Day By Day

Chapter 7

Autumn

Kreunend open ik mijn ogen. Ik smak een aantal keer door de woestijn in mijn mond. Drinken, water.. Dat heb ik nodig! Ik wil uit bed stappen maar voel een arm om mijn middel. Oh nee..

Langzaam draai ik mijn hoofd en zie Justin liggen. Ik begin te gillen en te duwen waardoor Justin wakker schrikt.

''What the hell, Autumn!'' roept hij boos, met zijn sexy ochtendstem. Wacht, wat? Totaal niet sexy, nee echt niet. Lelijk, slecht, heel slecht! 

Justin haalt zijn arm om mijn middel weg, waardoor ik snel uit bed stap en de badkamer in ren. Ik trek de deur achter mij dicht en gelijk op slot.

''Autumn! Doe die deur open!'' roept Justin en beukt een aantal keer op deur. ''Nee, ga weg!''

Ik hoor hem iets mompelen, maar kan het net niet verstaan. Zijn voetstappen vervagen tot ik ze helemaal niet meer hoor. Opgelucht haal ik adem. Ik draai de kraan open en maak van mijn handen een kommetje. Ik gooi wat water in mijn gezicht en drink ook gelijk wat. 

Wat is er in hemelsnaam gebeurt gisteravond? Een plotselinge steek gaat door mijn middel. Ik zak iets door mijn benen, maar weet mezelf nog net omhoog te houden. Dank je, wasbak.

Ik schrik als er weer op de deur wordt geklopt.

''Autumn?'' hoor ik Brandon zijn stem. Ik sluit mijn ogen even en haal de deur vervolgens van het slot af. Brandon opent de deur en komt de badkamer binnen. ''Wou je verstoppertje spelen?'' vraagt hij met een grijns. Ik rol met mijn ogen en kijk hem geïrriteerd aan.

''Ik kom even naar je middel kijken, aangezien je gisteravond erg bewegelijk werd.'' zegt hij en een lachje is niet te ontbreken op zijn gezicht. Brandon knipt het verband rond mijn middel weg en kijkt er vervolgens geconcentreerd naar. ''Omdraaien.'' beveelt hij.

Ik doe maar wat hij zegt en draai mij om.

''Goed, je kan wel zonder verband nu. Je hebt alleen wat blauwe plekken en bloeduitstortingen.'' zegt hij. ''Oké, dokter.'' zeg ik en kijk hem grijnzend aan. Brandon gaat er niet op in en wilt alweer weg lopen.

''Wacht, Brandon!'' Vragend draait hij zich om. ''Is er niet toevallig wat schoon kleding?'' Ik kijk hem met een scheef lachje aan. Brandon denkt even na en knikt vervolgens. ''Ik kom het zo brengen.''

Brandon verlaat de kamer en ik loop terug naar de slaapkamer. Ik gil als ik Justin op bed zie zitten. ''Wat gil jij veel op één ochtend.'' mompelt Justin. Ik kijk hem met een droog gezicht aan. ''Dat krijg je nou eenmaal als je met allemaal lelijke jongens in één huis zit en het toevallig ook nog eens je ontvoerders zijn.'' snauw ik. Je liegt. Ik lieg niet.

Justin zijn mondhoek krult omhoog. ''Gisteravond dacht je er anders over.'' zegt hij en zijn fel blauwe ogen kijken mij strak aan. ''W-waar heb je het over?'' stotter ik. Justin zucht genietend en glimlacht. ''Voor mij een weet, voor jou een vraag.''

Ik rol met mijn ogen. ''Ha, ha. Wat zijn we grappig.''

''Kom is hier.'' zegt hij dan. ''Waarom zou ik?'' Eigenwijs blijf ik staan. ''Omdat je naar mij moet luisteren, anders komen er consequenties.'' Uitdagend kijkt hij mij aan. Ik murmel wat woorden en stap op hem af. Justin pakt mijn pols vast en trekt mij verder naar hem toe, tot ik recht voor hem sta.

Lichtjes gaat hij met zijn vingers langs mijn buik, waardoor ik mijn spieren aanspan. Langs elke blauwe plek gaat hij. Plots drukt hij hard op een blauwe plek. ''Auw! Justin, nee!'' gil ik vol pijn. Ik buig naar voren door de pijn.

''Heb je het nu begrepen dat je naar mij moet luisteren?'' sist hij dreigend in mijn oor. ''Ja.'' mompel ik boos.

''Brave meid.''

Justin staat op van het bed en verlaat de kamer. Mij alleen achter gelaten in zijn kamer. Volgens mij heeft Justin echt stemmings wisselingen, misschien is hij wel ongesteld.

"Ik heb hier kleding voor je." Van schrik kom ik zowat los van de grond, waardoor Brandon uitbundig begint te lachen.

"Niet grappig." mompel ik. "Hier." zegt hij nog half lachend en overhandigd mij een kledingstuk. Ik vouw het open en zie een zwart jurkje. Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik van het jurkje naar Brandon.

"Dit noem jij kleding? Ik ben geen hoer." sis ik. Brandon stapt op mij af en stopt recht voor mij. Hij is iets langer dan ik, waardoor ik dus omhoog moet kijken.

"Jij wou schoon kleding, hier heb je schoon kleding." zegt hij zachtjes. Zonder nog wat te zeggen loopt hij weg. Ik gooi mijn armen in de lucht. Wat heeft iedereen met plots weglopen?

Ik schud mijn hoofd en loop weer naar de badkamer, waar ik mijn vieze kleding uit trek en het jurkje vervolgens aantrek.

Dit meen je toch niet? Het jurkje komt halverwege mijn bovenbenen! Ik sla met mijn vuist op de wasbak en haal diep adem.

Met een boze blik loop ik terug naar de slaapkamer. Op bed staat een doos. Mijn nieuwsgierigheid neemt weer eens de overhand. Ik open de doos voorzichtig en zie twee witte sneakers. Ik bekijk de maat en zie dat het mijn maat is. Hoe weten zij toch alles?

Ik laat het voor wat het is en trek de sneakers aan. Vervolgens loop ik naar beneden en blijf even bij de voordeur staan. Ren! Ren nu het nog kan! Misschien is de deur op slot. Dan check je dat. Ik rol met mijn ogen.

Ik snel om mij heen of ik niemand zie. Zodra ik niemand zie, leg ik mijn hand voorzichtig op de deurkruk. Ik duw hem naar beneden tot ik een 'klik' geluid hoor. Twee stemmen komen langzaam dichterbij, vanuit de woonkamer. Ga, nu!

Ik trek de deur open en wil naar buiten rennen, maar ik kom niet ver.. Ik ren recht in de armen van Ajay.

"Sproetje, leuk om jou te zien." grijnzend kijkt Ajay mij aan. Ik werp hem een boze blik toe en probeer uit zijn armen te worstelen, zonder resultaat.

"Verdomme, Ajay! Laat me los!" schreeuw ik.

"Autumn Jones."