Day By Day

Chapter 8

Autumn

''Autumn Jones.''

Elk spiertje in mijn lichaam verstijft bij het horen van die stem. De stem waarvan ik hoopte hem nooit meer te horen. De persoon die er voor zorgde dat alles mis ging in mijn leven. 

Mijn mond wordt spontaan droog, mijn maag begint te draaien. Strak blijf ik voor mij uit staren, bang om een verkeerde beweging te maken.

''Alles oké?'' vraagt Ajay zachtjes. Ik blijf stil, ik kijk hem alleen maar aan.

''Draai je om.'' beveelt de persoon. Voorzichtig draai ik mij om. Ajay verplaatst zijn hand naar mijn onderrug. ''Je weet nog wie ik ben, is het niet?'' vraagt hij. Ik knik lichtjes.

''Praat met woorden!'' schreeuwt hij. Ik sluit van angst mijn ogen. ''Wie ben ik?'' vraagt hij.

''Benyamin Fost.'' zeg ik zachtjes. ''Goed zo.'' zegt Benyamin en grijnst even.

''Ben! Gozer!'' roept Justin, die de gang op komt lopen. Justin kent hem? Heeft hij hem laten komen? ''Autumn, dit is Benyamin.'' zegt Justin en kijkt mij strak in de ogen aan. ''Wij kennen elkaar al.'' zegt Benyamin.

Benyamin zal nu 26 jaar oud zijn, als ik het goed heb bij gehouden. De laatste keer dat ik hem zag, toen was ik 14 jaar.

''Oh, nog beter. Luister, ik heb in het andere pand een nieuwe vracht.'' zegt Justin en keert zich tot Benyamin. Ik durf verder niks te zeggen, alleen maar toekijken en luisteren. ''Geweldig, zijn het lekkere? Kan ik iets kopen?'' vraagt Benyamin. ''Vast wel.'' grijnst Justin.

''Ajay, breng Autumn naar de woonkamer. Ik ga met Benyamin even weg.'' zegt Justin. Ajay duwt mij zachtjes tegen mijn rug aan, waardoor ik een paar stappen naar voren zet. Zodra ik in de buurt van Benyamin kom houd ik mijn hoofd gebogen.

In de woonkamer ga ik gelijk op de bank zitten en blijf voor mij uit staren. Naast mij zakt de bank in, vanuit mijn ooghoek zie ik dat het Ajay is. Hij blijft de hele tijd naar mij staren.

''Wat gebeurde er nou net?'' vraagt hij uiteindelijk. Tranen wellen zich op in mijn ogen. Het enige wat ik doe is met mijn hoofd schudden. Ajay slaat zijn arm om mij heen en trekt mij tegen zich aan. Ik verstop mijn hoofd in zijn shirt en begin zachtjes te huilen. Ajay zijn ene hand streelt over mijn rug en zijn andere hand heeft hij op mijn hoofd rusten.

''Laat alles er maar uit.'' fluistert hij. Mijn snikken worden steeds harder. Alles van de afgelopen paar dagen komt er nu uit. Het verdriet, de pijn, het missen van iedereen. Alles komt er uit.

Zodra ik eindelijk gekalmeerd ben, ga ik weer rechtop zitten.

''Sorry van je shirt.'' mompel ik met een schorre stem. Ajay kijkt naar zijn shirt, waar een natte plek zit, en grinnikt even. ''Maakt niet uit.''

''Waarom is Benyamin hier?'' vraag ik zachtjes en kijk beschaamd naar beneden. ''Justin had hem gevraagd, voor.. zaken.'' zegt Ajay, maar lijkt even te twijfelen op het eind. Ik knik maar wat.

''Ah gossie, is er iemand ongesteld?'' Mike komt grijnzend de woonkamer binnen. ''Nu niet.'' sist Ajay. Mike houdt onschuldig zijn handen omhoog. ''Mag ik naar boven?'' vraag ik aan Ajay. Hij knikt. ''Ik kom zo wat eten brengen.'' zegt hij.

Ik sta op van de bank, kijk Mike nog even boos, en loop vervolgens richting Justin zijn kamer.

