အပိုင္း(၃၂)
"မတည့္တာေတြေလွ်ာက္မစားနဲ႕ပ။ ရြာထဲလည္း တစ္ခ်ိန္လံုးသြားမေနဘဲ အရိပ္ထဲေနေရာ့။ထမင္းမွန္မွန္လည္းစားပ။"
ခြန္မင္း၏တရစပ္အမွာစကားမ်ားကုိ ေနာင္ငယ္ ျပံဳးစိစိျဖင့္ နားေထာင္ေနသလို ေဘးကေန မိႏြယ္ကလည္း ရယ္ခ်င္သည္ကို ထိန္းမထားႏိုင္သည့္ဟန္။
"ေနာင္ငယ္ က်ဴပ္ေျပာတာႀကားပါေလစ.။ဘယ္ႏွယ့္ ျပံဳးစစျဖစ္ေနရသလဲ။ဟုိကေလးမ ကေရာ အဘယ္ကုိရယ္ခ်င္ဖြယ္ရွိစ။"
"မဟုတ္ပ. ေမာင္ႀကီးခြန္မင္းက အကုိငယ္ေလးကုိ ကေလးတစ္ေယာက္လို လုိက္မွာေနေတာ့ ရယ္ခ်င္မိတာ မိႏြယ္ အမွားေတာ့ဟုတ္ဟန္မတူ။ႀကည့္ပါလား။ ခါတိုင္းမ်ား ျမိဳ႕ကို ဒီပံုဒီႏွယ္ သြားေနက်ပဲမလားေလ။"
ျမင္းလွည္းေပၚတက္မည့္အေရးကုိမတက္ႏိုင္ေသးဘဲ ခြန္မင္းက မိႏြယ္ကို ခပ္တည္တည္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ မိႏြယ္ ဇက္ကေလးပု သြားရသည္။ ေနာင္ငယ္ သည္ အသံထြက္ေအာင္ပင္ရယ္ေမာလုိက္မိေတာ့သည္။
"ကဲပါ အသင္ရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အားလံုးဂရုစိုက္ပါ့မယ္။စိတ္ေျဖာင့္လက္ေျဖာင့္သြားပါ။ မိႏြယ္ေျပာသလိုခါတိုင္းလည္းဒီလုိပဲကုိ ဘာေတြ စိတ္ပူေနရတုန္း အသင္ရဲ႕။ေအးေအးေဆးေဆးသြားျပီးျပန္လာခဲ့ "
ခြန္မင္း တစ္ေယာက္ မိႏြယ္ေရွ႕တြင္မုိ႕ ေနာင္ငယ့္ လက္ဖ်ားေလးကုိ ခဏတာဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီးမွ မခ်င့္မရဲလႊတ္ေပး လိုက္ ရသည္။ခါတိုင္းႏွင့္ေတာ့ ဘယ္တူႏိုင္အ့ံနည္း။ယခုတြင္က သူ က ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးခ်စ္မိေနရသူ။ထုိ႕ျပင္ ဘာေႀကာင့္ရယ္မသိ.။ယခု တစ္ေခါက္ က စိတ္ေလးေနမိသည္။ အလုပ္ကိစၥက သိပ္မႀကာသည္က တစ္ေႀကာင္း ေနာင္ငယ္ကိုယ္တိုင္က ေနခဲ့လုိက္မည္ ဟူသည္က တစ္ေႀကာင္း သူ ထားခဲ့ရျခင္းသာ။
"အင္း ဦးရီးလည္းရွိေနတာပါပဲေလ.။က်ဴပ္ စိတ္ခ်မယ္ပ။ဒါနဲ႕ဦးရီးေရာ "
"ဦးရီးက မနက္အေစာကတည္းကရြာဦးေက်ာင္း ဆြမ္းသြားပို႕ေရာ့တယ္။ျပန္မလာေသးပ"
မိႏြယ္၏ေျဖစကားကုိ ခြန္မင္းေခါင္းညိတ္ျပလို္က္သည္။သူ႕ကုိျပံဳးႀကည့္ေနသည့္ ေနာင္ငယ္ ဦးေခါင္းေလးကို ဖြဖြေလး ပုတ္လုိက္ျပီးွမွ လွည္းေပၚတက္လုိက္သည္။
YOU ARE READING
အသင်္ခယာခေတ်က သတို့သား (အသခၤယာေခတ္ကသတို႕သား)
Romance၁၆၃၅ ဆိုတာ ညောင်ရမ်းခေတ်ထဲက မလား။၁၆၃၅ ဆိုပြီး ငါက ဘယ်ခေတ်ကို ရောက်နေတာတုန်း. #ဤဇာတ်လမ်းတွင်ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည် သမိုင်းနှင့်မသက်ဆိုင်ပါဘဲ စာရေးသူ၏ဖန်တီးစိတ်ကူးမှု သက်သက်သာ ဖြစ်ပါသည်။ Book Cover_ Lucy Xellies Written in Myanmar Language.~
