Day By Day

Chapter 16

Autumn

Na nog ruim een halfuur te rijden, zijn we aangekomen bij een huisje. Aan de omgeving te zien is het ver van de bewoonde wereld af.

Als je naar de buitenkant van het huisje kijkt, lijkt het oud en onbewoond.

Lena, Roberto en ik stappen de auto uit en lopen richting de voordeur. Roberto haalt een sleutelbos tevoorschijn en opent een aantal sloten. Goed beveiligd is het wel.

Roberto opent de voordeur en laat Lena en mij eerst naar binnen. Zodra ik verder het huisje binnen loop, kijk ik bewonderd om mij heen. Van binnen lijkt het zo veel ruimer!

''Wauw.'' zeg ik zachtjes. Lena grinnikt even. ''Dat verwachtte je zeker niet?'' vraagt ze. Ik schud langzaam mijn hoofd.

''Van buiten leek het zo onbewoond, maar zodra je hier binnen komt is het gewoon geweldig!''

''Dat zie ik als een groot compliment.'' zegt Roberto, die zojuist de woonkamer binnen kwam lopen. Ik glimlach kort.

Dan bedenk ik mij weer in wat voor een situatie we zitten.

''Hoe moeten we nu verder?'' vraag ik zachtjes en speel een beetje met de touwtjes van mijn joggingbroek. ''We wachten even af, we willen voor een tijd naar het buitenland.'' zegt Lena.

''Waar in het buitenland?'' vraag ik lichtelijk nieuwsgierig. ''Spanje, waarschijnlijk.'' antwoord Roberto.

''En mijn ouders dan? Die denken dat ik nog steeds ontvoerd ben!'' Paniek ontstaat in mijn lichaam.

''Rustig, lieverd. Je mag een brief aan je ouders schrijven, maar je mag niet vertellen waar je bent.'' zegt Lena. ''We willen wachten tot we er zeker van zijn dat Justin en zijn groep niet meer naar je zoeken. Dat kan een behoorlijke tijd nog duren, maar we willen je in veiligheid houden.'' voegt Roberto toe.

"Oké." mompel ik zuchtend. "Kom, dan laat ik je tijdelijke kamer zien." Lena wenkt mij.

We lopen een trap af, het lijkt naar een kelder te leiden. Zodra we beneden zijn, wordt ik nog meer verrast. Een grote slaapkamer met een tweepersoonsbed, TV en bank.

"Dit is geweldig." zeg ik verbaasd. Lena glimlacht breed.

"In het laatje, van het bureau, ligt pen en papier. Dan kan je beginnen met de brief voor je ouders." verteld Lena.

Ik knik dankbaar naar haar. Lena geeft een kort kneepje in mijn schouder en verlaat vervolgens de kamer.

Ik loop naar het bureau in de hoek van de kamer en neem plaats op de stoel. Ik open de la en vind er inderdaad pen en papier.

Al gauw begin ik met schrijven.

Justin

"Hoe heb je zo stom kunnen zijn?!" schreeuw ik.

"Je had maar één taak! Je moest hun volgen en Autumn vervolgens pakken!" ga ik verder.

"Luister! Jij was ook stom bezig, jij liet haar met die hoer mee gaan!" schreeuwt Mike terug.

"Dan nog! Je denkt altijd de beste te zijn maar je kon hun nog niet eens bijhouden." bemoeit Ajay zich.

"Koppen dicht! Allemaal!" brult Ronald er doorheen. Iedereen valt gelijk stil. Met een woest gezicht kijk ik Mike aan.

"Jullie kunnen nu beter een plan bedenken, voordat Autumn nog verder weg is." zegt Ronald op een rustigere toon.

"Ik doe het wel alleen." zeg ik nors.

"Waarom dat nou weer? Denk je nou echt dat je het alleen kan doen?" vraagt Mike spottend.

"Je moet nu echt je bek houden, voordat ik je een paar breuken veroorzaak in plaats van alleen wat kneuzingen." sis ik en kijk hem strak aan. Mike rolt met zijn ogen en laat zich zelf op de bank vallen. Zijn gezicht vertrekt even van de pijn, wat mij een grijns geeft.

"Hoe zit het met de auto? Die is helemaal total loss." merkt Brandon op. "Goed dat je daar aan denkt. Mike mag zelf een nieuwe auto kopen." beantwoord ik Brandon zijn vraag.

Mike wilt er tegen in gaan, tot ik hem waarschuwend aankijk.

"En Benyamin? We weten niet of Autumn nou echt zwanger is of niet." zegt Jim. Verdomme, dat ook nog.

"We moeten van hem af. We kunnen hem niet op straat dumpen, hij zal ons verraden." zegt Dave.

"Dave en Jim, jullie taak is om het met Benyamin te regelen. Mike, jij gaat per direct geld regelen en een nieuwe auto kopen. Brandon, probeer hun locatie te achterhalen. Ajay, jij gaat met mij mee." zeg ik en kijk iedereen stuk voor stuk aan.

De jongens knikken instemmend, behalve Mike. Hij kijkt boos voor zich uit met zijn armen over elkaar heen. Kleuter.

Autumn

Met kramp in mijn hand laat ik de pen op het bureau vallen. De brief is eindelijk klaar.

Lieve mama en papa,

Aller eerst, het spijt mij zo! Het spijt me dat ik jullie heb verlaten, maar ik kreeg geen keus. Ze hadden mij meegenomen. Justin Parker, de leider van de ontvoerders, hield mij gevangen. Ik weet niet eens meer hoelang ik al weg ben. Een maand? Langer?

Zijn jullie nog steeds aan het zoeken? Ik hoop het wel, want ik wil zo graag weer bij jullie zijn. Ik heb zo veel pogingen gedaan om weg te komen, maar ik werd telkens weer gestraft.

Ze hebben zelfs Benyamin laten komen. Mama, ik was zo bang. Papa, ik wou zo graag dat je er toen was. Ik wil dat jullie er nu zijn.

Ik ben voor nu even veilig, twee mensen hebben mij weggehaald bij hun. Ik mag alleen niet mijn locatie vertellen. Het is nog niet veilig.

Mama en papa, alsjeblieft ga met deze brief naar de politie, vertel ze de namen. Laat hun de namen opzoeken.

Ik weet deze volledige namen nog:

Justin Parker - De leider

Dave Pierce

Mike Millens

Ajay Calumn

Schrijf alsjeblieft een brief terug, en breng de brief naar Vierkantstraat 38.

Vertel Camille dat ik haar mis, ik wil weten hoe het met haar moeder gaat. Geef haar een dikke kus en knuffel namens mij. Ik hoop snel terug te zijn.

Ik hou zo veel van jullie. En ik mis jullie.

X Autumn.

Tranen stromen over mijn wangen.