°°

''Autumn, wakker worden.'' Zachtjes wordt ik heen en weer geschud. Vermoeid open ik mijn ogen en kijk even verward om mij heen. Mijn ogen vinden die van Ajay, die met een dienblad aan het bed staat. ''Ik heb wat soep voor je.'' mompelt hij. Ik knik en ga overeind zitten. Ajay zet het dienblad naast mij neer en wilt weer weg lopen.

''Dank je.'' zeg ik nog, voordat hij de kamer uit is. Ajay stopt met lopen, kijkt mij even moeilijk aan en loopt vervolgens de kamer uit. Ik zucht even en wrijf in mijn ogen.

Ik pak het kommetje soep en begin er van te eten. Het is fijn om weer wat eten op mijn maag te hebben. Zodra de soep op is, zet ik het kommetje weer op het dienblad. Ik sta op van bed en wil naar de badkamer lopen tot mijn aandacht wordt getrokken door twee stemmen.

Ik ga bij de deur staan en probeer te horen wat er gezegd wordt.

''...herkende ze wel, mij niet.'' zegt Justin. ''Omdat die gap een grote impact op haar had. Als je haar reactie zag toen hij begon te praten.. Ze was in één klap kwetsbaar. Hoe zij naar hem luistert, zo luistert ze niet naar ons.'' Is dat Ajay? En wat weet Justin hier allemaal van?

De deur gaat verder open doordat ik er tegen aan leunde en ik val op de grond.

''Kut zooi.'' mompel ik binnensmonds. Langzaam draai ik mijn hoofd naar Justin en Ajay. Justin kijkt mij teleurgesteld aan en Ajay probeert zijn lach in te houden. Boos kijk ik naar Ajay.

Justin zucht even en komt op me af lopen.

''Sta op.'' zegt hij verveeld. ''Weet je,'' begin ik en draai me op mijn rug. ''ik lig eigenlijk wel lekker.'' maak ik mijn zin af en kijk met een fake-glimlach naar Justin. Ajay begint te lachen en ik kan een grinnik net niet onderdrukken. ''Prima, dan doen we het op mijn manier.'' zegt Justin. Verward kijk ik hem aan.

''Hoe bedoel je-.. Wow! Hey! Laat mijn benen los!'' roep ik. Justin had mijn enkels vast gepakt en trekt mij door de gang heen. Ik beweeg wild met mijn benen en probeer mijn jurkje naar beneden te houden. ''Justin! Laat los!'' roep ik, lichtelijk lachend. Justin zijn mondhoek krult ook omhoog. ''Ga je opstaan dan?'' vraagt hij zodra hij is gestopt met mij rond slepen.

Ik zucht dramatisch hard. ''Goed dan.'' mompel ik. Justin laat mijn enkels los en ik sta met veel tegenzin op. Ik trek mijn jurkje recht en veeg er wat stofjes van af.

Justin kijkt mij ondeugend aan. Oh nee, wat is hij- ''Justin! Zet me neer!'' Ik hang, wild spartelend, over Justin zijn schouder. Justin zijn zware lach vult de gang. Oh my, die lach..

Justin loopt met mij over zijn schouder de trap af. Ik hoor een deur open gaan en vervolgens een koude wind tegen mijn benen. Wacht.. We zijn buiten!

''Hey, Autumn! Mooie string!'' roept Dave. ''Hey, Dave! Wil jij nog kunnen zien?'' vraag ik en duw mezelf, door middel van Justin zijn rug, omhoog. Vragend kijk ik Dave aan. Niet begrijpend kijkt hij mij aan. ''Ja, hoezo?''

''Hou je smerige opmerkingen voor jezelf, anders steek ik je ogen er uit.'' zeg ik serieus. Justin geeft mij een tik op mijn bil, waardoor ik een verontwaardigt geluidje maak. ''Dickhead.'' mompel ik. ''Gedraag je.'' zegt Justin waarschuwend.

Justin is een stukje verder gaan lopen en zet mij uiteindelijk neer. Hij houd mijn pols nog wel vast, voor als ik wil weg lopen. Pff.. Alsof ik dat zou doen!

Ik neem de frisse buitenlucht goed in mij op en genietend sluit ik mijn ogen.

Voor even voel ik de vrijheid.