaats op de bank.

"Dus, je hebt het huis nu voor jezelf?" vraagt ze. Ik knik. "Jup, voor de komende drie weken wel." zeg ik.

"Ik ga me even douchen en omkleden. Ik moet zo gaan." zegt ze en staat zuchtend op. Ik grinnik even. Sluw kijkt ze me aan met gespleten ogen.

"I'm watching you." fluistert ze, terwijl ze achterstevoren wegloopt. Ik barst in lachen uit en niet veel later hoor ik Camille ook stuk gaan van het lachen.

Oké, ik heb honger. Ik loop naar de keuken en maak een broodje voor mezelf klaar. Ik pak nog een glas melk erbij en zet vervolgens alles weer in de vaatwasser.

Wat zal ik vandaag eens gaan doen. Schoonmaken? Nee. De was doen? Nee, ook niet. Lui op bed hangen met netflix en eten? Absolutely yes!

Ik sprint naar mijn kamer en pak een comfortabele outfit. Ik pak een zwarte Adidas joggingbroek die mooi aansluit op mijn benen en een bijpassend zwarte Adidas shirtje.

Mijn haar doe ik vluchtig in een messy bun. Op dat moment komt Camille zingend de badkamer uitlopen, niet wetend dat ik hier sta.

"Stop met dat katten gejank!" roep ik. Camille gilt en draait zich snel om. Ik kijk haar met een vermakelijke grijns aan. "Trut." mompelt ze. "Ik hou ook van jou hoor, toet." lach ik.

"Nou, snoet, ik ga er vandoor." zucht Camille uiteindelijk. "Is goed, toet. Als er wat is moet je me maar bellen." zeg ik.

We lopen samen naar beneden, waar ik haar nog snel een knuffel geef en dan uitzwaai.

Ik sluit de deur en sprint gelijk weer naar boven.

"Verdomme, het eten." mompel ik in mezelf. Ik ren weer naar beneden, pak wat chips, M&M's en paaseitjes. Ik ren met het voedsel weer naar boven en smijt alles op mijn bed. Zelf kruip ik ook op bed en zet Netflix op met mijn favoriete serie.